Πότε θα αλλάξει γνώμη ο Τραμπ για την Τουρκία; Είναι εξόχως ακατανόητα-ανόητα τα πράγματα…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η κόντρα με το Ισραήλ ωφελεί τη στρατιωτική βιομηχανία του Ιράν: 15 χώρες ζήτησαν από την Τεχεράνη να αγοράσουν drones και πυραύλους

Η Ισπανία θα στείλει στην Ουκρανία πυραύλους για συστήματα Patriot αποκαλύπτει η El Pais

Το πανεπιστήμιο Κολούμπια αναβάλλει την απομάκρυνση των καταληψιών φοιτητών: Γενικεύεται το κίνημα κατά του πολέμου στη Γάζα [videos]

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ (*) 

Όσοι ασχολούνται με την αμερικανική εξωτερική πολιτική έχουν μεγάλη δυσκολία στο να αναλύσουν το τι πραγματικά συμβαίνει με τις ΗΠΑ και με τη συνολική τους εξωτερική πολιτική τα τελευταία δύο χρόνια.

Αν οι απορίες σε σχέση με τις ΗΠΑ και το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα ήταν αρκετές, τότε σε σχέση με την Τουρκία τα πράγματα φαίνονται (μπορεί και να είναι) εξόχως ακατανόητα. Σε ένα debate πάντα θα βρεθούν λόγοι για τους οποίους ο Λευκός Οίκος κάνει ό,τι κάνει στη Συρία. Ωστόσο, δεν υπάρχουν σαφείς λόγοι που να στηρίζονται σε βασικές αρχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το μόνο καταφύγιο για οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας και της παραδειγματικής τιμωρίας της Τουρκίας, είναι η αλλαγή στάσης του Τραμπ για εκλογικούς λόγους. 

• Μέχρι σήμερα, θαρρεί κανείς πως η Αμερική και η Ρωσία έχουν συμφωνήσει στα πάντα. Δεν υπάρχει καμία άλλη ερμηνεία. Το τραπέζι πάνω στο οποίο συμφώνησαν, φαίνεται να είναι η Τουρκία. Αυτό μπορεί να τεκμηριωθεί από την εξής υπόθεση εργασίας: Η τουρκική δεκαήμερη βαρβαρότητα στη Συρία, δεν επέφερε απτά οφέλη στην Τουρκία. Ακόμη και η ζώνη 1.500 τχλμ, δεν είναι αμιγώς δική της.

Ο Ερντογάν δεν πήρε τίποτε στο οποίο δεν είναι μέσα η Μόσχα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Πούτιν έχει κάθε λόγο να θέλει και Τούρκους ”παρέα” στις περιπολίες, προκειμένου να μοιραστεί το κόστος πιθανών αναταράξεων στην περιοχή, με το ίδιο το ΝΑΤΟ και με την Τουρκία. Σε επίπεδο οφελών, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ελέγχουν τους φυσικούς πόρους που ήθελαν να ελέγξουν και ταυτόχρονα, ενισχύουν την παρουσία τους στο Ιράκ. Αυτές οι κινήσεις δείχνουν πως περιορίζεται το έδαφος στο οποίο θα λάβει χώρα μια νέα σειρά εχθροπραξιών, όταν αυτή ξανά αναζωπυρωθεί.

Φαίνεται πως ο Λευκός Οίκος δεν θεωρεί πρόβλημα τους S-400 και τη συνύπαρξη αυτών με τα F-35. Κάτι σα να λειτουργεί σαν σενάριο, όχι συνωμοσιολογικό αλλά βαθιά στρατηγικό. Η Τουρκία μπορεί να απειλήσει οτι θα πάρει τα Su-35 και να εμφανιστεί ως νίκη του Λευκού Οίκου οτι η Τουρκία δεν πήγε στην αγκαλιά της Ρωσίας (ενώ έχει περάσει προ πολλού στη ρωσική σφαίρα επιρροής) και η Αμερική κατάφερε να δώσει F-35. Σε κάθε περίπτωση, αν τελικά δεν χρησιμοποιηθούν οι S-400, τότε ξανά, σημαίνει πως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, Λευκός Οίκος και Κρεμλίνο συνεννοούνται με κλειστά μάτια στην περιοχή. Γιατί όμως;

Ήταν προεκλογική δέσμευση του Τραμπ οτι οι ΗΠΑ και η Ρωσία οφείλουν να βελτιώσουν τη σχέση τους. Ο Τραμπ έχει πολλά κοινά με τον Νίξον. Όχι μόνο για τον Τζακσονισμό τον οποίον εκφράζει. Ο Χένρι Κίσινγκερ είχε ”προϋπαντήσει” την έλευση Τραμπ στον Λευκό Οίκο, λέγοντας πως είναι προς όφελος των ΗΠΑ να έρθουν σε συνεννόηση με τη Ρωσία. Ο Νίξον έγινε γνωστός για την Τριγωνική Διπλωματία. Τότε οι ΗΠΑ έκαναν μια συμμαχία με την Κίνα προκειμένου να ”στραγγαλιστεί” η ΕΣΣΔ. Σήμερα, υπάρχει ένας ανασχηματισμός μεταξύ αυτού του τριγώνου.

