Για σένα μικρή γλυκειά μου Άρτεμις: Πολύ πιο σκληρός ο καρκίνος όταν χτυπά τα παιδιά…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Είναι και κάποιοι άνθρωποι, που γονάτισαν απέναντι στο Θεό και λύγισαν ακόμα και το ατσάλι. Ούρλιαξαν, μπροστά Του. Ζήτησαν το έλεος Του, αφού έχουν δει, το ίδιο τους παιδί, μόνο του στη μάχη, ενάντια με το θεριό που λέγεται, καρκίνος…
Ναι ο καρκίνος, δεν κάνει διακρίσεις. Έρχεται απρόσκλητος και σου υπενθυμίζει ότι είσαι άνθρωπος.
Είναι τρομακτικό αλλά αληθινό, ότι αυτό το «Κ» το κακό, που έρχεται και σου αλλάζει τη ζωή, επισκέπτεται πολύ συχνά, προκλητικά και ξεδιάντροπα και πολλά μικρά παιδιά. Κι ο αριθμός δυστυχώς, είναι πολύ μεγάλος… κι εσύ προσπαθείς να κάνεις, τα πάντα αλλά παράλληλα και τίποτα, για να ενταχθεί το σπλάχνο σου, στο 85 %, στον ιάσιμο δηλαδή παιδικό καρκίνο…
- Κι αναρωτιέμαι, αν μπορείς να μπεις στη θέση ενός γονιού, έστω και για πέντε λεπτά, τη στιγμή που ο γιατρός ανακοινώνει, ότι “το παιδάκι σας έχει καρκίνο”. Πραγματικά, δε ξέρω, πως αντέχει κανείς , έστω και να διανοηθεί να βλέπει μια σταλιά παιδί, να παλεύει να ενταχθεί στο 85% ή να ζήσει έστω και λίγο ακόμα…
Δε ξέρω πως είναι ένα παιδί, να υποφέρει για μήνες μέσα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, να κάνει εμετούς, να χάνει τα μαλλάκια του, να φουσκώνει σα μπαλόνι, να μην μπορεί να περπατήσει. Να ακούει λέξεις άγνωστες, όπως μυελός, παρακέντιση, χικ μαν, χημειοθεραπείες, χειρουργείο, να τρομάζει μ’ αυτές, αλλά να καλείται, όχι μόνο να τις μαθαίνει αλλά και να τις εντάσσει στην καθημερινότητα του παράλληλα. Δε ξέρω πως είναι να περιμένεις, να βρεθεί δότης για να σωθεί το παιδί σου. Φαντάζομαι πως εκείνη τη στιγμή, αμέσως καταρρίπτεις κάθε ρατσιστικό συναίσθημα που μπορεί να υπάρχει μέσα σου.
- Πραγματικά, δε ξέρω πως είναι να περιμένεις ώρες ατελείωτες, έξω από το χειρουργείο, για το παιδί σου και να μη ξέρεις αν θα γυρίσει. Να νοιώθεις ότι σου σκίζουνε τις σάρκες σου και να θες να βαράς το κεφάλι σου, όπου βρεις. Να λυγίζεις και να γονατάς, μπροστά στο Θεό και να Του φωνάζεις με όλο σου το είναι. Να σε καίνε τα δάκρυα αλλά εσύ να μην καίγεσαι. Να πονάς τόσο πολύ αλλά παράλληλα να μην αισθάνεσαι τον πόνο. Να οφείλεις να στέκεσαι όρθιος για το παιδί σου.
Πραγματικά, δε ξέρω πως είναι, να σε ρωτάει το παιδί σου, τι έχει κι εσύ να μην ξέρεις τι να του πεις. Να βλέπεις το παιδί σου, να χαϊδεύει το φαλακρό του κεφάλι, να κόβει βόλτες αδύναμο με τον ορό στο χέρι, στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου. Να υπάρχουν στιγμές, που να κοιτάς το ίδιο σου το παιδί, και να το αναγνωρίζεις, μόνο μέσα από τα μάτια και το μαχητικό του βλέμμα. Να βλέπεις το παιδί σου να χάνει την παιδικότητα του, και να το βλέπεις να μάχεται και να παλεύει μέσα από την κούνια του. Να μη ξέρει τι σημαίνει, τι θα πει ζωή, αλλά να τη διεκδικεί με όλο του το είναι. Όσο μικρό και είναι το κορμάκι του, να το βλέπεις, να τραβάει το κακό από τα κέρατα και να προσπαθεί να του τα ξεριζώσει.
Να βλέπεις τις σταγόνες, από τις χημειοθέραπειες να κυλούν και να δηλητηριάζουν το σώμα του και τον οργανισμό του κι εσύ, να αναρωτιέσαι ακόμα κι αν το παιδί μου, καταφέρει και ενταχθεί στο 85%, θα «καθαρίσει» ποτέ από όλα αυτά τα χημικά, που κυλάνε πια στο αίμα του; Θα μπορεί να έχει, μια φυσιολογική ζωή; Τα χαμένα χρόνια της αθωότητας και της παιδικότητας, πως θα τα ξανακερδίσει πίσω;
- Να του διαβάζεις παραμύθια με δράκους, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, που να τελειώνουν με το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα….» και παράλληλα να προσεύχεσαι να το ξεπεράσει…
Κάποια πριγκιπόπουλα, γιατρεύονται, κάποια άλλα πάλι αποδείχτηκαν “τεράστια” και δε χώραγαν στη γη… αφήνοντας πίσω τους, «εντολή», να μη λυγίσουν οι γονείς τους… Να βοηθήσουν, για να σωθούν τα παιδιά, που έπαιζαν και γελούσαν, στο ίδιο νοσοκομείο, στον ίδιο θάλαμο… Εκεί που κοιτούσε το ένα, το άλλο στα μάτια και έπαιρναν κουράγιο… μπορεί να μην ήξεραν τι είχαν, αλλά ήξεραν πώς να παλέψουν, πώς είναι να ξανασηκώνεσαι όταν πέφτεις, πως είναι να κλείνεις της ζωής το μάτι… πως είναι να γίνεσαι ένας κλοιός, μια δυνατή και ανίκητη, αλυσίδα με άλλους ανθρώπους… με ανθρώπους που σε έχει ενώσει ο ίδιος πόνος, τα ίδια δάκρυα, η ίδια χαρά….
