File Photo: Από το νιτμπέιτ των Δημοκρατικών στο Λας Βέγκας. EPA,NBC NEWS HANDOUT MANDATORY CREDIT: NBC NEWS HANDOUT EDITORIAL USE ONLY, NO SALES
Το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών. Δύο πρόσωπα όμως δείχνουν να ξεχωρίζουν.
Ο Τζο Μπάιντεν και η Ελίζαμπεθ Γουόρεν κατρακυλούν και ελπίζουν σε μια θαυματουργή ανάκαμψη. Ο Πιτ Μπούτετζετζ και η Εϊμι Κλόμπουσαρ πάσχουν από τη σχετική τους ανωνυμία και την έλλειψη πόρων.
Η μάχη ανάμεσα στον Σοσιαλιστή (δηλαδή τον Σάντερς) και τον Δισεκατομμυριούχο (δηλαδή τον Μπλούμπεργκ) μοιάζει με το reality που προσέδωσε στον σημερινό πρόεδρο εθνική φήμη και πολιτικό πλούτο.
Δεν έχουν ασφαλώς πολλά κοινά σημεία πέρα από τα 78 τους χρόνια (γεννήθηκαν με διαφορά λόγων μηνών πριν και μετά την είσοδο της Αμερικής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και την εβραϊκή τους κληρονομιά, αφού και οι δύο κατάγονται από οικογένειες ανατολικοευρωπαίων μεταναστών. Το εντυπωσιακότερο κοινό τους χαρακτηριστικό όμως είναι ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν καν μέλη του κόμματος.
Ο Σάντερς εξελέγη επανειλημμένα στο Κονγκρέσο ως ανεξάρτητος. Αυτοαποκαλείται «Δημοκρατικός σοσιαλιστής» και παραμένει σε μεγάλο μέρος έξω από το κόμμα. Ο Μπλούμπεργκ έθεσε υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης το 2001 από τις τάξεις των Ρεπουμπλικανών, στη συνέχεια ανεξαρτητοποιήθηκε και μόλις το 2018 γράφτηκε στο Δημοκρατικό Κόμμα. Όπως υπενθυμίζουν οι επικριτές του, υποστήριξε τον υιό Μπους απέναντι στον Κέρι το 2004 και τον Τζον ΜακΚέιν απέναντι στον Ομπάμα το 2008.
Να αποτελεί άραγε σύμπτωση η ταυτόχρονη άνοδος τριών ηλικιωμένων ανδρών που απέκτησαν πρόσφατα πολιτικές ταυτότητες; Η δείχνει κάτι βαθύτερο για τον ταχύτατα μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της αμερικανικής πολιτικής;
Ένας άλλος παράγων είναι η γοητεία του καινούργιου. Φορώντας νέα πολιτικά ρούχα, οι τρεις άνδρες απαντούν στην ισχυρή επιθυμία του εκλογικού σώματος για κάτι καινούργιο. Το 2008 και το 2016, οι πρόεδροι Ομπάμα και Τραμπ νίκησαν υποψήφιους του κατεστημένου που βρίσκονταν στην Ουάσινγκτον για δεκαετίες.
Το 2016, ο Τραμπ προσείλκυσε τόσο παραδοσιακούς Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους επικεντρωμένους σε κοινωνικά θέματα όπως οι αμβλώσεις, όσο και αρκετούς παραδοσιακούς Δημοκρατικούς ψηφοφόρους που είχαν απομακρυνθεί από το κόμμα τους λόγω του κοσμοπολίτικου φιλελευθερισμού και της αυταρέσκειας των ηγετών του και είχαν ανακαλύψει με έκπληξη έναν Ρεπουμπλικανό που υποστήριζε κυβερνητικά προγράμματα όπως το Medicare.
Σε μια εποχή που η πόλωση αυξάνεται, αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι όποιος κερδίσει τον Νοέμβριο θα το οφείλει σε έναν βαθμό στο ότι «έσπασε» τις παραδοσιακές κομματικές γραμμές.
(*) Ο Τζέραλντ Μπέικερ είναι αρθρογράφος των Τimes – Πηγή: The Times via ΑΠΕ-ΜΠΕ