Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Είναι φίλος, πρώην συνάδελφος πια, και σήμερα είχαμε την πρώτη μας κουβέντα ως επίσημα
«Έχω μάθει να δίνω τις μάχες μου» λέει ο συνάδελφος δημοσιογράφος
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Είναι κι αυτές οι προσωπικές αναμετρήσεις. Αυτές οι στιγμές που έρχεσαι
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Υπάρχουν άνθρωποι που λύγισαν απέναντι στον Θεό, κάηκαν με τα δάκρυα τους κι ας μην έκαιγαν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πόνο αλλά δεν έγιναν αγρίμια, παρέμειναν άνθρωποι, αληθινοί άνθρωποι σε έναν κόσμο που αλλάζει κι ολοένα μοιάζει και πιο πολύ, με το τέρας.. Κατάφεραν κι λείαναν αρνητικές γωνίες, αρνητικές πτυχές που γρατζουνούσαν […]
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Είναι και κάποιοι άνθρωποι, που γονάτισαν απέναντι στο Θεό και λύγισαν ακόμα και το ατσάλι. Ούρλιαξαν, μπροστά Του. Ζήτησαν το έλεος Του, αφού έχουν δει, το ίδιο τους παιδί, μόνο του στη μάχη, ενάντια με το θεριό που λέγεται, καρκίνος…
Της Έλλης Αυξεντίου Είναι κάποιοι άνθρωποι, που γεννήθηκαν τεράστιοι. Γονάτισαν μπροστά στο Θεό και λύγισαν ακόμα και το ατσάλι. Αυτά τα άλυτα, τα μπερδεμένα που ουρλιάζουν, «μέσα μας» στα σκοτάδια, κατάφεραν και τα «δάμασαν». Τα χάιδεψαν και τα αγάπησαν.
Της Έλλης Αυξεντίου Καρκίνος, μία λέξη που προκαλεί τρόμο ακόμα και το άκουσμα της. Προσπαθούμε να τη «ξορκίσουμε» χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις ή φράσεις, όπως ” η αρρώστια η κακιά, η καταραμένη, αυτό το κακό, μακριά από μας”…
Του Ελευθέριου Ρήνου Για να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση των “ομολόγων” και μέχρι πριν από περίπου ένα χρόνο τολμούσα να στέλνω προσωπικά emails με κάποιες ερωτήσεις στο μέλος της EI-END κ. Νίκο Γεωργαντζά.