Απολύτως ορθή η δημόσια δέσμευση του Προέδρου της Κύπρου ότι δεν θα φέρει ενώπιον του λαού σχέδιο λύσης με το οποίο δεν συμφωνεί: Η σωστή θέση, το μεγάλο λάθος…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Είκοσι χρόνια από το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν: Ο Ελληνισμός και η κατοχική Τουρκία, πενήντα χρόνια μετά την άνανδρη εισβολή, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη…

Το δημοψήφισμα για το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν: Η συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε, αλλά μέχρι σήμερα οι ανεγκέφαλοι δεν σέβονται την ετυμηγορία του λαού

Η «λύση», μέσω του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, θα ήταν η διάλυση, υπογραμμίζει η ΕΔΕΚ: Η «χαμένη ευκαιρία» θα ήταν μία χαμένη πατρίδα, ορθώς τονίζουν οι Σοσιαλιστές…

Του ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ* – Λευκωσία

«Δεν θα φέρω ενώπιον του λαού σχέδιο λύσης του Κυπριακού με το οποίο δεν θα συμφωνώ», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στο πλαίσιο της συνέντευξής του στα τηλεοπτικά κανάλια.

Είναι μία πολύ σωστή, κατά τη γνώμη μου, πολιτική θέση, η οποία δεν ίσχυσε το 2004, με συνέπεια να προκαλέσει έναν τραγικό διχασμό του λαού μας, που εξακολουθεί να επενεργεί αρνητικά μέχρι σήμερα.

Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, με επιλογές το Ναι και το Όχι στο Σχέδιο Ανάν, η πλειονότητα όσων συνειδητά και με πάθος το καταψήφισαν αποκαλούν αυτούς που επέλεξαν το Ναι επιτιμητικά «Νενέκους», από το όνομα του Αρβανίτη οπλαρχηγού Δημήτριου Νενέκου από την Πάτρα, μεγάλου προδότη του 1821, τη δολοφονία του οποίου διέταξε ο Κολοκοτρώνης.

Τους καταλογίζουν ενδοτισμό έως και προδοσία, έλλειψη πατριωτισμού, εθνική μειοδοσία και όλα τα συναφή. Κατ’ ανάλογο τρόπο η πλειονότητα όσων συνειδητά και με πάθος επέλεξαν το Ναι, κατηγορούν τους αντιθέτους ενόχους για τη μη λύση του Κυπριακού και τουρκοποίηση των κατεχομένων, τους αποκαλούν εθνικιστές, κήρυκες της διχοτόμησης και πολλά άλλα.

Το 2004 έδωσε, με άλλα λόγια, μια συνέχεια στον θλιβερό διαχωρισμό του λαού σε πατριώτες και προδότες, ενωτικούς και ανθενωτικούς, μακαριακούς και γριβικούς, υπερπατριώτες και ενδοτικούς, οπαδούς της όποιας λύσης και οπαδούς της μη λύσης.

Κατά τα άλλα, όλοι επικαλούμαστε την ενότητα ως απαραίτητη προϋπόθεση για συνέχιση του αγώνα μας για τη σωτηρία της Κύπρου.

Είναι η ισχυρή άποψη του γράφοντος ότι το γεγονός ότι ο λαός οδηγήθηκε στο τραγικό και εκβιαστικό δίλημμα να καθορίσει εν πολλοίς τη μοίρα του επιλέγοντας μεταξύ Ναι και Όχι, συνιστά μέγα λάθος που καταλογίζεται στο σύνολο των πολιτικών ηγετών της εποχής και όχι μόνο στον πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, όπως πολλοί υποστηρίζουν, ο οποίος παραδέχθηκε τη λανθασμένη απόφασή του να δεχθεί δεσμευτική επιδιαιτησία του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών. Ευθύνονται το ίδιο όλοι, διότι όλοι δέχθηκαν και υποστήριξαν αυτήν τη διαδικασία, η οποία δρομολογήθηκε από τα προηγούμενα χρόνια.

