Ο “Δαβίδ” του Μιχαήλ Άγγελου, ήρωας μιούζικαλ: Πώς μπορείς να ζήσεις ακολουθώντας τα ιδανικά σου;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επίθεση με μολότοφ στο προξενείο των ΗΠΑ στην Φλωρεντία: Συνελήφθη ένας Ιταλός με καταγωγή από την Ιορδανία

Η Φλωρεντία κατάντησε «πόρνη» και «δεν ξαναγίνεται παρθένα» λόγω υπερτουρισμού, λέει η Γερμανίδα διευθύντρια Μουσείου της: Σάλος και οργή σε όλη την Ιταλία

Η Ευρωπαϊκή ακροδεξιά συνασπίζεται ενόψει ευρωεκλογών: Η Λέγκα του Σαλβίνι, η Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν και το Γερμανικό AfD συναντώνται στη Φλωρεντία

Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΦΩΣΚΟΛΟΥ, ΤΑ ΝΕΑ

Βγαίνοντας στη Via Santa Reparata της Φλωρεντίας η βαριά πόρτα του παλάτσο του 16^ου αιώνα κλείνει με γδούπο πίσω μου, σαν ηχητικό σήμα που με καλεί να συνεχίσω την περιήγηση από εκεί που την άφησα τον Ιούνιο του 2019.

Ο γνώριμος τρούλος τoυ Σαν Λορέντσο στο βάθος του δρόμου προσφέρει άμεσα προσανατολισμό, ενώ από το πρώτο κιόλας βήμα τα πέλματα θυμούνται το απίστευτα ανώμαλο και γλιστερό πλακόστρωτο.

Με χαρά μικρού παιδιού ξανασμίγω με μια διακοσμητική λεπτομέρεια που, όταν την είχα πρωτοανακαλύψει, ήθελα να σταματήσω όλους τους περαστικούς και να τη μοιραστώ μαζί τους: δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ενθουσιάζονταν κι εκείνοι όσο κι εγώ στη θέα των μπρούντζινων χελωνών που στέκονται στις βάσεις των μπαλκονιών του Palazzo Fenzi (τώρα στεγάζει τμήματα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας) στη Via San Gallo.

Καθώς είναι τοποθετημένες στο ύψος των ματιών του διαβάτη, διασταυρωνόμουν με τις χελώνες πολλές φορές την ημέρα, επί τρεις εβδομάδες. Αργότερα άρχισα να εντοπίζω χελώνες και σε άλλα σημεία –όπως στις βάσεις των οβελίσκων επί της Πιάτσα Σάντα Μαρία Νοβέλλα-, και εν τέλει έμαθα ότι αποτελούν σύμβολο των Μεδίκων.

Όμως συνειδητοποιώ και κάτι άλλο: νιώθω να με συντροφεύει το βλέμμα ενός φοιτητή Νομικής από την Αγία Πετρούπολη του 1890. Ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ (1872-1929), θρυλικός ιδρυτής των “Ballets Russes” και μύστης του μοντερνισμού (συνεργάστηκε και ανέδειξε το έργο μορφών που εκτείνονται από τον Στραβίνσκι και τον Νιζίνσκι μέχρι τη Σανέλ και τον Κοκτώ), μυήθηκε νωρίς -και ανεπανόρθωτα- στη Λατρεία της Ομορφιάς.

Κομβικό σημείο της μύησής του στάθηκε το «Γκραν Τουρ» του –το καθιερωμένο ταξίδι κάθε νεαρού Ρώσου (και όχι μόνο) αριστοκράτη στα αρχαία μνημεία της Μεσογείου, στην αναγεννησιακή Ιταλία αλλά και στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές πόλεις.

• ΝΤΙΑΓΚΙΛΕΦ ΚΑΙ ΔΑΒΙΔ

Στο νέο μιούζικαλ MANIFESTO: The Diaghilev Project (παρεμπιπτόντως, το είχα σκηνοθετήσει στο Robert Moss Theatre της Νέας Υόρκης το 2018) η σκηνή του Γκραν Τουρ κατείχε κεντρική θέση, με αποκορύφωμα τη συνάντηση του ατσούμπαλου 18χρονου Σεργκέι με τον “Δαβίδ” του Μιχαήλ Άγγελου, έργο-σύμβολο της Αναγέννησης και της Φλωρεντίας.

Χάρη στην ιδιοφυή γραφή του Nathan Wright, στην απογειωτική μουσική του electro-pop συνθέτη και κλασικού πιανίστα Dustin Gledhill, και στην αισθησιακή χορογραφία του Brad Landers, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την αποκαλυπτική επαφή του Ντιάγκιλεφ (Marc Sinoway) με την Αναγέννηση –κυριολεκτικά, αφού το ιδεώδες γλυπτό ενσαρκώνεται επί σκηνής από τον Deon Releford-Lee.

Το “ΜΑΝΙFESTO” αποπειράται να απαντήσει στο ερώτημα «Πώς μπορείς να ζήσεις ακολουθώντας τα ιδανικά σου;». Ο Ντιάγκιλεφ αγωνίστηκε να παραμείνει πιστός στο δόγμα του –εραστής του Ωραίου μέχρι τέλους. Άλλωστε αυτό είναι και το αφηγηματικό όχημα του έργου, καθώς η ζωή του οραματιστή ιμπρεσάριου ξεδιπλώνεται μέσα από τις φωνές και τα σώματα των οκτώ εραστών του.

Αδιαχώριστος πλέον για μένα ο Δαβίδ -άρα η Φλωρεντία- από το “MANIFESTO”, και, ενώ διερωτώμαι «είμαστε ό,τι βλέπουμε ή βλέπουμε ό,τι είμαστε;», φτάνω στο Palazzo Strozzi. Μπαίνω στο σκιερό, ατμοσφαιρικό ισόγειο, και κοιτάζω ψηλά, τους θεόρατους ορόφους του πρώην μεγάρου της δυναστείας τραπεζιτών.

Μια αλλόκοσμη μουσική που ίσα που ακούγεται με τραβάει προς το κέντρο: μέσα στο αίθριο είναι στημένη μια εικαστική εγκατάσταση τεχνητής νοημοσύνης που είναι ό,τι πιο κοντινό σε παραισθησιογόνο εικαστική εμπειρία έχω βιώσει. Σε έναν LED τοίχο (ύψους 9 επί 6 μέτρα), αναδυόμενα χρώματα -κάτι ανάμεσα σε λάβα και πούδρα- εκρήγνυνται και λιώνουν σε υπνωτικούς συνδυασμούς, σαν γλώσσες που σε ανυψώνουν.

Η αίσθηση του χρόνου θρυμματίζεται μέσα στις εκρηγνυόμενες σκόνες, κι εγώ έχω μείνει στήλη άλατος. Καμία έκπληξη όταν μαθαίνουμε ότι το έργο του Τούρκου media artist Refik Anadol φέρει τον τίτλο “Machine Hallucinations – Renaissance Dreams”.

*Η Νάντια Φώσκολου (www.nadiafoskolou.nyc) είναι θεατρική σκηνοθέτρια με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Ο Κώστας Καζάκος δώρισε το σώμα του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών: Τη Δευτέρα η κηδεία του