Για να μην ξεχνιόμαστε… Μετά από 49 χρόνια κατοχής μπορούν να εξεταστούν μόνο δύο ιδέες: Η ιδέα της Ομοσπονδίας και η ιδέα της επανόδου στο Ενιαίο Κράτος…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κατατέθηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο νομοσχέδιο για την άρση του εμπάργκο όπλων των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας (Video)

Τι σημαίνει τελικά η φράση «άξιος εἴη ο μισθός τους»; Δυστυχώς μερικοί άνθρωποι πρέπει επειγόντως να φρεσκάρουν τα ελληνικά τους για να μην γελοιοποιούνται…

“Κύπρος ’74 – Τραγούδια Οργής και Πόνου”: Μεγάλη μουσική εκδήλωση στην Ουάσιγκτον για τα 50 πέτρινα χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή και κατοχή (video)

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ, Λευκωσία

Είναι χρήσιμο κατά διαστήματα να επαναλαμβάνονται ορισμένα βασικά ζητήματα για να μην ξεχνιόμαστε.  Το κυπριακό πρόβλημα ή πιο ορθά το δίκαιο αίτημα των κυπρίων να έχουν το δικό τους, πραγματικά ανεξάρτητο, κυρίαρχο και εδαφικά ακέραιο κράτος , πάει πίσω στο χρόνο μερικές δεκαετίες.

Όταν το 1960 ανέτειλε η ανεξαρτησία της Κύπρου, με όλα τα περιοριστικά στοιχεία των Συμφωνιών Ζυρίχης –  Λονδίνου και  της  Συνθήκης Εγγυήσεων, αρχίζει μια νέα φάση αγώνα.  Η φάση του αγώνα για ολοκλήρωση της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους μας.

Δυστυχώς τα όσα επακολούθησαν μας οδήγησαν στον μαύρο Ιούλη του 1974.  Από εκείνη τη στιγμή το στάδιο αγώνα του λαού μεταβλήθηκε πρωταρχικά σε αντικατοχικό.  Κύριος στόχος η απαλλαγή από την κατοχή και τις συνέπειες της μέσον μιας λύσης αρχών.

Από την ώρα που επήλθε η εκεχειρία άρχισε η αναζήτηση λύσης στο πρόβλημα που είχε προκύψει ένεκα της τουρκικής εισβολής την οποία προκάλεσε (προσκάλεσε) το προδοτικό πραξικόπημα.  Σε πρώτη φάση και για τρία χρόνια οι προσπάθειες αυτές δεν οδήγησαν σε κάτι συγκεκριμένο και θετικό λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας και της επιμονής της Άγκυρας στα όσα είχε προσχεδιάσει.

• Τον Φεβρουάριο του 1977 φτάσαμε στην πρώτη συμφωνία υψηλού επιπέδου Μακαρίου – Ντενκτάς.  Η ουσία αυτής της συμφωνίας ήταν η κοινή απόφαση για ΛΥΣΗ του κυπριακού στα πλαίσια Ομοσπονδίας αλλά με διατήρηση των βασικών χαρακτηριστικών ενός κυρίαρχου κράτους.

Έκτοτε παρήλθαν χρόνια πολλά χωρίς αποτέλεσμα.  Σήμερα έχει δημιουργηθεί εκ νέου κινητικότητα στο κυπριακό.  Και είναι πιθανό τον Οκτώβρη, να έχουμε κίνηση από πλευράς ΟΗΕ. Όποτε αυτό συμβαίνει αποτελεί αφορμή στο εσωτερικό μέτωπο να επαναρχίζουν προβληματισμοί και συζητήσεις ως προς το ποια είναι η καλύτερη πιθανή λύση.

Οι προβληματισμοί περιλαμβάνουν και τον βασικό στόχο της λύσης της ίδιας, αλλά και τη μορφή της.  Δηλαδή, όταν λέω της λύσης της ίδιας, εννοώ όσους στηρίζουν Συνομοσπονδία ή διευθέτηση δύο κρατών. Αρα είναι ενάντια στην λύση, αφού δεν αποτελούν λύση, αλλά διάλυση του Κυπριακού Κράτους.

Ως λύση του προβλήματος, το οποίο  έχει προκύψει από το 1974, δηλαδή πρόβλημα εισβολής και κατοχής και αποκατάστασης της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, μπορούν να εξεταστούν μόνο δύο ιδέες.  Η ιδέα της Ομοσπονδίας και η ιδέα της επανόδου στο Ενιαίο Κράτος.

Η επάνοδος στο Ενιαίο Κράτος προϋποθέτει ετοιμότητα της τ/κ πλευράς να το αποδεχτεί και πέραν τούτου και ουσιαστικότερο, να αποδεχτεί αυτήν την ιδέα και η κατοχική Τουρκία.  Για την Τουρκία και την παρούσα τ/κ ηγεσία δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι αποδέχονται να το ακούσουν έστω.

Και φυσικά δικαιολογημένα κάποιος ίσως να αντιτάξει, ότι ο κατακτητής για να ικανοποιηθεί θα θελήσει το μέγιστο.  Ολόκληρη την Κύπρο.  Δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε λογικό να αποδεκτούμε απαράδεκτες και καταστροφικές, θα έλεγε ο ίδιος κάποιος, θέσεις του κατακτητή.  Συμφωνώ.

Για να επιβάλουμε όμως μια θέση, που δεν αποδέχεται ο κατακτητής και η τ/κ ηγεσία υπάρχουν δύο δρόμοι.

• Πρώτος  δρόμος η επιβολή της άποψης μας, που είναι ορθή και δίκαιη, με τη δύναμη της στρατιωτικής ισχύος.  Την οποία δεν διαθέτουμε. 
• Δεύτερος  δρόμος, ο εξαναγκασμός του κατακτητή, από εκείνους οι οποίοι διαθέτουν την ισχύ να υποχωρήσει.

Καλώς ή κακώς οι ισχυροί έχουν υιοθετήσει και επιμένουν δεκαετίες τώρα, στον στόχο της λύσης Ομοσπονδίας και μάλιστα της δικοινοτικής και διζωνικής Ομοσπονδίας.

Θα μπορούσε και πάλιν να αντιταχθεί, ότι θα μπορούσε να ξεκινήσουμε πρώτα μια εκστρατεία να πείσουμε τους ισχυρούς για την ορθότητα της πιο πάνω ιδέας και έπειτα να προχωρήσουμε στις συνομιλίες.

Ναι, αλλά μετά από 49 χρόνια επίμονης προσπάθειας να λύσουμε το πρόβλημα στη βάση Ομοσπονδίας, με την οποία είχε συμφωνήσει αρκετές φορές και η άλλη πλευρά δεν έγινε κατορθωτό.  Λόγω της τουρκικής παρασπονδίας και αδιαλλαξίας αλλά και της ανοχής των ισχυρών.

Αν λοιπόν οι ισχυροί δεν έχουν επιβάλει ως τώρα, αυτά τα οποία προνοούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ και τη Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης, που ίδιοι έλαβαν, θα δώσουν τώρα μάχη να αποδεχτεί μιαν άλλη ιδέα η Τουρκία;  Η Τουρκία που ήδη έχει εγκαταλείψει και την ιδέα της Ομοσπονδίας.  Και πόσα χρόνια θα πάρει για να επιτύχουμε ένα τέτοιο στόχο;  Και τι θα γίνει όλα αυτά τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, χωρίς λύση.

Εκ των πραγμάτων, αντικειμενικά υπαρκτή διέξοδος για απαλλαγή από την κατοχή, παραμένει η λύση Ομοσπονδίας:

Ομοσπονδίας όμως και όχι συνομοσπονδίας κάτω από την επωνυμία Ομοσπονδία.  Ομοσπονδίας της οποίας η ενότητα, κυριαρχία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα ΔΕΝ θα ανατρέπονται από τη δικοινοτικότητα και διζωνικότητα.   Ομοσπονδίας λειτουργικής και βιώσιμης.  Ομοσπονδία που θα σέβεται το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο.  Ομοσπονδίας που θα αποδώσει ένα κανονικό κράτος, δημοκρατίας και που θα σέβεται και εφαρμόζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτά για να μην ξεχνούμε τα βασικά και να αναλωνόμαστε στα όσα έπονται των βασικών.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Οι τριμερείς και βάλε και ο σχεδιασμός: Σημαντική η αποστολή πρόσκλησης στην Ινδία για να λάβει μέρος σε τριμερή +1 με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