«Ένα Έθνος, δύο Κράτη”: Αζερμπαϊτζάν και Τουρκία, μία αληθινή ιστορία για τον Αλίγιεφ
File Photo: Εθνικιστής από το Αζερμπαϊτζάν κρατά την εθνική του σημαία καθώς διαδηλώνει ενάντια στην Αρμενία μπροστά από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης στην Τουρκία. EPA, SEDAT SUNA
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η συνεχής και συχνά αγχώδης κάλυψη της Τουρκικής απειλής πολέμου από τα ΜΜΕ δεν επέτρεψε να δοθεί περισσότερη προσοχή στη πρωτοφανή από πλευράς διπλωματικής τάξης αποδοκιμασία Έλληνα διπλωμάτη από Πρόεδρο χώρας στην οποία μόλις επέδωσε τα διαπιστευτήρια του.
Η χώρα αυτή ήταν το Αζερμπαϊτζάν και Πρόεδρος της ο Ιλχαμ Αλίγιεφ. Η επιλογή της τελετής επίδοσης διαπιστευτηρίων για να καταγγελθεί με ασυνήθιστα βαρείς χαρακτηρισμούς η Ελλάδα, χώρα με την οποία το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί διπλωματικές σχέσεις από το 1992 και η απαγγελία, με την ίδια αφορμή, όρκου πίστης προς τη Τουρκία θα μπορούσε να είχε άμεσες συνέπειες για τις διμερείς σχέσεις.
Το Ελληνικό ΥΠΕΞ επέλεξε, ορθά ίσως στη παρούσα συγκυρία, να υποβαθμίσει το γεγονός. Πάντως η Τουρκία απάντησε με ευχαριστίες του ΥΠΕΞ της Τσαβούσογλου που δεν παρέλειψε την υπενθύμιση: “ένα έθνος δύο κράτη».
- Ωστόσο το δυσάρεστο αυτό περιστατικό αποτελεί ερέθισμα για να συμπληρωθεί, με εκείνο του Καυκάσου, ο κατάλογος των μετώπων που έχει δημιουργήσει η υπερφίαλη και επιθετική γείτονάς μας. Η Τουρκία αποτελεί το κύριο στήριγμα των Αζέρων στη ένοπλη σύγκρουση Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, τον αρμενικό θύλακα εντός του εδάφους του τελευταίου που το 1994 ανεξαρτοποιήθηκε.
Η σύγκρουση πριν μερικές εβδομάδες, στις 12 Ιουλίου, Αρμενικών και Αζερικών δυνάμεων με νεκρούς εκατέρωθεν και τα μεγάλα κοινά γυμνάσια Αζέρων και Τούρκων που ακολούθησαν δείχνουν ότι ο κίνδυνος αναζωπύρωσης της σύγκρουσης επιβάλει τη διατήρηση Τουρκικών δυνάμεων στη περιοχή. Περιπλέκει επίσης της σχέσεις της Τουρκίας με τη Μόσχα η οποία διατηρεί στρατιωτική βάση σε Αρμενικό έδαφος.
Υπενθυμίζεται ότι ο ΟΑΣΕ για τη επίλυση του ζητήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ είχε δημιουργήσει, το θέρος του 1992, την Ομάδα του Μίνσκ, αποτελούμενη από τις δύο αντίδικες χώρες, τη Λευκορωσία, την Τσεχία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Ρωσία, τη Σουηδία, την Τουρκία και τις ΗΠΑ χωρίς η πρωτοβουλία να έχει αποδώσει μέχρι στιγμή απτά αποτελέσματα.
Εάν στο επικίνδυνο αυτό ζήτημα υπάρχει μια κωμικοτραγική διάσταση είναι ότι η Τουρκία, ο βασικός σύμμαχος του Αζερμπαϊτζάν στην υπόθεση αυτή, καταδικάζει τη παράνομη εισβολή και κατοχή εδάφους μιάς χώρας από μία άλλη, με την επίκληση ιστορικών και φυλετικών δεσμών με τους κατοίκους αυτής της περιοχής και παρά την άρνηση της διεθνούς κοινότητας να δεχτεί τη νομιμότητα του κράτους του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
- Αυτή η απόλυτη αντιστροφή της Τουρκικής επιχειρηματολογίας σε σχέση με το Κυπριακό θα προκαλούσε θυμηδία και στο πλέον φίλο-τουρκικό ακροατήριο εάν δεν πιστοποιούσε τον απόλυτο αμοραλισμό και την αδιαφορία της για τη διεθνή νομιμότητα.
Το καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν, αυτή η ιδιότυπη οικογενειακή Προεδρική Δημοκρατία όπου από το έτος 1993 μέχρι σήμερα υιός και πατέρας Αλίεφ μονοπωλούν το Προεδρικό αξίωμα και ασκούν απόλυτο έλεγχο στη πολιτική ζωή της χώρας δεν θα μας απασχολούσε ιδιαίτερα εάν αυτή η χώρα δεν ήταν και μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Για τις συνθήκες υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε αυτή η ένταξη ας μου επιτραπεί να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία. Τον Αύγουστο του 1998 τη Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρώπης ασκούσε η Ελλάδα. Ο Σουηδός Γενικός Γραμματέας Daniel Tarchys και ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης μαζί με τον γράφοντα, στον οποίο ως Πρέσβη εκ προσωπικοτήτων είχαν ανατεθεί καθήκοντα Μόνιμού Αντιπροσώπου, επισκεφτήκαμε τις υποψήφιες για ένταξη χώρες του Καυκάσου Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν αλλά και τη Γεωργία που ήταν ήδη μέλος.
