Οταν δάκρυσε ο Μπόρις για την Ελλάδα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κρύβουμε την Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη από τους Τούρκους; Τα θαλάσσια πάρκα στα ελληνικά πελάγη, έδωσαν στην Άγκυρα να το καταλάβει, αλλά δεν μιλά ποτέ για ΑΟΖ
Πρότζεκ-πρόκληση κοινών συμφερόντων, που με την εξέλιξη της τεχνολογίας τώρα είναι εφικτό, χαρακτήρισε ο Κύπριος υπουργός Ενέργειας την ηλεκτρική διασύνδεση
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ
Ηταν προχθές όταν από το παρκαρισμένο φορτηγό μεταφορικής εταιρείας ακούγονταν αποσπάσματα της ομιλίας του Αλ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ο μεταφορέας που ξεφόρτωνε από την πλάτη του ένα βαρύ έπιπλο λεγόταν Μπόρις. Ηταν από ένα χωριό στη Βόρεια Βουλγαρία που κόντευε να το ξεχάσει και ο ίδιος, μια και ζει στην Ελλάδα τα 23 από τα 45 χρόνια της ζωής του. Δεν πρόλαβε να πάρει ανάσα και έτρεξε δίπλα στο φορτηγό να ακούσει τη συνέχεια. Και έτσι πιάσαμε την κουβέντα.
Ο Μπόρις στην αρχή δούλευε στις ελιές και στα πορτοκάλια. Μετά στις οικοδομές και στο τέλος στη μεταφορική εταιρεία. Βαριά δουλειά, αλλά έφθανε να συντηρεί την οικογένειά του εδώ και τους γονείς του στη Βουλγαρία. Ο Μπόρις άκουγε προσεκτικά τους ξένους ευρωβουλευτές που προειδοποιούσαν για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Μπόρις δάκρυσε. Θυμήθηκε ότι έφυγε από την πατρίδα του, τότε που όλοι περίμεναν στις ουρές. Για να αλλάξουν λεφτά στη μαύρη αγορά, για να βρουν προϊόντα.
Δεν αντέχω να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές, λέει ο Μπόρις. Εξηγώ στους φίλους μου και τους συνάδελφους εδώ ότι η επιβίωση δεν είναι εύκολη σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το καταλάβεις. Και συνεχίσαμε την κουβέντα. Αποχαιρετιστήκαμε, μια και τον περίμενε η επόμενη παραλαβή. Δεν ήταν μόνο το δάκρυ του Μπόρις. Ηταν το κρυφό δάκρυ όλων εκείνων των χιλιάδων ανθρώπων που βρήκαν στη χώρα μας καταφύγιο για να ξεφύγουν από την κατάρρευση των χωρών τους, που έβγαιναν βίαια από μια τραγική ιστορική περιπέτεια.
Ηταν το δάκρυ όλων εκείνων που έβλεπαν στο δικό μας παρόν τους εφιάλτες του δικού τους παρελθόντος. Εβλεπαν αυτό που ακόμη δεν έχουμε νιώσει. Σαστισμένοι, τρομαγμένοι, απορημένοι, δεν έχουμε ακόμη χρόνο να σκεφτούμε. Είχε από ώρα φύγει ο Μπόρις, όταν κατάλαβα ότι το δάκρυ του δεν ήταν από φόβο. Ηταν από λύπη και απογοήτευση για τη νέα πατρίδα του, για όλους μας. Και τελικά ήταν δικό μας δάκρυ.