Ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς (Α), ο Ντόναλντ Τραμπ (Κ) και η Ιβάνκα Τραμπ (Δ). EPA, Chris Kleponis, POOL
Η διαπίστωση ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ πρόσφερε στην Τουρκία ότι η ίδια ζητούσε, πριν τον πόλεμο, και της το αρνείτο η δική του κυβέρνηση, προκάλεσε σοκ σε όσους στην αμερικανική πρωτεύουσα παρακολουθούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα το μπραντ ντε φερ μεταξύ της Άγκυρας και του Πενταγώνου.
Η δεύτερη διαπίστωση ότι εκεί που είναι όλα μέλι-γάλα μεταξύ του κ. Τραμπ και του προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, μπορεό ο ένας να εκτοξεύει απειλές εναντίον του άλλου, είναι επίσης εξαιρετικά προβληματική.
Ο Αμερικανός πρόεδρος αλλάζει τη γνώμη του, όπως τα …πουκάμισά του -και τα αλλάζει 2-3 φορές την ημέρα. Απέσυρε τους Αμερικανούς στρατιώτες από τη βόρεια Συρία, επειδή του το ζήτησε ο Ερντογάν, και αντί να επιστρέψουν στην Αμερική, όπως υποσχέθηκε, τους έστειλε στο Ιράκ. Και ήδη σκέφτεται να στείλει και άλλους 200 στην ανατολική Συρία. Παρανοϊκά πράγματα…
Μιλώντας στο Ντάλας σε ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο πιστών οπαδών του, που ταξίδευσαν απ’ όλα τα μέρη του Τέξας για να τον δουν και να τον χειροκροτήσουν, ο κ. Τραμπ ίσως να αποκάλυψε το μεγαλύτερο μυστικό τούτης της περίεργης ιστορίας, που κατέληξε στην αιματοχυσία των Κούρδων και στη νίκη -τουλάχιστον για τώρα- των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Είπε τα εξής:
«Μερικές φορές πρέπει να τους αφήσετε να παλεύουν, όπως δύο παιδιά. Πρέπει να τους αφήσετε να πολεμήσουν και στη συνέχεια να τους απομακρύνετε! Μετά που οι τουρκικές και οι κουρδικές δυνάμεις συγκρούστηκαν για λίγες μέρες, πήγαμε εκεί και τους είπαμε: «θέλουμε μια παύση».
Κάποια στιγμή είχε μάλιστα κυκλοφορήσει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο βασικός πληροφοριοδότης των πιο εχθρικών του εφημερίδων: Της Washington Post και της New York Times. Αν όντως είναι ο πληροφοριοδότης -προσωπικά δεν το γνωρίζω- τότε βρισκόμαστε ενώπιον του πιο σατανικού σχεδίου στο χώρο των μέσων ενημέρωσης.
Ο κάθε κακόπιστος, θα μπορούσε να υποθέσει με βάση τη δήλωση του κ. Τραμπ, ότι σε εκείνη την ανάρμοστη τηλεφωνική συνομιλία με τον κ. Ερντογάν, δεν έδωσε μόνο το «πράσινο φως». Μπορεί και να συναίνεσε να πάρει με τη δύναμη των όπλων ότι ζητούσε πριν την εισβολή.
Οι σοβαροί άνθρωποι στην Ουάσιγκτον λένε πως το ίδιο έργο το έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν: εννοούν τους καυγάδες του Ερντογάν με τον Τραμπ, οι οποίοι αιφνιδίως ξεχνιούνται και μετατρέπονται σε ένα παθιασμένο πολιτικό έρωτα. Οι βετεράνοι της διπλωματίας δεν θυμούνται άλλη παρόμοια σχέση κάποιου ηγέτη της Αμερικής με ξένο πρόεδρο ή πρωθυπουργό. Ούτε με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου διατηρούσε εξαιρετική φιλική σχέση με τον κ. Τραμπ, από τον καιρό της θητείας του στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία του Ισραήλ στον ΟΗΕ, η οποία (σχέση) το τελευταίο δεκάμηνο βρίσκεται σε «παγωμένη» κατάσταση. Μερικοί αναζητούν ως υπεύθυνο τον Ερντογάν.
Θεωρώ ότι η άποψη πως έλκεται από τους αυταρχικούς ηγέτες, είναι μία παρατραβηγμένη λύση του γρίφου. Τείνω να πιστέψω ότι τα προσωπικά συμφέροντά του είναι τόσο σημαντικά, που νικούν ακόμα και τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής. Και αν συμβαίνει αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται εν τω μέσω μίας μεγάλης πολιτικής τραγωδίας…
Το μάθημα για την Κύπρο και την Ελλάδα: Ο Ταγίπ δεν διαπραγματεύεται, κρατά γερά τον Τράμπ…