Στο αεροδρόμιο ο Έλληνας Πρέσβης μου εκμυστηρεύτηκε: “Φοβάμαι ότι θα γελάσετε με αυτό που θα σας πω αλλά σας παρακαλώ να το διαμηνύσετε στον κ. Tarchys και στον κ. Κρανιδιώτη. Να προσέχουν όταν συνομιλούν με τον Πρόεδρο Αλίεφ (τον πατέρα Αλίεφ, Χεινταρ). Θα προσπαθήσει να τους υπνωτίσει”.
«Δεν είμαστε καλά!» αντέδρασα. “Πιστέψτε με έχει συμβεί σε πολλούς. Έχει θητεύσει είκοσι χρόνια στη κρατική υπηρεσία ασφαλείας του Αζερμπαϊτζάν και πέντε χρόνια στη τοπική KGB. Κατέχει άριστα τη τεχνική. Πολλοί ξένοι επισκέπτες το έχουν διαπιστώσει”. Δεν έκρινα σκόπιμο να δώσω συνέχεια στην προειδοποίηση του Πρέσβη.
Συναντηθήκαμε με τον Πρόεδρο στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου. Πήραμε θέσεις στη μία πλευρά ενός τεράστιου μαρμάρινου τραπεζιού.. Εντύπωση μου έκανε ότι στο βάθος της αίθουσας υπήρχαν δύο σειρές καθισμάτων τις οποίες είχαν καταλάβει άτομα νεαρής σχετικά ηλικίας, άντρες και γυναίκες, που κρατούσαν στα χέρια τους μπλοκ σημειώσεων.
Ο Αλίεφ αφού μας καλωσόρισε αναφέρθηκε επί μακρόν στη πρόοδο που έχει σημειώσει η χώρα του στο πεδίο του εκδημοκρατισμού , τη προσχώρησή της στις Συμβάσεις το Συμβουλίου της Ευρώπης και άλλα συναφή. Όταν τελείωσε άρχισε να μιλάει ο Tarchys. O Αλίεφ έγειρε προς τα εμπρός, στηρίχθηκε στους αγκώνες του και τον παρατηρούσε εντελώς ανέκφραστος και ακίνητος με τη προσήλωση ειδικού εντομολόγου που έχει εντοπίσει τη νύμφη ενός νέου είδους.
Ο Tarchys άρχισε να μιλά αναφερόμενος στα επιτεύγματα κυρίως όμως στα προβλήματα που παρουσίαζε η Αζερική υποψηφιότητα ένταξης. Τον παρακολουθούσα καθώς μιλούσε. Μετά τα πρώτα λεπτά έγινε φανερό ότι προσπαθούσε να αποφύγει το βλέμμα του Αλίεφ αλλά δεν ήταν εύκολο. Στο τέλος αφέθηκε στη μοίρα του. Άρχισε να μιλά με πιο αργό ρυθμό, ενώ ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό του. Έχανε τον ειρμό των σκέψεων του. Τον κοιτούσαμε με ολοένα και μεγαλύτερη απορία.
Στο σημείο αυτό ο Κρανιδιώτης αποφάσισε να παρέμβει και να βοηθήσει τον παραπαίοντα Γενικό Γραμματέα. «Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα της Ελευθερίας του Τύπου Κύριε Πρόεδρε…». Με φανερή δυσαρέσκεια και απροθυμία ο Αλίεφ ξεκόλλησε το βλέμμα του από τον Tarchys.
- «Τι μου λέτε κύριε Υπουργέ; Σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει χώρα του κόσμου όπου η Ελευθερία του Τύπου είναι ισχυρότερη από το Αζερμπαϊτζάν. Υπάρχει μέρος του κόσμου όπου οι πλέον εμπιστευτικές συνομιλίες γίνονται μπροστά στους δημοσιογράφους;»
Οι της απέναντι πλευράς του τραπεζιού κοιταχθήκαμε με εύλογη απορία. Απτόητος ο Αλίεφ στράφηκε προς του καθήμενους στο βάθος της αίθουσας κάτι τους είπε. Εκείνοι πετάχτηκαν από τις θέσεις τους, έβαλαν τα μπλοκ υπό μάλης και με στεντόρεια φωνή δήλωσαν εν χορώ: “we are journalists!!!” και με νέο νεύμα του Προέδρου ξανακάθισαν.
Ήταν φανερό ότι το παιχνίδι είχε χαθεί. Σε αυτό το απομακρυσμένο μέρος της Ασίας η γηραιά Ευρώπη αντί να δώσει τελικά πήρε μαθήματα δημοκρατίας. Και όπως ήταν φυσικό έπειτα από τη πάροδο δύο ετών (25.1.2001), υπό συνθήκες που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω επακριβώς, να εισέλθει θριαμβευτικά στην οικογένεια των κρατών του αρχαιότερου ευρωπαϊκού οργανισμού προστασίας της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!!!
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Ακολουθήστε το Hellas Journal στο NEWS GOOGLE
Και εάν η Τουρκία του Ερντογάν καταλάβει, αίφνης, το Καστελόριζο; Μία εφιαλτική πιθανότητα…