Μια αλυσίδα, που δεν έχει δικαίωμα να σπάσει από την αρχή που εντάσσεσαι σ’ αυτήν… , γιατί ξέρεις πολύ καλά, πως αν σπάσει ο ένας, θα λυγίσουν και οι υπόλοιποι, και οφείλεις να σταθείς όρθιος, να υψωθείς στο ανάστημα και να στρέψεις το βλέμμα σου προς τον άνθρωπο, όχι για σένα αλλά για το παιδί σου…
- Κι σε σένα, που διαβάζεις τώρα, αυτό το κείμενο, ή και σε μένα που το γράφω, και λες/λέμε η ζωή συνεχίζεται, και βουλιάζεις πάλι στον καναπέ σου, αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση, διαβάζεις άλλο θέμα στον υπολογιστή σου ή παίζεις παιχνίδια στο κινητό σου, θα σου πω τόλμα πες το, στη μάνα ή στον πατέρα που έχει χάσει το παιδί του, τη μάνα ή τον πατέρα που έζησαν τον εφιάλτη του παιδικού καρκίνου, που πετάγονται από όλα γράφτηκαν μια για πάντα στο υποσυνείδητο, τόσο το δικό τους όσο και τους παιδιού τους… πες το στους γονείς, που μετράνε ακόμα και τα λεπτά, τα σεντς, δηλαδή, για να μαζέψουν χρήματα για να μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους, τη θεραπεία που ίσως και να βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης….
Για μπες, σ’ αυτή τη θέση έστω και για πέντε λεπτά, αντέχεις; Προσωπικά, όχι…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: πέρυσι, η Άρτεμις Φουρλά, πέταξε στους ουρανούς, Τέσσερα μόνο χρόνια, της ήταν αρκετά για να διδάξει όλα όσα ήθελε και να αφήσει πίσω της έργο, με τον πατέρα της Λουκά Φουρλά, να παλεύει κάθε χρόνο με τα κύματα, με καθημερινό σύνθημα, «κανένα άλλο δεν παιδί, δεν πρέπει να χαθεί, κανένα παιδί δεν πρέπει να πολεμάει μόνο…»
«Η πρωτοβουλία η δική μου, ελαύνεται από το γεγονός ότι θέλω να βοηθήσω πρακτικά κάποιες οικογένειες που να έχουν παιδιά στο παιδο- ογκολογικό, που τα παιδιά τους βρίσκονται σε θεραπείες στο εξωτερικό και πιστέψετε με οι ανάγκες είναι πάρα πολλές, απαιτούνται δεκάδες χιλιάδες για να μείνεις στο εξωτερικό, ένα χρόνο ή και περισσότερο και παρ΄όλο που όλα τα έξοδα, τα ιατρικά, είναι πληρωμένα όλα τα άλλα έξοδα πρέπει να επωμισθεί μία οικογένεια.
Αυτό που δεν ξέρει αρκετός κόσμος, είναι ότι , όταν το παιδί σου χτυπηθεί από καρκίνο αφήνεις τη δουλειά σου και τα εισοδήματα σου, διότι δεν μπορείς να δουλέψεις πλέον γιατί πρέπει να αφοσιωθείς 100% στο παιδί σου, άρα από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι χωρίς εισοδήματα και με ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο καλείσαι να διαχειριστείς. Εκεί είναι ο δικός μας ρόλος.
Να σταθούμε δίπλα από αυτές τις οικογένειες, να μη νοιώσουν ποτέ ότι είναι μόνες τους και αν μπορέσουμε να απαλύνουμε έστω και για λίγο τον πόνο τους, έστω οικονομικά και όχι μόνο, πρέπει να το πράξουμε», εξομολογήθηκε πέρυσι, ο Λουκάς Φουρλάς, στην ιστοσελίδα μας…
Να υπενθυμίσουμε, ότι η προσπάθεια του Λουκά, συνεχίζει, μέσα από το ίδρυμα «Ελπίδα» και στις 22 Δεκεμβρίου 2018, ο Λουκάς Φουρλάς και οι βατραχανθρώποι της εθνικής φρουράς, κολυμπάνε και φέτος, στα παγωμένα νερά, ενάντια στον παιδικό καρκίνο, γιατί κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι μόνο…
Για σένα, Άρτεμις…
Λουκά και Ηλέκτρα, φερθήκατε ηρωικά. Άξιοι και πραγματικοί γονείς… Και η Άρτεμις, περήφανη για σας… Εκ μέρους του Μιχάλη Ιγνατίου και όλων των συνεργατών της ιστοσελίδας μας.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
“Κανείς δε ξέρει και πότε ο καρκίνος θα σου χτυπήσει την πόρτα…”, λέει ο Λουκάς Φουρλάς