Η κενή υπόσχεση του Ερντογάν στους Ευρωπαίους: Η επιθετική “γοητεία” της Τουρκίας θα πετύχει;
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν όταν δεν …μιλά, δίνει βραβεία. Το στιγμιότυπο είναι από εκδήλωση του υπουργείου Τουρισμού. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
To άρθρο του περιοδικού Spectator κάνει αναφορά στη συνάντηση του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου στις Βρυξέλλες με αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αρχίσει να «χτίζει το μέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη» και στις επικείμενες συνομιλίες με την Ελλάδα για την επίλυση των θαλάσσιων διαφορών τους μετά από πενταετή διακοπή.
Ο ανταποκριτής Kunwar Khuldune Shahid, με έδρα το Πακιστάν, σημειώνει ότι, η σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ της Άγκυρας και της Αθήνας έφερε τα δύο κράτη στο χείλος του πολέμου και είναι ένας από τους λόγους στον μακρύ κατάλογο για τους οποίους η Τουρκία μέχρι στιγμής απέτυχε να «οικοδομήσει» αυτό το «μέλλον στην Ευρώπη».
ΤΙΤΛΟΣ: The empty promise of Turkey’s charm offensive – Η κενή υπόσχεση της επιθετικής γοητείας της Τουρκίας
Η Ε.Ε. δεν είναι το μόνο μέτωπο όπου η Τουρκία επιδιώκει “ανανέωση του οπορτουνισμού”. Η Ουάσινγκτον συντάχθηκε με τις Βρυξέλλες για την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Άγκυρας για τις περιπέτειές της στη Μεσόγειο. Οι ΗΠΑ έχουν τιμωρήσει την Άγκυρα για την αγορά των ρωσικών πυραυλικών αμυντικών συστημάτων S-400 και ο Ερντογάν ήδη προσπαθεί να καλοπιάσει το επερχόμενο καθεστώς του Τζο Μπάιντεν, προσδοκώντας πιθανή αντιστροφή αυτών των κυρώσεων.
Το άρθρο κάνει επίσης αναφορά στις προσπάθειες της Τουρκίας να προσεγγίσει το Ισραήλ και τη Γαλλία. Σημειώνει, ότι τώρα ο Erdogan έχει πάει, μέσα σε λίγους μόνο μήνες, από το να ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα μιας μουσουλμανικής γενοκτονίας στο να υποστηρίζει ότι η Τουρκία είναι «άξια» για ένταξη στην «οικογένεια της ΕΕ».
Αυτός ο εξωφρενικός ισχυρισμός κοινών αξιών, ενώ συγχρόνως θεωρεί ότι υπάρχουν μέτρα καταστολής κατά του Ισλάμ που αξίζουν μένος μεγαλύτερο από [το μένος που προκάλεσαν] οι αποκεφαλισμοί των Ισλαμιστών, υπογραμμίζει το μεγάλο παράδοξο των φιλοδοξιών του Erdogan. Φαίνεται ότι επιθυμεί ταυτόχρονα τόσο την ιδιότητα της Τουρκίας ως κράτους μέλους της ΕΕ όσο και την επιδίωξη μιας νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το τελευταίο συμβολίζεται με τον καλύτερο τρόπο από την μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί πέρυσι και την κατάσχεση εκκλησιών, πολλές από τις οποίες έχουν πλέον μετατραπεί σε τζαμιά. Οι διώξεις των χριστιανών από τον Erdogan στο εσωτερικό έχει συνδυαστεί με την ρητορική του για την «Ισλαμοφοβία» στη Δύση.
Έχει καταστήσει σαφές ότι θεωρεί τη σάτιρα του Ισλάμ και τα αντι-τζιχαντιστικά μέτρα (επίσης διαδεδομένα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες) ως παρόμοια με τα ναζιστικά λιντσαρίσματα. Τέτοια γλώσσα απηχεί τόσο στη συντηρητική ισλαμική βάση του Erdogan στο εσωτερικό όσο και στους συντηρητικούς στο εξωτερικό, ενισχύοντας τη θέση της Τουρκίας ως ηγέτη ενός ισχυρού, αντι-δυτικού ισλαμικού κόσμου.
Ωστόσο, το νεο-οθωμανικό όραμα και η παρουσία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να θεωρούνται αντιφατικά. Στην πραγματικότητα, η τουρκική εκκοσμίκευση κάποτε διακηρύσσετο από τους προοδευτικούς ως πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσει ο μουσουλμανικός κόσμος. Ωστόσο, η μεταμόρφωση της Τουρκίας υπό την ηγεσία του Erdogan και η θρησκευτική κινητοποίηση των μουσουλμάνων διεθνώς αφήνει μικρή αμφιβολία για τους ισλαμιστικούς στόχους του.
Αυτές οι φιλοδοξίες διαπερνούν επίσης τις διπρόσωπες σχέσεις του με την Ε.Ε. Από το άνοιγμα των συνόρων για τους μετανάστες που κατευθύνονται στην Ευρώπη έως τη διευκόλυνση τζιχαντιστών στη Συρία και στο Ιράκ, μεγάλο μέρος της αντιτρομοκρατικής συνεργασίας που ο Erdogan προσπαθεί να πουλήσει στην Ε.Ε. είναι εν συντομία τουρκικές στρατιωτικές ενέργειες που αποσκοπούν στην προστασία των δικών της συμφερόντων, συχνά σε βάρος των Κούρδων.
Η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. (όσο κι αν είναι υπερβολική αυτή η πρόταση τώρα) θα αποτελούσε απλώς επέκταση της ίδιας προσέγγισης. Οι Βρυξέλλες θα ήταν απλώς ένα άλλο θέατρο στο οποίο θα μπορούσαν να ασκηθούν τα τουρκικά συμφέροντα.
Εάν ο Erdogan αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ καλύτερων σχέσεων με τη Δύση ή τον νεο-οθωμανισμό του, αυτή η απόφαση έχει ληφθεί ήδη εδώ και χρόνια. Οι προσπάθειές του να επιτύχει το πρώτο είναι στην πραγματικότητα μια επιθυμία να σταθεροποιήσει το δεύτερο. Ο Erdogan χρειάζεται κάποιo διάλειμμα από τις υπάρχουσες κυρώσεις εν μέσω μιας συντριπτικής οικονομικής κρίσης στο εσωτερικό.
Δεν θα ήταν, λοιπόν, έκπληξη εάν, όταν περάσει η άμεση απειλή των κυρώσεων, τακτοποιηθεί η κυβέρνηση του Biden και αποφασιστεί η πολιτική της στη Μέση Ανατολή, ο Erdogan να επιστρέψει στο στόχο του, επιτιθέμενος στην Ευρώπη και στηλιτεύοντας τη Δύση.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό Spectator
Οι βολές του Μπλίνκεν για τους S-400: Τι κρύβεται πίσω από το φλέρτ του Ερντογάν με τους Ευρωπαίους