Όποιος αγνοεί την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πάμπου Σ. Χατζηλαμπή
Από τη χθεσινή (27/9/2016) επικαιρότητα ξεχωρίζει μια σύντομη είδηση:
«ΟΧΙ στα προσφυγόπουλα από συλλόγους γονέων στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας
Την αντίδρασή τους στο ενδεχόμενο φοίτησης των προσφυγόπουλων στις αίθουσες των δημοτικών σχολείων του δήμου Αλεξάνδρειας Ημαθίας γνωστοποιούν οι πρόεδροι των Συλλόγων Γονέων των σχολικών μονάδων του δήμου.
Σε επιστολή που κοινοποιούν στον περιφερειακό διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, τον διευθυντή Εκπαίδευσης Ημαθίας, τον δήμαρχο Αλεξάνδρειας, τον πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής Αλεξάνδρειας και τους βουλευτές του Νομού Ημαθίας, οι πρόεδροι των ΔΣ των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Δημοτικών Σχολείων Αλεξάνδρειας αναφέρουν:
«Η απόφασή μας αυτή πάρθηκε καθαρά και μόνο για λόγους υγιεινής, καθώς κανείς από τους αρμόδιους δεν μπορεί να μας πείσει ότι θα τηρηθούν όλοι οι προβλεπόμενοι κανόνες για την διασφάλιση των παιδιών μας, ιδίως όταν υπάρχουν και άλλες εφικτές λύσεις (ήδη ελεύθερες σχολικές κτιριακές εγκαταστάσεις στην περιοχή μας που θα μπορούσαν κάλλιστα να φιλοξενήσουν τα προσφυγόπουλα)» διευκρινίζουν.»…
ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΡΙΝ, ΤΟ 1922, στις 19 Οκτωβρίου, η (πειραϊκή) εφημερίδα «ΣΗΜΑΙΑ» έγραφε ότι οι εργαζόμενοι στο τελωνείο εξέφρασαν αντιρρήσεις όταν πληροφορήθηκαν ότι ορισμένοι πρόσφυγες θα προσληφθούν για να εργαστούν μαζί τους.
“Αποφάσισαν ότι θα εμποδίσουν με κάθε τρόπο την πρόσληψη των προσφύγων και θα ζητήσουν τη βοήθεια και των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων».
Φάνηκε (με το δημοσίευμα) ότι οι εργαζόμενοι είχαν την υποστήριξη των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς δεν ήθελαν «το ίδιο πράγμα να συμβεί σε άλλα επαγγέλματα», αναφερόταν σε έρευνα για τη στάση του τοπικού Τύπου απέναντι στο προσφυγικό (πηγή: Klaus Roth, Robert Hayden «Migration in, from, and to Southeastern Europe», Part 1: Historical and Cultural Aspects, Εκδοση 2009).
ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ πρωτοσέλιδο σχόλιο (8 Σεπτεμβρίου 1922) της εφημερίδας «Εθνος», όπου έγραφε, χαρακτηριστικά και για ένα άλλο ανησυχητικό περιστατικό:
«Νέον εθνικόν πένθος, νέα ευκαιρία πλουτισμού διά τους αισχροκερδείς. Τα εστιατόρια π.χ. υπεδέχθησαν τους εκ Μ. Ασίας φεύγοντας αδελφούς μας με συμπληρωματικήν υπερτίμησιν των μερίδων τους».
«Μας θεωρούσανε παράσιτα» λέει σήμερα μια κόρη προσφύγων της Μικρασίας, που, με σαφήνεια και ακρίβεια αναπαράγει μια από τις ατάκες που πιπίλιζε η τότε ελλαδική κοινωνία: Ήρθαν οι «πρόσφυγγες» (sic…) να πάρουν το ψωμί μας, έτσι λέγανε». (Μενέλαος Χαραλαμπίδης «Πρόσφυγες και γηγενείς στη μεσοπολεμική Αθήνα: πτυχές μιας δύσκολης συμβίωσης», tvxs.gr).…
Σε διεξοδική συζήτηση του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 1922, ο ψαριανός εφοπλιστής δημοτικός σύμβουλος Γ. Δομεστίνης υποστηρίζει ότι: απειλείται η υγεία των Πειραιωτών (σ.σ. γνωστό και μόνιμα επαναλαμβανόμενο “επιχείρημα” από το οποίο ΔΕΝ λείπει και η κοινωνικοπολιτκή φόρτιση), ισχυρίζεται ότι η κατάσταση στην Αθήνα δεν είναι ίδια και απαιτεί να οριστεί αριθμός προσφύγων που θα φιλοξενήσει ο Πειραιάς..
«Ολη η πόλις μας έχει μεταβληθεί εις μιαν απέραντον υπαίθριον κατασκήνωσιν. Από της ακτής Αλκίμων μέχρι και πέραν του λιμένος των Αλών χιλιάδες αδελφών μας παραμένουν άστεγοι και δυστυχούντες […] τη δε κατάστασιν της πόλεως τραγικωτέραν. Ο Τινάνειος Κήπος, ο Αγ. Νικόλαος, η Ακτή Τζελέπη και παντού ένθα υπάρχουν κατασκηνώσεις προσφυγικαί παρουσιάζουσι μιαν απέραντον φρίκην» (πηγή: Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου – Ιστορικό Αρχείο Δήμου Πειραιά).
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗΣ, όχι μόνο ως μεμονωμένο περιστατικό αλλά και ως δείγμα της «προσφοράς» στην ελληνική δημοσιογραφία του εμπνευστή και εκδότη της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» Γεωργίου Βλάχου, αξίζει η παράθεση αποσπάσματος από σχόλιό του για τη συμμετοχή των προσφύγων στην πολιτική:
«Με έκπληξίν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το Λαϊκόν Κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί θα τους περιλάβη; […]. Αλλά είναι Ελληνες και όμαιμοι και αδελφοί. Ας είναι και αδελφοί και εξάδελφοι. Οταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων -πράγμα το οποίον δεν θα συμβή ποτέ- τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνον ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι. Επί του παρόντος οι πρόσφυγες δεν έχουν καμμίαν θέσιν εις τους συνδυασμούς του Λαϊκού Κόμματος» («Καθημερινή», 19/7/1928).
Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να διαφύγει της προσοχής η «δημοκρατικότητα» και η «διορατικότητα» του εθνικόφρονος Γεωργίου Βλάχου που μέσα από τις στήλες της μέχρι σήμερα (αυτό)αποκαλούμενης «ναυαρχίδας» του ελληνικού συντηρητικού Τύπου μόνο την απέχθεια και το μίσος του για τους πρόσφυγες προδίδουν …