Ο κ. Ιάσων Πιπίνης με τον κ. Πάνο Σόμπολο. Φωτογραφία αρχείου συγγραφέα
Πολλοί εξανέστησαν, διαρρηγνύοντας ιμάτια, και ακόμη περισσότεροι άρχισαν τις ειρωνείες, στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ιάσων Πιπίνης αναλαμβάνει σύμβουλος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε θέματα Λατινικής Αμερικής.
Εκ των ενιστάμενων οι περισσότεροι θα εστίαζαν την κριτική τους συγκεκριμένα στο πρόσωπο του κ. Πιπίνη, αφήνοντας στο απυρόβλητο την επίμαχη θέση συμβούλου, μια θέση που δεν προϋπήρχε, αλλά δημιουργήθηκε για την περίσταση.
Οι ανάγκες, βέβαια, από τις άλλη, είναι κάπως σαν τις απόψεις: ενίοτε διίστανται… Ειδικά, δε, σε θέματα συμβουλευτικών υπηρεσιών, οι ανάγκες τείνουν να προσλαμβάνουν τις διαστάσεις που επιθυμεί ο εκάστοτε σε «ανάγκη» ευρισκόμενος εντολέας.
Να σημειωθεί, πάντως, έτσι για την ιστορία, ότι στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπάρχει μία καθ’ όλα λειτουργική αρμόδια Διεύθυνση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Α8).
Στο ΥΠΕΞ υπάρχει, επίσης, και το καθ’ όλα λειτουργικό διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού, με το οποίο, ωστόσο, ο κ. Πιπίνης δεν είχε, προς το παρόν τουλάχιστον (έως το πρωί της 26ης Αυγούστου 2019), ως πρωθυπουργικός σύμβουλος επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής, κάποια άμεση επαφή ή κάποια οργανική σχέση/σύνδεση.
Από εκεί και πέρα, βέβαια, υπάρχουν διαχρονικώς και άλλα πολλά… πλην όμως λιγότερο αξιοκρατικά. Υπάρχουν δεσμεύσεις ρητές ή υπόρρητες έναντι «εταίρων», εξυπηρετήσεις που χρήζουν ανταπόδοσης, ανταλλάγματα που επιμένουν, ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν και γνωριμίες που δεν παύουν ποτέ να «μετράνε». Υπάρχει και εκείνη η ιδέα της «αριστείας» που πρέπει να επιβραβεύεται, ενδεχομένως ακόμη και μέσα από τη δημιουργία προσωποπαγών θέσεων… Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, και κομματικώς υπερκομματικά όλα τα παραπάνω. Ας μην κοροϊδευόμαστε…
Υπάρχει, όμως, και η σκληρή πραγματικότητα, που ενίοτε επιφυλάσσει εκπλήξεις στους άμεσα εμπλεκομένους. Η τύχη που ενίοτε παίζει περίεργα παιχνίδια:
Καθώς η κυβέρνηση του δεξιού Χουάν Ορλάντο Ερνάντες κλονίζεται στην Ονδούρα εν μέσω σφοδρών και πολύμηνων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, στη σκιά σοβαρότατων καταγγελιών για διαφθορά.
Ενώ ο Έβο Μοράλες οδεύει προς επανεκλογή στην προεδρία της Βολιβίας στις εκλογές του Οκτωβρίου, όπως άλλωστε και η κεντροαριστερά του Διευρυμένου ή Ευρέως Μετώπου (Frente Amplio) που οδεύει προς επανεκλογή στην ηγεσία της Ουρουγουάης μέσα στο 2019.
Και όλα αυτά, καθώς παράλληλα η κυβέρνηση Τραμπ ξηλώνει όλη την πρόοδο που είχε κάνει στις σχέσεις με την Κούβα η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Ομπάμα, αφήνοντας έτσι μεγαλύτερα περιθώρια επιρροής στη Ρωσία (ενδεικτικό των διαθέσεων της Μόσχας το πρόσφατο πέρασμα ρωσικής φρεγάτας από την Αβάνα), στο Ιράν, αλλά και στην Κίνα, η οποία, αντιθέτως, συνεχίζει να «επενδύει» στην πίσω αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών, διαμορφώνοντας εκεί τις δικές της ολοένα ισχυρότερες λατινοαμερικανικές «βάσεις» επιρροής.
Ο Ερντογάν άπλωσε όλες τις “μάρκες” στη ρουλέτα: Παίζει με τη φωτιά, ρισκάρει επικίνδυνα