Με αφορμή τη δολοφονία του Δωρου Λοϊζου από τους γνωστούς “άγνωστους”: Είναι μαφία το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα…
FILE PHOTO: Το αυτοκίνητο μέσα στο οποίο δολοφονήθηκε ο ποιητής Δώρος Λοϊζου. Φωτογραφία από το αρχείο του συγγραφέα Κώστα Βενιζέλου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
49 χρόνια από τη δολοφονία του ποιητή Δώρου Λοΐζου: «Αντρέα τρέξε στο ΟΧΙ, σκότωσαν τον Βάσο (Λυσσαρίδη)»… Ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ δεν επέτρεψε αντίποινα για τη δολοφονία
Οι δολοφόνοι του Δώρου Λοΐζου κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, σαράντα εννέα χρόνια μετά τη δολοφονία του από την ΕΟΚΑ Β΄: Η κυπριακή Δικαιοσύνη συνεχίζει να σιωπά ένοχα…
Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Φιλελεύθερος
Συγκλονιστικά όσα αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Δώρος Λοΐζου οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι», ο Κώστας Βενιζέλος και όσα δημοσίευσε χτες στον «Φιλελεύθερο».
Επετειακά, καθώς η δολοφονία του Δώρου Λοΐζου έγινε στις 30 Αυγούστου 1974. Και μόνο η ημερομηνία είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας, που προκαλεί θλίψη και οργή. Πώς μπορείς σήμερα να το φανταστείς; 30 Αυγούστου 1974!
Δηλαδή, όταν οι Αττίλες είχαν ήδη καταλάβει τη μισή Κύπρο, σκότωσαν, ρήμαξαν, βίασαν, χιλιάδες πρόσφυγες πάλευαν να επιβιώσουν στα αντίσκηνα, αναζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί να δώσουν στα παιδιά τους κι ένα μαξιλάρι να βάλουν τα κεφάλια τους, θρηνούσαν απώλειες πρωτοφανείς για τον τόπο μας, σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, κάποιοι δεν δίστασαν να στήσουν ενέδρα στο κέντρο της Λευκωσίας, για να σκοτώσουν τον Βάσο Λυσσαρίδη.
Δεν είναι απίστευτο; Ο εχθρός τους ήταν ο Λυσσαρίδης, όχι οι Τούρκοι, που λεηλατούσαν τη χώρα. Γάζωσαν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Δώρος Λοΐζου, στην πλατεία του Όχι, με το φως της ημέρας σε πολυσύχναστο δρόμο, χωρίς να τους ενδιαφέρει ότι θα τους δουν, και δολοφόνησαν έναν ποιητή, 30 χρονών.
Έναν ποιητή, που μόλις λίγες μέρες προηγουμένως είχε γράψει τους πιο γνωστούς στίχους του, το «τραγούδι του Λεύτερου»: «Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω, θα φορέσω το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα (…). Να ρεζιλέψω τους οπαδούς του συρματοπλέγματος…».
Αυτοί οι δολοφόνοι δεν «εντοπίστηκαν» ποτέ. Παρότι κατονομάστηκαν τρία πρόσωπα. Παρότι υπήρχαν μάρτυρες. Μια τουλάχιστον γυναίκα κατονόμασε έναν από τους δράστες. Οι δολοφόνοι παρουσίασαν άλλοθι τα οποία αποδείχθηκαν γελοία και καταρρίφθηκαν. Οι αστυνομικές έρευνες δεν έφεραν ποτέ αποτέλεσμα. Ούτε τότε, ούτε αργότερα.
«Το άλλοθι ενός υπόπτου στηρίχθηκε στη μαρτυρία του άλλου, που κατονόμασα ως ύποπτο. Και για άλλους δύο υπόπτους και πάλιν ο ίδιος υποψήφιος έδωσε μαρτυρία για το άλλοθί τους και η Αστυνομία εδέχθη», έλεγε ο Βάσος Λυσσαρίδης σε ομιλία του στη Βουλή, στις 4 Μαρτίου 1976, όταν συζητήθηκε το θέμα.
«Ο ένας ύποπτος να στηρίζει το άλλοθι του άλλου υπόπτου! Κάποιος άλλος ύποπτος ισχυρίσθηκε πως ήταν άρρωστος στο χωριό του και παρουσίασε σαν μάρτυρες τους συγγενείς του την ημέρα της δολοφονίας. Υπήρξε σαφής μαρτυρία από άλλους ότι την ίδια ημέρα της δολοφονίας βρισκόταν στη Λευκωσία.
Τι έκανε η Αστυνομία; Τον συνέλαβε; Όχι. Πήρε νέα κατάθεση από τον ύποπτο που είπε ότι λυπάται γιατί έκανε λάθος και παραδέχθηκε ότι βρισκόταν στη Λευκωσία. Και οι μαρτυρίες των συγγενών πως ήταν άρρωστος στο χωριό του;
Μικρολεπτομέρειες για τους αρμοδίους. Ο ύποπτος δεν ξαναενοχλήθηκε». Είπε πολλά ο Βάσος Λυσσαρίδης ο οποίος κατονόμασε τους τρεις ύποπτους. Αλλά, «μικρολεπτομέρειες για τους αρμοδίους»…
Αυτές οι «μικρολεπτομέρειες» είναι η ιστορία μας. Γνώριζαν όλοι τους δολοφόνους, αλλά το κράτος και η Αστυνομία απροκάλυπτα έδειχναν απροθυμία να κάνουν αυτό που όφειλαν. Συνέχιζαν, ακόμα και μετά την εισβολή, να λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στα σκοτεινά χρόνια της δεκαετίας του ‘60.
Μια πολιτική μαφία. Που στηριζόταν στην αστυνομική μαφία. Που τροφοδοτούσε την οικονομική μαφία. Και κάθε τίμιος άνθρωπος έπρεπε να μένει μακριά για να μη λερωθεί. Αλλά, όλοι ήξεραν. Όπως πριν από την εισβολή, όλοι ήξεραν τους δολοφόνους του Ευριπίδη Νούρου και του Νεοκλή Παναγιώτου το 1961.
Όλοι ήξεραν τους δολοφόνους του Ανδρέα Παντελίδη το 1962. Δεν δολοφονούνταν μόνο Τουρκοκύπριοι από την ΤΜΤ, εκείνα τα χρόνια, δολοφονούνταν και Ελληνοκύπριοι από Ελληνοκύπριους. Ήταν όλες πολιτικές δολοφονίες.
Όμως, η βαρβαρότητα του κυπριακού πολιτικού εγκλήματος αναδείχθηκε όσο ποτέ προηγουμένως με την απόπειρα κατά του Βάσου Λυσσαρίδη και τη δολοφονία του Δώρου Λοΐζου. Διότι έγινε τις μέρες που η Τουρκία λεηλατούσε την Κύπρο.
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το κυπριακό κράτος μετρούσε τις πληγές της εισβολής και αδυνατούσε να ασχοληθεί με αυτή τη δολοφονία. Αλλά, την ίδια περίοδο, το ίδιο κράτος, η ίδια Αστυνομία, συνέλαβε και οδήγησε στην Αστυνομία τον Ιωάννη Αντωνίου Βουνιώτη, 35 ετών, από το Βουνί για τη δολοφονία πέντε Τ/κ γυναικών στις 10 Νοεμβρίου 1974 στην περιοχή της Άλασσας.
Τον Δεκέμβριο του 1975 ο Βουνιώτης καταδικάστηκε σε θάνατο (η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, αλλά ο Βουνιώτης αυτοκτόνησε στις φυλακές). Επομένως, δεν σηκώνει αμφιβολία: Δεν ήθελαν να συλλάβουν τους δολοφόνους του Δώρου Λοΐζου. Και παραμένει μέχρι σήμερα μαύρη αυτή η σελίδα της ιστορίας μας. Ντροπιαστική.
Τουλάχιστον, όταν μιλάμε για τη διαφθορά, ας ξέρουμε από ποια διαφθορά γεννήθηκε η σημερινή.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE