Όταν ο φιλικός σου Τύπος σε σφυροκοπεί, τα πολιτικά σου «ψωμιά» τελειώνουν κ. Μέρκελ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η κ. Μέρκελ είναι το προσφιλές θέμα συζήτησης διεθνώς, είτε τα πάει καλά είτε άσχημα. Η αλήθεια είναι, ότι τελευταία τα πράγματα της πάνε πολύ άσχημα και φαίνεται να έχει πιο πολλούς θαυμαστές στην Αμερική και αλλού, όχι στην Ευρώπη και τη Γερμανία (αναφέρθηκε πολλές φορές το όνομα της θετικά κατά την αμερικανική προεκλογική καμπάνια), κάτι αρκετά οξύμωρο, μιας και οι Αμερικανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι την μέμφονται για την οικονομική της πολιτική.
Η κ. Μέρκελ βάλλεται για δύο πράγματα, για το μεταναστευτικό και την οικονομική της πολιτική. Και τα δύο θέματα όμως αυτά είναι συνδεδεμένα, γιατί το μεταναστευτικό όπως το χειρίστηκε η κ. Μέρκελ, ήταν για να κάνει το χατίρι στον πρόεδρο της ένωσης βιομηχάνων της Γερμανίας.
Η κ Μέρκελ ένοιωθε αρκετά ασφαλής να παραστήσει τη γαλαντόμο και την ανθρωπίστρια με το μεταναστευτικό, στηριζόμενη στο μεγάλο απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου που είχε εσωτερικά αλλά και την μεγάλη αποδοχή της από τα μέλη της ΕΕ, ως ηγέτιδα της Ευρώπης.
Εξεπλάγη όταν η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο στο εσωτερικό της Γερμανίας αλλά και εξωτερικά, από την εχθρότητα με την οποία αντιμετώπισαν το σχέδιο της (ο Θεός να το κάνει σχέδιο) οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Αποτέλεσμα ήταν, μεγάλο μέρος από το πολιτικό της κεφάλαιο να εξανεμιστεί. Οι επιτυχημένοι πολιτικοί, κάνουν συχνά το λάθος να θεωρούν ως δεδομένη τη λαϊκή αποδοχή και ψήφο, επειδή τα πήγαν καλά σε ένα αριθμό θεμάτων. Ήταν λοιπόν η στιγμή να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι παντοδύναμη, αλλά ότι η επιρροή της έχει όρια.
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο φιλικός σου Τύπος αρχίζει και σε σφυροκοπεί, τα πολιτικά σου «ψωμιά» τελειώνουν. Η τελευταία ριπή εναντίον της προέρχεται από την Die Welt, από τους σημαντικότερους «opinion makers» της Γερμανίας και σταθερός υποστηρικτής του κόμματος του οποίου προεδρεύει η κ. Μέρκελ, του CDU (Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος).
Επομένως, ένα άρθρο τόσο καυστικό για την κ. Μέρκελ και την Γερμανία, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά ότι έστω και αργά, οι Γερμανοί άρχισαν να συνειδητοποιούν το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί από την εμμονή της ανελαστικής πολιτικής που ήθελαν να εφαρμόσουν στην Ευρώπη, στηριζόμενοι στο ότι είναι με διαφορά οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες της ΕΕ και τώρα είναι πλέον έτοιμοι να αλλάξουν πολιτική.
Αυτό βεβαίως δεν θα συμβεί όσο η κ. Μέρκελ είναι καγκελάριος, αλλά θα γίνει από τη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς γερμανικές εκλογές. Αυτό που μου έκανε όμως πιο πολύ εντύπωση, ανεξαρτήτως του πόσες φορές επαναλαμβάνεται, είναι το πόσο αναλώσιμοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες…
Πόσο εύκολα καταντούν αποδιοπομπαίοι τράγοι, λες και αποφασίζουν δικτατορικά μόνοι τους για τα πάντα και δεν υπάρχει ένας ολόκληρος κυβερνητικός η κομματικός μηχανισμός πίσω τους που χαράζει την κυβερνητική στρατηγική.