• Το Σχέδιο Ανάν ήταν αδύνατο να γίνει αποδεκτό ως είχε

Όπως γνωρίζουμε, οι δύο πλευρές ήταν προδεσμευμένες, με το πέρας της διαπραγμάτευσης και αφού ο Γ.Γ. θα παρέδιδε το τελικό του σχέδιο, να το θέσουν ενώπιον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε χωριστά δημοψηφίσματα.

Θυμόμαστε όλοι τη σκηνή, όπως την αποτύπωσε ο τηλεοπτικός φακός, με τον Ερντογάν να εισέρχεται θριαμβευτής στην αίθουσα, αφού είχε εξασφαλίσει όλα όσα απαίτησε, και την αντίθετη εικόνα των κατσουφιασμένων-ηττημένων ηγετών μας, με τη γλώσσα του σώματος να αποτυπώνει την πλήρη απογοήτευσή τους.

Θεωρώ ότι ήταν απλώς θέμα ορθής κρίσης και ρεαλιστικής εκτίμησης εκ μέρους των πολιτικών ηγετών, να αντιληφθούν ότι, με βάση τις πρόνοιές του, ήταν αδύνατο για τους Ελληνοκυπρίους να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο σχέδιο.

Γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία ήταν έτοιμη να συμβιβαστεί, αποδεχόμενη ακόμη και άδικα, περίπλοκα και δυσλειτουργικά στοιχεία για μια λύση, με την ελπίδα ότι η ταυτόχρονη ένταξη της νέας Ομόσπονδης Κύπρου στην Ε.Ε. θα μπορούσε να επιλύσει με την πάροδο του χρόνου και την ενίσχυση της εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κοινοτήτων τις όποιες στρεβλώσεις.

Ταυτοχρόνως, όμως, όφειλαν να γνωρίζουν ότι σε τρία κεφαλαιώδη ζητήματα-συστατικά της λύσης δεν υπήρχε δυνατότητα καμιάς μορφής συμβιβασμού και ότι αυτά θα έκριναν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος:

Πρώτον, πρόνοια που θα απέκλειε οριστικά το δικαίωμα της Τουρκίας ή όποιου άλλου κράτους να κηδεμονεύει εσαεί την Κυπριακή Δημοκρατία (εγγυήσεις-επεμβατικά δικαιώματα) και θα εμπέδωνε αίσθημα ασφάλειας για όλους τους πολίτες του νέου κράτους.

Δεύτερον, καθορισμένο χρονοδιάγραμμα με ισχυρές εγγυήσεις για την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων που δεν θα έφευγαν με την εφαρμογή της λύσης.

Τρίτον, διεθνώς εγγυημένη διαδικασία εφαρμογής όλων των προνοιών του σχεδίου λύσης και όχι να αφήνεται στην κατοχική δύναμη η ευχέρεια να αθετήσει χωρίς συνέπεια όποιες πρόνοιες ήθελε, όπως συνέβη και με τη Συμφωνία της Τρίτης Βιέννης.

Δεν χρειάζονταν πτυχία υψηλής πολιτικής επιστήμης, ειδική νομική κατάρτιση ή εξειδικευμένη γνώση συνταγματολόγων, για να διαπιστωθεί το πολύ απλό ότι καμία από τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις δεν αντιμετωπιζόταν με το συγκεκριμένο σχέδιο και συνεπώς το αποτέλεσμα τού δημοψηφίσματος ήταν προδιαγεγραμμένο, σε ό, τι αφορούσε στην απόφαση τής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων και αντιστοίχως των Τουρκοκυπρίων.

Αυτό όφειλαν να το εκτιμήσουν χωρίς καμία αμφιταλάντευση όλοι οι πολιτικοί ηγέτες, συνεκτιμώντας και τις αναπόφευκτες αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε ένα συντριπτικό Όχι των Ε/Κ και ένα συντριπτικό Ναι των Τ/Κ. Όπως ακριβώς έγινε.

Ούτε και μπορεί λογικά να υποστηρίζεται ότι ο λαός απέρριψε τη λύση επειδή δεν ενημερώθηκε σωστά, ή ότι εμποδίστηκαν οι υποστηρικτές του Ναι να εκφραστούν ελεύθερα και ισότιμα, ή ότι ψήφισε εναντίον του σχεδίου, διότι ο τότε πρόεδρος τον παρέσυρε κλαίοντας μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Ούτε ότι το Όχι ήταν αποτέλεσμα εμπέδωσης κλίματος φόβου.

Όση βαρύτητα είχε η άποψη τού Τάσσου Παπαδόπουλου, του Χριστόφια, του Λυσσαρίδη, του Αρχιεπισκόπου και του Σαμαρά, άλλη τόση είχε η εξίσου ισχυρή και τεκμηριωμένη άποψη του Γλαύκου Κληρίδη, του Νίκου Αναστασιάδη, του Αλέκου Μαρκίδη, του Γιώργου Βασιλείου, του Ιωάννη Κασουλίδη, του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου.

Στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια έγιναν πολύωρες συζητήσεις, όπου αντιπαρατέθηκαν και οι δύο απόψεις. Γράφω μετά λόγου γνώσεως. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ε/Κ επέλεξε Όχι, για τους συγκεκριμένους λόγους που προαναφέρθηκαν.

• Τι έπρεπε να είχε γίνει

Εφόσον η πολιτική μας ηγεσία, με προεξάρχοντα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, έκαμνε τη σωστή διάγνωση, θα έπρεπε όλοι μαζί να καταστήσουν στο στάδιο της τελικής διαπραγμάτευσης απολύτως σαφές στον Γ.Γ. ότι, παρόλο που δεν αρνούνταν τη δέσμευση να θέσουν το σχέδιό του σε δημοψήφισμα ενώπιον του λαού, ενόσω δεν επιλύονταν τα θέματα ασφάλειας, εγγυήσεων και στρατευμάτων, και δεν υπήρχε εγγυημένος μηχανισμός εφαρμογής όλων των προνοιών του, οι Ε/Κ θα το απέρριπταν και θα ήταν αδύνατο για τους ιδίους να συστήσουν την αποδοχή του.

Αντί τούτου, στον Γ.Γ., στους μεσολαβητές, στις ξένες κυβερνήσεις και πρεσβείες μεταφέρονταν επισήμως και ανεπισήμως αντιφατικά μηνύματα αναλόγως των κομιστών τους, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η θέση του ισχυρού και των συμφερόντων.

Αποτέλεσμα: Αντί η ηγεσία να αναλάβει συλλογικά την ευθύνη για ένα κορυφαίας σημασίας εθνικό θέμα, διχασμένη να τη μεταθέσει στον λαό σε κλίμα έντασης, οξύτητας, αλληλοκατηγοριών, εκβιαστικών διλημμάτων, καταστροφολογικών προειδοποιήσεων και ακραίου φανατισμού. Και ο μεν λαός πήρε την υπό τις περιστάσεις επιβεβλημένη απόφαση, η δε Κύπρος δεν κατόρθωσε ποτέ να συνέλθει από μία ακόμη οδυνηρή δοκιμασία και τις συνέπειές της.

Γι’ αυτό είναι απολύτως ορθή, κατά τη γνώμη μου, η δημόσια δέσμευση του προέδρου Χριστοδουλίδη ότι δεν θα φέρει ενώπιον του λαού σχέδιο λύσης, με το οποίο δεν θα συμφωνεί, κάτι που, άλλωστε, αποτελεί πλέον και θέση του ιδίου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

* Παύλος Παύλου
Δημοσιογράφος

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Ενοχλήθηκε η κατοχική Τουρκία με το ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας: Το σχέδιο «Αμάλθεια», η βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους και η απουσία του “πατερούλη” Ερντογάν…