Στιγμιότυπο από την τελετή εγκαινίων του Turk Stream. Τουρκική Προεδρία
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους Έλληνες πολιτικούς των ημερών μας, όχι μόνο στον Κυριάκο, την ουσιώδη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αξιόπιστος» και «προβλέψιμος». Ειδικά όταν αυτές εκφέρονται δημοσίως και δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα.
Είναι άλλο πράγμα να «τηρείς κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα» και εντελώς διαφορετικό να δηλώνεις «παρών», βρέξει-χιονίσει, ακόμη και όταν θίγεται το εθνικό συμφέρον. Το «δεδομένος και αφοσιωμένος» στο οποίο παραπέμπει το «προβλέψιμος», δεν ταιριάζει σε ανεξάρτητα κράτη. Ταιριάζει σε χώρες απολύτως εξαρτημένες που αναγκάζονται να παίζουν αδιαμαρτύρητα ρόλο δορυφόρου σε παγκόσμια συστήματα εξουσίας.
Με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ σήμερα αποτελούν το ισχυρότερο σύστημα παγκόσμιας εξουσίας, η ντε φάκτο προσάρτηση θα ήταν μία έντιμη προσέγγιση από τους πολιτικούς μας και ταυτόχρονα μία ομολογία ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος προάσπισης της εδαφικής μας ακεραιότητας όπως το σήκωσαν οι προκάτοχοι τους. Ας το πουν ευθέως και εδώ είμαστε για να τους κρίνουμε.
Έγραψα τις προάλλες ότι οι αμερικανικές επενδύσεις, αν θεωρήσουμε ότι αυτό εξασφάλισε τουλάχιστον ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον, όταν και εφόσον έρθουν, δεν θα σταθούν ικανές για να αναχαιτίσουν τις επεκτατικές διαθέσεις του γείτονα.
Η εικόνα ενός αρχηγού κράτους που δεν διστάζει να καταρρίψει ρωσικό μαχητικό και λίγα χρόνια αργότερα εξαναγκάζει τον πανίσχυρο Ρώσο πρόεδρο να χαριεντίζεται μαζί του στα εγκαίνια ενεργειακού αγωγού, αμοιβαίου οφέλους για τις δύο χώρες, λέει πολλά για εμάς τους «προβλέψιμους».
Ένας τέτοιος εχθρός μόνο με ανορθόδοξες μεθόδους αναχαιτίζεται. Ούτε με «ευπειθώς αναφέρω», ούτε με δηλώσεις υποτέλειας.
Θα μου πουν βέβαια κάποιοι έξυπνοι: «Μα καλά, σαν την Τουρκία θες να γίνουμε; Διεθνείς παραβάτες και ταραχοποιοί; Η Ελλάδα ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο.»
Εντάξει λοιπόν, πηγαίνετε εσείς με τον σταυρό στο χέρι. Ως ιεραπόστολοι της διεθνούς νομιμότητας.
Στην πολιτική όμως, οι «σιγουρατζήδες» πολλές φορές την πατάνε.
Γιατί μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που απαιτούν τεράστιες υπερβάσεις. Είτε ανταποκρίνονται στην αποστολή τους με τα ρίσκα που αυτή συνεπάγεται, είτε συνδέουν το όνομα τους με «αναίμακτες» εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Μόνο που και αυτό το τελευταίο έχει τα ρίσκα του.
Γιατί από κάτω υπάρχει ένας λαός που βράζει. Κι όταν ο ενδοτισμός αγγίξει την προδοσία παίρνει την τύχη στα χέρια του…
Πόσο επιτυχημένη ήταν η επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον; Μια διαφορετική άποψη…