Ποιο ήταν το λάθος της κ. Μέρκελ και της κυβέρνησής της στο μεταναστευτικό; Αυτό που αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημοσίως: Ενώ όλα τα σημάδια γι’ αυτό που έρχεται ήταν εκεί, δεν έκανε απολύτως τίποτε για να προλάβει το κακό.
Η Γερμανία και σχεδόν όλες οι άλλες χώρες της Ευρώπης (με εξαίρεση τις Μεσογειακές) έπαιξαν το αγαπημένο τους παιχνίδι, το «ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ» καλυπτόμενες πίσω από τη συμφωνία του Δουβλίνου. Όσον αφορά στο οικονομικό, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η πολιτική της έχει δαιμονοποιηθεί απλουστευτικά -άρα λανθασμένα- κατά τη γνώμη μου, ως πολιτική της λιτότητας (austerity) και εξηγούμαι:
Αν η οικονομική πολιτική που ευαγγελίζεται η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε ήταν η πολιτική της λιτότητας που τους κατηγορούν, τότε τα ίδια προβλήματα με την υπόλοιπη Ευρώπη θα είχε και η Γερμανία. Επειδή όμως αυτό δεν συμβαίνει, κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Τι λέει η Γερμανική κυβέρνηση; Λέει ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να ζεις με δανεικά, ότι το να δανείζεσαι και να ξοδεύεις δεν είναι ανάπτυξη, ότι το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας για να τρέχει μία οικονομία στηριζόμενη σε κρατικές επενδύσεις, ότι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης έχει αποτύχει και νομοτελειακά, αν μία χώρα δεν παράγει επαρκή πλούτο που να καλύπτει τις ανάγκες της θα οδηγηθεί στην πτώχευση.
Όλα αυτά είναι απολύτως σωστά και η Γερμανία τα εφάρμοσε όλα λίγο πολύ, προσαρμοσμένα στο δικό της οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Το πρόβλημα αρχίζει όταν προσπαθείς να κάνεις από τη μία εξαγωγή αυτού του μοντέλου σε χώρες με τελείως διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό προφίλ, ενώ εσύ επί χρόνια έχεις εκμεταλλευτεί όλες τις δομικές αδυναμίες των εταίρων σου προς όφελος σου, ενεργώντας απόλυτα εθνοκεντρικά και όχι ως ένας εταίρος ενός συνασπισμού με κοινά συμφέροντα.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η χώρα της Μέρκελ έχει βρεθεί απομονωμένη, γιατί η Γερμανία που στηλιτεύει όλους τους άλλους ότι δεν τηρούν τους συμφωνημένους κανόνες, διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να τους παραβαίνει όταν αυτό την εξυπηρετεί.
Παρόλα αυτά, το οικονομικό μοντέλο που προκρίνουν οι σοσιαλιστές και τα αριστερά κόμματα στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες είναι απλώς αδιέξοδο. Ο υπερδανεισμός δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στο ΔΝΤ. Όσο μικρότερο είναι το κράτος και όσο πιο πολύ περιορίζεται στα θέματα που πρέπει να τελούν υπό κρατική μέριμνα και εποπτεία, τόσο πιο ανθηρή θα είναι η οικονομία μιας χώρας.
Αυτοί λοιπόν που συνασπίζονται εναντίον της Γερμανίας ας μην επιχαίρουν ότι κάτι κατάφεραν. Η Γερμανία θα εξακολουθήσει να είναι ένα επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο και η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης και θα ευημερεί. Αυτοί που διαμαρτύρονται και συνασπίζονται έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα χάλια της οικονομίας τους και όχι τόσο η Γερμανία.
Αντί λοιπόν να απαιτήσουν χαλάρωση των μέτρων που οδηγεί σε υπερδανεισμό, θα έπρεπε να ζητήσουν αναθεώρηση της συνθήκης, ώστε να επιτρέπει ευέλικτα οικονομικά εργαλεία που θα μπορούν να εφαρμόζονται κατά περίπτωση, μέχρι να επιτευχθεί η ποθητή ανάπτυξη υπό την αυστηρή εποπτεία της Κομισιόν, χωρίς να ξεφεύγουν από τον βασικό στόχο, που είναι μία μη υπερδανεισμένη και υγιής οικονομία.