Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Η μαύρη επέτειος της εισβολής ήταν η αφορμή για να θυμηθούμε τις μέρες της προδοσίας της Κύπρου και η ευκαιρία για να προσγειωθούν και όσοι Ελληνοκύπριοι επιμένουν να εμπιστεύονται την Τουρκία και τους υποτακτικούς της στην Κύπρο – εξέχουσα θέση κατέχει ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί.
Ο τελευταίος εξαπάτησε πολιτικούς και δημοσιογράφους οι οποίοι τον «αγιοποίησαν». Κακώς έπραξαν. Αλλά, ενώ έχουν καταλάβει ότι τους κορόιδεψε στον χείριστο βαθμό, συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν όπως τότε, όταν πρωτοεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή με την προβιά του «ειρηνοποιού», επειδή δεν αντέχουν να παραδεχθούν το λάθος τους. Μα δεν χρειάζεται να το παραδεχτείτε. Αρκεί να σταματήσετε να τον πιστεύετε και να τον εμπιστεύεστε, διότι γίνεστε νεροκουβαλητές της προπαγάνδας της Τουρκίας, άθελά σας… Ο Ακιντζί είναι –έτσι πολύ απλά το καταθέτω– μία πολιτική απάτη. Επιλέχθηκε από τους ισλαμο-εθνικιστές της Τουρκίας να παίξει έναν ρόλο. Για δύο χρόνια τον έπαιξε καλά. Η ιστορία-παγίδα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, που την έστησαν αριστοτεχνικά οι ακροδεξιοί ΕΛΑΜίτες, τον αποκάλυψε.
Πέραν των Βρετανών, που είναι φιλότουρκοι μέχρι αηδίας, οι υπόλοιποι αρχίζουν και χωνεύουν ότι η οποιαδήποτε υποχώρηση στα θέματα αυτά σημαίνει πολιτική αυτοκτονία. Και αυτό τρέμει ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, που παρουσιάστηκε σαν «πληγωμένο αμπελοπούλι» στο ΡΙΚ. Έβγαζε απίστευτο εκνευρισμό, αλλά και φόβο, καθώς γνωρίζει ότι η πλειονότητα των ΑΚΕΛικών δεν συμφωνεί με τις θέσεις του. Ποιος εχέφρων άνθρωπος δέχεται παραμονή τουρκικών στρατευμάτων, τουρκικές εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Να το λύσουμε, ναι… Αλλά να γίνει η Κύπρος και ένα κανονικό κράτος. Αρκετά με τις διπλωματικές αλχημείες, για να βαπτιστεί το κρέας ψάρι.
Όπως πολύ σωστά έγραψε ο Κώστας Βενιζέλος, όποιος δέχεται παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων, ας τους πάρει σπίτι του. Μια απλή κουβέντα και διαπίστωση από έναν έγκυρο συνάδελφο, που έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από το ακροατήριο των κοινωνικών δικτύων, διότι είναι αυτή καθ’ αυτή η πραγματικότητα: ότι Κύπριοι πολιτικοί συζητούν σοβαρά να παραμείνει εσαεί η Τουρκία, και μετά τη λύση. Μα τότε τι σόι λύση θα είναι;
Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι αποδέχεται και τι ΔΕΝ αποδέχεται ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο Κραν Μοντάνα αυτός έσπευσε να πει το «όχι» – βεβαίως ήταν έτοιμος να το φωνάξει ο Νίκος Κοτζιάς. Στις ομιλίες του, με αφορμή το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, επανέλαβε τα «όχι» στα θέματα των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Καλώς έπραξε.
Όμως, στην Ελβετία, πριν από το περίφημο δείπνο, υποχώρησε σε όλα τα άλλα θέματα. Μέχρι και την εκ περιτροπής προεδρία παραχώρησε. Είπαμε, κύριε Πρόεδρε, να τα μοιραστούμε ΟΛΑ με το 18% (έποικοι και Τουρκοκύπριοι), αλλά όχι να τους δώσουμε και το 51% στις εξουσίες και όχι μόνο. Το μέγα λάθος στο Κραν Μοντάνα είναι ότι ο κ. Αναστασιάδης εισήλθε σε ένα παζάρι, με την πίεση του κ. Άντρου Κυπριανού, και εκεί έχασε και την μπάλα. Θεωρώ ότι το «όχι» σε όλα, στα θέματα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, υπαγορεύθηκε από τον τρόμο που του προκάλεσε η συνειδητοποίηση ότι η Τουρκία, μέσω των παραχωρήσεων στους «αδελφούς» Τουρκοκύπριους, θα είχε υπό τον έλεγχό της και τις ελεύθερες περιοχές.
Τα όποια «όχι» του στην Ελβετία, ελπίζω να έχουν σχέση με τα πιστεύω του. Η καθαρή λύση πρέπει να είναι το ζητούμενο. Δεν είναι πρέπον, ούτε ορθό, εάν το επόμενο οκτάμηνο μέχρι τις εκλογές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παίξει «πατριωτικά» με το εθνικό θέμα και μετά τις Προεδρικές –εάν τις κερδίσει– πάει «σφαίρα» για μεσοβέζικη λύση. Θα πρόκειται για πολιτική εξαπάτηση, κύριε Πρόεδρε, και είναι κάτι που δεν χρειάζεστε τώρα στη δύση της πολιτικής σας καριέρας. Ο καθένας έχει μία ιστορία και πρέπει να την προστατεύει, πόσο μάλλον την Κύπρο μας. Και είμαι σίγουρος πως συμφωνείτε μαζί μου.