Τους χάλασε το success story: Οι άνθρωποι της κοινωνίας δεν είναι τράπεζες
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
ΕΝΑΣ άνθρωπος, κουβαλώντας στην πλάτη του τις κοινωνικές πραγματικότητες, μπορεί να καταρρακώσει το όποιο success story των κυβερνητικών και οικονομικών επιτελείων. Ένας άνθρωπος που δεν δέχεται ότι είναι ένας απλός αριθμός, δεν μπορεί να στριμώξει τη ζωή του σε έναν ισολογισμό, ούτε στις λογιστικές εξισώσεις. Οι ωραιοποιήσεις αφορούν τους αριθμούς, τα ράβε-ξήλωνε, τα κόψε-κόψε στις δαπάνες, στους προϋπολογισμούς, όχι την πραγματική ζωή.
Έξω από τη Βουλή, την περασμένη Πέμπτη, ένας άνθρωπος, με δάκρυα στα μάτια και μια φωνή-κραυγή, που χανόταν στη βραχνάδα της απελπισίας και της απόγνωσης, «στόλισε» ως έπρεπε τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Φώναξε για το δίκαιό του και όπως εξήγησε, την επομένη μέρα (στο κρατικό κανάλι, στον δημοσιογράφο Πάρη Ποταμίτη), όταν δούλευε είχε μισθό 930 ευρώ για να ζήσει επταμελή οικογένεια. Και τώρα, που δεν δουλεύει, τι γίνεται με τα πέντε του παιδιά; Τα αιτήματά του για κρατική βοήθεια χάθηκαν στους λεπτολόγους της γραφειοκρατίας. Χάνεται στο «δικαιούσαι» «δεν δικαιούσαι», άσχετα εάν δεν μπορεί να έχει τα ελάχιστα, τα απαιτούμενα στο ψυγείο, στο τραπέζι.
Οι άνθρωποι της κοινωνικής πραγματικότητας δεν είναι χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, για αυτό και αφήνονται στην απελπισία τους. Είναι αυτοί που χαλούν την πιάτσα και τις βαρύγδουπες εξαγγελίες του τύπου «βγαίνουμε από το μνημόνιο» (αυτό που θα εφάρμοζαν κι εάν δεν μας το ζητούσαν οι Τροϊκανοί) ή «δεν χρειαζόμαστε άλλα δανεικά». Ποιοι δεν χρειάζονται; Με όσα ξοδεύουν, φώναξε ο Παναγιώτης έξω από τη Βουλή, για καφέδες μπορούν να ζήσουν οικογένειες. Και δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση ο άνθρωπος αυτός. Είναι ένας από τους πολλούς, η διαφορά είναι πως αυτός τόλμησε να φωνάξει, να «στολίσει» το σύστημα, που αναγκάσθηκε μετά από αυτό να τον ακούσει. Γιατί, προφανώς, τους χαλά την πιάτσα και τα success story.
Στη θεωρία της οικονομίας του κέρδους και του κεφαλαίου, η συγκάλυψη και η ωραιοποίηση περιστρέφονται γύρω από τους ισολογισμούς, τα πλεονάσματα που είναι λογιστικά και όχι πραγματικά. Οι ανισότητες έχουν μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Είναι προφανές πως εδραιώνονται και αναδιαμορφώνονται, όχι χωροταξικά αλλά ουσιαστικά, οι διαφορές σε μια κοινωνία που προ πολλού βρίσκεται σε παρακμή. Η αναδιάταξη έχει εξαφανίσει τις μικρές γέφυρες που κρατούσαν σε κάποιο βαθμό την κοινωνική συνοχή και έφερε τη σκληρή πραγματικότητα ενώπιον όλων, κυρίως αυτών που υποφέρουν.
Μπορεί όποιος θέλει να παρασυρθεί από την εικόνα των φτιαγμένων αριθμών. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Η τραγωδία της χώρας είναι πως οι προηγούμενοι δεν έβλεπαν αυτή την πραγματικότητα μέχρι που παρέδωσαν τη χώρα στους δανειστές, ενώ οι σημερινοί επιχειρούν με λίφτινγκ, μπότοξ, να αλλάξουν την εικόνα.
Όλοι αυτοί, όμως, δεν έχουν να χάσουν τίποτε γιατί με διαφορετικούς μεν ρόλους, τότε και σήμερα, γενικά και ειδικά, καλά την έχουν.