Το διακύβευμα: Η αντι-Νεοταξική Πολιτική αυτό-γελοιοποιείται! Το πρόβλημα είναι στο «αντί»…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πεδίο μάχης τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ: Εισβολή της αστυνομίας και εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών υπέρ της Παλαιστίνης – Και συγκρούσεις με υποστηρικές του Ισραήλ [live, videos]
Έκλεισε και η «τελευταία πόρτα» για αμβλώσεις στον αμερικανικό νότο: Σε ισχύ και στη Φλόριντα η απαγόρευση διακοπής της κύησης μετά την έκτη εβδομάδα
Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Το πρόβλημα είχε εντοπιστεί εδώ και πολύ καιρό. Οι πολιτικές δυνάμεις σε ολόκληρη τη Δύση που εκπροσωπούσαν αυτό που πολύ γενικά και καταχρηστικά αποδίδεται ως ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, είχαν προχωρήσει τόσο γρήγορα και άκριτα την τελευταία εικοσαετία, που άφησαν σχεδόν το 60% της Δυτικής κοινωνίας αποκομμένο ψυχικά, ιδεολογικά και πρακτικά εκτός εποχής και εξελίξεων.
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε μία πολιτική δυναμική σιωπηλής απόρριψης των Νεοταξικών επιλογών και των πολιτικών εκπροσώπων τους.
Η αρχικά σιωπηλή απόρριψη μεταφράστηκε σε ισχυρή εκλογική δυναμική, όταν στο προσκήνιο αναδείχθηκαν προτάσεις, κόμματα και ηγεσίες – άλλες ακραίες, άλλες μετριοπαθείς – που προέβαλαν αντι-Νεοταξικό πολιτικό λόγο και προέβαλαν εναλλακτικά προγράμματα «σωτηρίας».
Έτσι, στον Ευρωπαϊκό νότο καλλιεργήθηκαν ελπίδες για ανατροπή των «Μνημονιακών» παρεμβάσεων του βορρά (που στην πραγματικότητα ήταν και είναι καταστροφικές σε σχέση με αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο νότος και το σύνολο του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού πειράματος), στη Βρετανία επικράτησε το Brexit και στις ΗΠΑ εκλέχθηκε Πρόεδρος ο Ντόναλντ Τράμπ.
Το αποτέλεσμα;
Στον Ευρωπαϊκό νότο άρχισαν οι κωλοτούμπες. Δεν έχουμε διάθεση να χρεώσουμε σε κανέναν δόλο. Όμως δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι οι περισσότερες μετριοπαθείς αντι-Νεοταξικές δυνάμεις ως αντιπολίτευση είχαν κάνει τραγικά εσφαλμένη ανάλυση του πεδίου σε σχέση με την κατάσταση που βρήκαν μπροστά τους ως κυβέρνηση. Και κατέληξαν να αυτό-γελοιοποιηθούν κάνοντας 180 μοίρες στροφή στην πολιτική τους. Ας αφήσουμε δε τις δυνάμεις εκείνες που δεν κατάφεραν να βρεθούν σε κυβερνητικές θέσεις διότι οι αποκαλύψεις για τις πηγές χρηματοδότησής τους έδειξαν και τους πραγματικούς σκοπούς ύπαρξής τους. Ή τι να σχολιάσει κανείς για κόμματα και ηγεσίες στην Ευρώπη που οι εναλλακτική τους πρόταση απέναντι στις εξελίξεις της εποχής και στις Νεοταξικές επιλογές ήταν η επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου.
Στη Βρετανία, η απόφαση-διαμαρτυρία της οριακής πλειοψηφίας των ψηφισάντων στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2016 στη χώρα, προέκρινε την επιλογή του Brexit. Όμως αυτή την επιλογή, και όπως τα πράγματα δείχνουν ως σήμερα, κλήθηκε να την υπηρετήσει μία πρωθυπουργός που δεν υποστήριξε αυτή την επιλογή, που δεν πίστεψε αυτή την επιλογή, δεν είχε ούτε έχει σχέδιο για να οδηγήσει ασφαλώς την χώρα της προς αυτή την επιλογή, και που ακροβατεί δυστυχώς, την ώρα που η κρίσιμη απόφαση για το Brexit εδράζεται πάνω σε πολύ σοβαρούς λόγους που συνηγορούν υπέρ αυτής της απόφασης και αφορούν πραγματικά το μέλλον της Βρετανίας στον κόσμο. Το πιθανότερο που θα συμβεί κι εκεί, θα είναι μία κωλοτούμπα ανατροπής στην πράξη του Brexit, και ίσως να είναι και καλύτερα μπροστά στη σημερινή φαυλότητα που βιώνουν πολίτες, εργαζόμενοι και επιχειρήσεις στη χώρα.
Τέλος, τον Νοέμβρη του 2016, η πλειοψηφία των ψηφισάντων στις Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξε τον αντι-συμβατικό Ντόναλντ Τράμπ για Πρόεδρο της χώρας. Η πολιτική του ατζέντα ήταν ανατρεπτική και δραστική. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν πολύ «Αμερικανική» ή «αντι-Κλιντονική», αφού η πολιτική οικογένεια των Κλίντον έχει ταυτιστεί με την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον στρεβλό εξευρωπαϊσμό των ΗΠΑ που προκαλεί τις συντηρητικές παραδοσιακές αξίες της Αμερικής. Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε δει από τον Γενάρη του 2017 ως σήμερα είναι μια στείρα άρνηση, δυσαρεστημένους όλους τους σοβαρούς συνεργάτες του προέδρου, και μία απίστευτη σαπουνόπερα με επίκεντρο τον Λευκό Οίκο. Όλο αυτό το σκηνικό περιβάλλεται από το σύννεφο του «Ρωσικού σκανδάλου» που δεν νομίζουμε ότι θα βρει ποτέ απάντηση, ωστόσο συντηρείται, αφού πάντα θα τυγχάνει κάποιος από το επιτελείο του προέδρου, κάποια στιγμή της ζωής του ίσως να έχει πιεί καφέ με κάποιον Ρώσο. Και αντί να ασκήσει πολιτική, ο Πρόεδρος σέρνεται έχοντας πιθανότατα μπερδέψει το πώς ασκείται η πολιτική μιας υπερδύναμης με τη διοίκηση ενός επαρχιακού καζίνο.
Γιατί τόση αυτό-γελοιοποίηση στις επιλογές και στους εκπροσώπους των εναλλακτικών προτάσεων απέναντι στην Νεοταξική Παγκοσμιοποίηση;
Μετά από αυτή την τραγική εμπειρία, ποιος σοβαρός εκπρόσωπος μιας εναλλακτικής πρότασης – διαφορετικής και αντίπαλης της Νεοταξικής – θα τολμήσει να τη θέσει στην κρίση του εκλογικού σώματος και να περιμένει να έχει εκλογική προοπτική;
Μία απάντηση στην αυτό-γελοιοποίηση όσων πήραν την εξουσία με αντι-Νεοταξικές θέσεις, βρίσκεται ακριβώς στην φιλοσοφία του «αντί» που εκφράζει την πολιτική τους σκέψη και τον λόγο τους.
Δυστυχώς, πουθενά μέχρι σήμερα δεν έχω δει πολιτικές συζητήσεις, ούτε καν ακαδημαϊκές, που να τακτοποιούν τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Ποια προβλήματα χρεώνουμε ως απόρροια των Νεοταξικών πολιτικών και ποια προβλήματα είναι απλά πιεστικά ζητήματα της εποχής μας; Διότι η έρευνα και η τακτοποίηση των ζητημάτων λειτουργεί ως ελιξίριο απέναντι στον λαϊκισμό, τις μετα-αλήθειες, και την στείρα άρνηση.
Δεν μπορείς να είσαι συλλήβδην εναντίον της εξέλιξης, εναντίον της τεχνολογίας, εναντίον της αναγνώρισης απλών ανθρώπινων δικαιωμάτων σε άτομα με διαφορετικές αξίες από τη δική σου, να επιλέγεις ως διαμαρτυρία το σπάσιμο βιτρινών επαγγελματιών που αγωνίζονται να επιβιώσουν και από την άλλη να βγάζεις σέλφι με το τελευταίας τεχνολογίας κινητό σου τηλέφωνο και να την ποστάρεις στα social media. Και από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να θεωρείς ως πρόοδο τα gay parades ή να αφήνεις εκτός αγοράς εργασίας εκατομμύρια εργαζόμενους ως άχρηστους, να τους εθίζεις στα food stamps και στα επιδόματα, αντί να μην τους παρέχεις τα αναγκαία εργαλεία για να επαναπροσδιοριστούν στη νέα εποχή.
Αν οι Νεοταξίτες έχασαν το μέτρο, οι εκφραστές του «αντί», το γελοιοποίησαν. Και αυτό είναι σήμερα το διακύβευμα. Να ξαναβρούμε το μέτρο στην Πολιτική. Μόνο έτσι θα ισορροπήσουν πάλι οι κοινωνίες.
- Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής