Αρμένιοι αξιωματικοί τιμούν τη μνήμη των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας, στο Ερεβάν. EPA, NAREK ALEKSANYAN
Δυο εκατομμύρια Αρμένιοι υπήρχαν στην Τουρκία έως τις αρχές του 1915. Το 1922 είχαν απομείνει λιγότεροι από 400.000. Ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι σφαγιάστηκαν και εξολοθρεύτηκαν. Σήμερα, είναι λιγότεροι από εξήντα χιλιάδες.
Έως τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, οι Έλληνες στην Σμύρνη και τον Πόντο ήταν περίπου 1.500.000, στην Κωνσταντινούπολη και τα Πριγκιποννήσια 275.000, στην Ανατολική Θράκη 650.000, στην Ίμβρο και την Τένεδο 15.000. Σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, ήταν περίπου δυόμισι εκατομμύρια Έλληνες.
Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, οι Έλληνες στην Τουρκία υπολογίζονταν σε 200.000. Σήμερα, δεν είναι ούτε καν δυο χιλιάδες.
Έως την τουρκική εισβολή του 1974, στο βόρειο μέρος της Κύπρου που κατακτήθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα ζούσαν περισσότεροι από 200.000 Ελληνοκύπριοι (το ένα τρίτο του πληθυσμού).
Εκτός από τους Έλληνες και τους Αρμένιους, υπάρχουν και άλλοι λαοί και άλλες εθνότητες, όπως οι Κούρδοι, που υπέστησαν και μέχρι σήμερα υφίστανται διωγμούς και σφαγές από τους Τούρκους.
Οι μηχανισμοί και οι ηγέτες του τουρκικού κράτους όχι μόνο αρνούνται να συμφιλιωθούν με το αμαρτωλό παρελθόν της χώρας τους, αλλά συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες εγκληματικές πολιτικές στο πλαίσιο του τουρκικού επεκτατισμού και τώρα του ισλαμοφασιστικού ιμπεριαλισμού.
Η αναγνώριση και η καταδίκη εθνοκαθάρσεων, γενοκτονιών και ολοκαυτωμάτων δεν αφορά μόνο την Ιστορία για την άντληση διδαγμάτων, αλλά συνδέεται άμεσα με το παρόν και το μέλλον.
Εάν τα τελευταία χρόνια, το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν δεν επεδείκνυε μια αντισυμμαχική έως εχθρική συμπεριφορά έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, ίσως, ο Τζο Μπάιντεν να ακολουθούσε κι αυτός την γνώριμη τακτική άρνησης από την πλευρά των προηγούμενων προέδρων των ΗΠΑ, δηλαδή να μην αναγνώριζε αυτό το διεθνές έγκλημα για να μη δυσαρεστηθεί η Τουρκία, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Εάν όμως υπήρχε η ίδια κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και νυν ένοικος του Λευκού Οίκου δεν ήταν ο Τζο Μπάιντεν, αλλά κάποιος άλλος Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, το πιθανότερο ενδεχόμενο θα ήταν και πάλι η επιλογή της πάγιας τοποθέτησης, όπως είχαν πράξει και οι δυο προηγούμενοι πρόεδροι, Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ.
Η απόφαση του προέδρου Μπάιντεν υποδηλώνει συνάμα το άνοιγμα ενός καινούργιου κεφαλαίου στην πολιτική ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών και αφορά τις αξίες που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον ρόλο τους στο διεθνές σκηνικό. «Επιβεβαιώνουμε την Ιστορία» ανέφερε ενδεικτικά στην ιστορική δήλωσή του, τονίζοντας ότι «το κάνουμε αυτό όχι για να κατηγορήσουμε, αλλά για να διασφαλίσουμε ότι αυτό που συνέβη δεν θα επαναληφθεί».
Την ίδια στιγμή, η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες ανοίγει τον δρόμο για την αναγνώριση και των γενοκτονιών και εγκλημάτων που διέπραξαν οι Τούρκοι εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, της Ανατολικής Θράκης, της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου.
Δεν αποτελεί μόνο ηθικό χρέος, αλλά και ανάγκη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου. Με συγκροτημένη προσπάθεια της Αθήνας, της Λευκωσίας και της Ομογένειας θα μπορούσε να προωθηθεί προς τον σημερινό Αμερικανό ηγέτη ένα βασικό αίτημα: Να μπει επιτέλους φραγμός στον τουρκικό επεκτατισμό, που σημαίνει:
Ο αγώνας ενός αιώνα των Αρμενίων μας δείχνει τον δρόμο…
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