Η διεκδικούσα το Δίκαιο Κυπριακή Δημοκρατία και η μαύρη “επέτειος” της 15ης Νοεμβρίου 1983: Όταν ο πρώτος κατοχικός ηγέτης επιχείρησε να ανακηρύξει το ψευδοκράτος

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βουλευτές των ΗΠΑ ζητούν από τον Μπλίνκεν να παρέμβει ώστε να μην αποπλεύσει από την Τουρκία νηοπομπή ΜΚΟ για την Γάζα: Ορθός τρόπος διεθνούς συνεργασίας η “Αμάλθεια”…

Πρότζεκ-πρόκληση κοινών συμφερόντων, που με την εξέλιξη της τεχνολογίας τώρα είναι εφικτό, χαρακτήρισε ο Κύπριος υπουργός Ενέργειας την ηλεκτρική διασύνδεση

Το Κοσσυφοπέδιο και η “σχέση” με την τουρκική αποσχιστική οντότητα στην Κύπρο: Η Λευκωσία να προσέξει όσους ανακινούν τέτοιου είδους ζητήματα με κίνδυνο για το νησί

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους πέραν από σαφέστατη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, ήταν παράλληλα και η πιο έκδηλη καταπάτηση των συμφωνηθέντων, 1977 και 1979.

Έπρεπε αυτή η ενέργεια να αποτελούσε, επιτέλους το τέλος της εθελότυφλης ψευδοελπίδας, για την καλή δήθεν πίστη και πολιτική βούληση της Τουρκίας για λύση βιώσιμη και δίκαιη.

Συνεπώς με βάση τη συνεχή επαύξηση της προκλητικής επιθετικότητας της Τουρκίας είναι αναγκαία η μνήμη και η πρόσθετη ευθύνη για όλους. Οφείλουμε να υψώσουμε από κοινού λαός και ηγεσία, την ταπείνωση σε αγωνιστικότητα, να κατασιγάσουμε τα προσωπικά και μικροκομματικά μας πάθη και να συναιρέσουμε το εγώ σε εμείς.

• Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της πραγματικά αγωνιζόμενης για το δίκαιο Κυπριακής Δημοκρατίας.

Είναι πολλοί εδώ και στο εξωτερικό, που διερωτώνται γιατί οι προσπάθειες για λύση του κυπριακού προβλήματος δεν απέδωσαν, στα τόσα χρόνια της παράνομης τουρκικής εισβολής, κατοχής, διαίρεσης και εποικισμού. Για να μη θίξουν την Τουρκία, κάποιοι εταίροι ή φίλοι προβάλλουν τη θέση ότι το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και δυσεπίλυτο.

Όμως κατά το δίκαιο, ήταν και είναι ζήτημα παράνομης στρατιωτικής εισβολής, κατοχής, διαίρεσης εκτοπισμού δημογραφικής αλλοίωσης και εποικισμού. Ένα διαρκές έγκλημα της Τουρκίας κατά παραβίαση του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου ως κρίθηκε με ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και στην 4η Διακριτική προσφυγή Κύπρου κατά Τουρκίας.

Εμείς δεν πρέπει να διερωτώμεθα, γιατί η Τουρκία δεν αφήνει να λυθεί αυτό που επέβαλε παράνομα το 1974 το οποίο προφανώς δεν έγινε τυχαία. Αντίθετα, κάποιοι ήθελαν και θέλουν να εδραιωθεί η Τουρκική επικυριαρχία. Και αφού εδραιωθεί, υπάρχουν πρόσθετα σε βάρος της Κύπρου, σχέδια ολοκληρωτικής καταστροφής.

Κατά τα άλλα εμείς οι ίδιοι προβάλλουμε ότι το κλειδί λύσης το έχει η Τουρκία, η οποία όμως με την εν λόγω ανοχή μας μεθοδεύει, επιθυμεί και επιδιώκει λύση που η ίδια προκρίνει.

Ο κίνδυνος λοιπόν ήταν και είναι συγκεκριμένος, όπως και η επιθετικότητα και η αδιαλλαξία των τουρκικών μεθοδεύσεων και της επεκτατικής βουλιμίας της Τουρκίας, κατά του τόπου και του λαού και όμως ενώ εξελίσσετο το 1974 η εισβολή, η μικρή Κύπρος αξίωσε στα πλαίσια του άρθρου 24(2) του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας καταδίκασε την εισβολή.

Καταδίκη που συνοδεύτηκε με το κάλεσμα προς όλα τα Κράτη Μέλη του ΟΗΕ, άρα και την Τουρκία, να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας (ψηφίσματα 253/20.7.1974 και 360/16/8/1974). Λίγους μήνες αργότερα να θυμίσω το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας 356/13/12/1974 και της Γενικής Συνέλευσης 3112/10/011974 που επιτακτικά έθεσε θέμα επιστροφής όλων των προσφύγων.

Έτσι και για την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους που έγινε στις 15.11.1983 πέτυχε η δίκαια αντίδραση και διεκδίκηση μας, τρεις μέρες μετά (18.11.1983), απόφαση το Συμβούλιο Ασφαλείας, να την καταδικάσει ως νομικά άκυρη. Κλήθηκαν δε όλα τα Κράτη μέλη να μην αναγνωρίσουν το παράνομο αυτό μόρφωμα αφού, το μόνο νόμιμο και αναγνωρισμένο Κράτος είναι η Κυπριακή Δημοκρατία (ψήφισμα 541/83).

Η Τουρκία όμως συνεπής στην επεκτατική βουλιμία της, αντάλλαξε δήθεν «πρέσβεις» με το ψευδοκράτος, το οποίο και προχώρησε σε «συνταγματικό δημοψήφισμα» και σε «εκλογές» για να ακολουθήσει νέο καταδικαστικό ψήφισμα του ΟΗΕ 550 του 1984.

• Όταν διεκδικεί και αντιστέκεται η Κυπριακή Δημοκρατία γίνεται σεβαστή, όταν υποχωρεί μετατρέπεται σε δέκτη πολλαπλών πιέσεων που οδηγούν σε απαράδεκτες υποχωρήσεις.

Η 15η Νοεμβρίου του 1983 αποτελεί την πιο πανηγυρική επιβεβαίωση ότι δεν πέτυχε η Τουρκία μετά την εκδήλωση της Τουρκανταρσίας του 1963 – 1964 και την εισβολή του 1974 και παρά τις συνεχείς έκτοτε, μέχρι και σήμερα επιδιώξεις της, να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως χρειάζεται δράση και διεκδίκηση συνεχώς.

Αν παραμείνουμε δέσμιοι μιας διαχρονικής υποχωρητικότητας που άρχισε με τις συμφωνίες 1977 και 1979 (που δεν τήρησε πότε η Τουρκία), δεν θα επιτύχουμε τη διάσωση του τόπου.

Παρά τα 50 σχεδόν χρόνια μετά την εισβολή, δεν είναι ξεκάθαρο και αληθινό το τί οφείλουμε να διεκδικήσουμε για να καταστήσουμε ΜΗ πραγματοποιήσιμες τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Ο καταυλισμός, τα τουρκοπατημένα χωριά και ακρογιάλια μας, τα σπίτια, τα αγάλματα και οι εκκλησίες μας εκείθεν της γραμμής της ντροπής, περιμένουν καρτερικά μαζί με τους ελεύθερους, λίγους πλέον, εγκλωβισμένους και απαιτούν δικαίωση.

Η ευθύνη πλέον για να σωθεί ο τόπος, είναι στον ίδιο το λαό και πιο ειδικά στον καθ’ ένα μας προσωπικά. Οι άνθρωποι του τόπου, οι μνήμες θυσιών, η ιστορία, το μέλλον και η αξιοπρέπεια μας, ας αποτελέσουν την αφετηρία δικαίωσης μακρά από τις συνεχείς κομματικές αντιπαραθέσεις και τη διχόνοια.

* Ανδρέας Αγγελίδης
Δικηγόρος

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Το «όραμα» του μικρού “Σουλτάνου” στάλθηκε στα κατεχόμενα διά αντιπροσώπου: Τα δυο κράτη του Ταγίπ και οι πρακτικές της επιβολής των “τετελεσμένων” στον κυπριακό λαό