«Όλοι οι άνθρωποι, που ζήσαμε το παιδογκολογικό, είμαστε μια γροθιά», λέει ο Λουκάς Φουρλάς…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Είναι κι αυτές οι προσωπικές αναμετρήσεις. Αυτές οι στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με τις πιο σκοτεινές σου πτυχές. Αυτές που φοβάσαι να κοιτάξεις και το προσωπικό σου φως, δίνει τη μεγαλύτερη μάχη του ενάντια στο προσωπικό σου, σκότος… κι αυτό (το φως) δηλαδή, θα λάμψει και θα νικήσει. Κι αυτά τα άλυτα, και τα μπερδεμένα θα πάψουν να ουρλιάζουν… αφού το «καλό», είναι ταγμένο να νικάει το «κακό», όσο κι αν αυτό σε έχει πονέσει…
Υπάρχουν άνθρωποι, που γεννήθηκαν ταγμένοι στο «καλό»… γεννήθηκαν για να μοιράζουν αγάπη κι ελπίδα, κι ας τα διδάχτηκαν μέσα από τον πιο σκληρό πόνο… Ένας από αυτούς, τους άλλους ανθρώπους, είναι κι ο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος Λουκάς Φουρλάς, που ενώ «λογικά», είχε κάθε λόγο, να μην ξανακοιτάξει και να κλείσει μια για πάντα, τις λευκές πόρτες του παιδογκολογικού, από «εκείνη» την ημέρα, ο Λουκάς τις έσπρωξε κι αγκάλιασε τους ανθρώπους του, πιο σφικτά και πιο δυνατά…
Ο Λουκάς Φουρλάς, για δεύτερη συνεχή χρονιά, κολύμπησε στα παγωμένα νερά, της Λεμεσού, ενάντια στα κύματα και στον παιδικό καρκίνο, αφού όπως ο ίδιος λέει κι έχει καθιερώσει ως σύνθημα του, «κανένα παιδί δεν πρέπει να πολεμάει μόνο. Θα κολυμπάω κάθε χρόνο ενάντια στα κύματα, ενάντια στον παιδικό καρκίνο. Όλοι οι άνθρωποι, που ζήσαμε το παιδογκολογικό, είμαστε μια γροθιά»..
Δίπλα του, άνθρωποι, που έζησαν και βίωσαν τον ίδιο πόνο. Άνθρωποι, που κάποτε ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά δέθηκαν με την πρώτη ματιά και τους έδεσε μια για πάντα, μια αόρατη κλωστή… μια κλωστή, που εμείς οι άλλοι δεν μπορούμε, ούτε να δούμε αλλά ούτε και να την κατανοήσουμε.. Μόνο που αυτοί, που κάηκαν με τα ίδια δάκρυα, μπορούν…
Με τα δάκρυα όμως, που δεν είχαν δικαίωμα, να κυλήσουν στο πρόσωπο, γιατί ήξεραν πολύ καλά πως αν λύγιζε έστω κι ένας, η αλυσίδα θα έσπαγε… κι αλυσίδα πρέπει να είναι κάθε μέρα και πιο δυνατή, γιατί απ’ αυτή κρατιέται και δίνει τη μάχη του, το ανθρωπάκι σου, που είναι κλεισμένο, μαζί με το δικό του, προσωπικό δράκο… Αυτό που βλέπεις, να πονάει, να κάνει εμετούς και να δηλητηριάζεται το σώμα του, μέσα από τις χημειοθεραπείες… Μ’ αυτές που του αδυνάτισαν και παράλληλα το φούσκωσαν τόσο…
Αυτοί οι άνθρωποι, που χθες συναντήθηκαν σε αυτή την αποβάθρα, κατάφεραν και παρέμειναν άνθρωποι.. Δεν ξεχώρισαν ποτέ κανέναν, δεν τους ενδιέφερε καν αν στο διπλανό κρεβάτι, πάλευε ή παλεύει, ένα παιδί άλλου χρώματος.. ένα παιδί πιο πλούσιο ή ποιο φτωχό από το δικό τους… ένα παιδί ενός άλλους κοινωνικού στρώματος… Ούτε εάν, ο δότης, ο άνθρωπος, δηλαδή που θα αφιερώσει, πέντε λεπτά μόνο, από το χρόνο του, είναι πλούσιος, φτωχός, κοντός, χοντρός, άσχημος, όμορφος, διευθυντής, υπηρέτης, ομοφυλόφιλος, ετερόφυλος ή ότι άλλο τελοσπάντων μπορεί να καθιστά, έναν άνθρωπο διαφορετικό…
Αυτός ο άνθρωπος, που δίνει, λίγο από το σάλιο του, δεν είναι τίποτα παρά ο σωτήρας του παιδιού σου… Την ίδια στιγμή που εσύ, κι εγώ, καθόμαστε στον καναπέ μας, ο οποίος ίσως να έχει και το σχήμα του σώματος μας, κι αποφεύγουμε τον πόνο… Γυρνάμε την πλάτη, τόσο στον απέναντι, όσο και στο γυμνό κεφάλι ενός παιδιού, με τη δικαιολογία, του δεν το αντέχω…
Για σκέψου, όμως αντέχεις έστω και για πέντε λεπτά να σκεφτείς, πως είσαι εσύ ο πατέρας, ή η μητέρα αυτού του παιδιού; Πως είσαι εσύ, αυτός που σου ανακοινώνουν, πως το παιδί σου έχει καρκίνο… πως είσαι εσύ αυτός που καλείσαι, να απατήσεις στις ερωτήσεις «μαμά, μπαμπά, τι έχω; Πότε θα φύγουμε, από δω;
- Πονάω. Θέλω να παίξω. Τι είναι αυτό που έχω στο χέρι μου;» Σκέψου πως είσαι εσύ, αυτός που θέλει να βαράει το κεφάλι του, στον τοίχο, τη στιγμή που ξέρεις πως το παιδί σου πονάει κι ο καρκίνος , του σκίζει τη σάρκα του… Σκέψου πως είσαι, εσύ, αυτός που παρακαλάει να φιλοτιμηθεί, ένας άνθρωπος, να δώσει λίγο σάλιο σε μια μπατονέτα…
Σκέψου, πως είσαι εσύ, αυτός που έχει παρατήσει τη δουλειά του, τα άλλα παιδιά που έμειναν στο σπίτι και πρέπει και σε αυτά να εξηγήσεις, τι είναι το παιδογκολογικό, τι είναι ο παιδικός καρκίνος και γιατί έχεις μετακομίσει με το αδερφάκι του, σε ένα νοσοκομείο και η κάθε μέρα που περνάει, ίσως και να είναι μία ακόμα νίκη… Σκέψου πως είσαι εσύ αυτός, που μετράει ακόμα και τα κέρματα, γιατί η θεραπεία, που ίσως βοηθήσει το παιδί σου, να κερδίσει τη μάχη και να ενταχθεί σε αυτό το πολυπόθητο, 85% βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης..
- Αντέχεις;
Σε αυτή τη διαδρομή του ψυχικού πόνου, κάποιοι έγιναν καλύτεροι… Γονάτισαν μπροστά στον Θεό, τη στιγμή που το εκτόπισμα, των παιδιών τους, ήταν μεγαλύτερο από αυτό της γης… Όπως αυτό της τετράχρονης Άρτεμις Φουρλά, μόνο που η Άρτεμις, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, άφησε πίσω της διδάγματα κι έργο όπου, σήμερα, εκπληρώνει ο πατέρας της Λουκάς…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
«Το μόνο πράγμα, που μένει είναι η αγάπη…», λέει ο Φουρλάς: Δεν λύγισε μπροστά στην τραγωδία