Οι ΗΠΑ θεωρούν πως αν προσεταιριστούν τη Ρωσία, τότε θα μπορούν να αντιμετωπίσουν την Κίνα που είναι η χώρα που μπορεί να πραγματικά να απειλήσει τα αμερικανικά συμφέροντα εντός του 21ου αιώνα. Η αμερικανορωσική προσέγγιση είναι πράγματι συμφέρουσα για τις ΗΠΑ στο μέλλον. Προς το συμφέρον των ΗΠΑ, δεν είναι σίγουρα οι όροι με τους οποίους γίνεται αυτή η προσέγγιση στην Συρία και στην Τουρκία. Τα πράγματα είναι σαφή: Με τα υπάρχοντα δεδομένα, η ευρωπαϊκή εξάρτηση από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες παραμένει ισχυρή.

• Η Ρωσία βάζει τέλος στον οιονεί αγωγό αμερικανικών συμφερόντων που θα περνούσε από τη Συρία. Είναι αντιφατική η δήλωση του Πενς στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ όταν κατηγορούσε τη Γερμανία για τον Nord Stream II και την εξάρτηση του Βερολίνου από τη Μόσχα, όταν η πολιτική Τραμπ, δίνει ουσιαστικά δώρο στον Πούτιν και το South Stream. Επίσης, η σκέψη οτι η Ρωσία θα χρειάζεται περισσότερο την Αμερική όταν η Μόσχα πάρει τα κλειδιά όλης της Μέσης Ανατολής, έχει μια βάση αλλά και ένα μεγάλο ρίσκο. Η Ρωσία έως τώρα τα καταφέρνει πολύ καλά και δεν είναι μια ”μισητή” χώρα. Αν όλα δουλέψουν καλά στη Μέση Ανατολή, και άλλες χώρες (πχ Βόρειας Αφρικής) θα θελήσουν να έχουν τη Ρωσία, ως προστάτιδα δύναμη -μιλώντας με όρους 19ου αιώνα.

Αυτό που μπορεί να αλλάξει την πολιτική του Λευκού Οίκου η οποία κάθε μέρα δείχνει οτι είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων άτσαλη και στην χειρότερη άστοχη, είναι η κατιούσα που παίρνει η δημοτικότητα του Τραμπ η οποία θα ερεθίσει τα ιδεαλιστικά και ανθρώπινα αντανακλαστικά της αμερικανικής κοινής γνώμης για το γύρισμα της πλάτης της Ουάσινγκτον στους Κούρδους. Κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί τις καθημερινές παλίρροιες και άμπωτες των δηλώσεων του Λευκού Οίκου.

• Ο Τραμπ θέλει να δείχνει -και έχει κάθε λόγο να δείχνει- πως έχει το πάνω χέρι με τον Ερντογάν στην αμερικανική κοινή γνώμη αλλά και στην αντιπολίτευση, απειλώντας συνεχώς με κυρώσεις που δεν έρχονται ποτέ. Ούτε καν μια τυπική συνάντηση με Κούρδους μπορεί να κάνει κάποιον να ξεχάσει οτι μέρες πριν, τους αποκάλεσε τρομοκράτες. Ακόμη και το θέμα των S-400 είναι ένα ζήτημα που μπορούσε να έχει λυθεί με κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας όμως και αυτό, φαίνεται πως έχει το δικό του χρόνο καθώς ο Απρίλιος του 2020 φαίνεται να είναι ο καθοριστικός μήνας.

Αν οι δημοσκοπήσεις και τα στοιχεία που φτάνουν στον Λευκό Οίκο δείχνουν κατρακύλα για τον Αμερικανό πρόεδρο που φαίνεται να ασκεί προσωπική πολιτική στο θέμα της Συρίας, τότε δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε μια στροφή η οποία θα θέσει την Τουρκία στη γωνία του ρινγκ. Εάν δεν γίνει τίποτε, τότε έχει λόγο κάθε ένας να πιστεύει πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι εγκλωβισμένος λόγω ζητημάτων που μπορούμε να υποθέσουμε αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.

Σε κάθε περίπτωση, το αμερικανικό κράτος διεξάγει έρευνες για τα ”χάδια” του Τραμπ στην Τουρκία.

(*) Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι PhD Cand. στις Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Τι ακριβώς έγινε στο Σότσι; Τα συμφώνησαν ή ο Ερντογάν είναι πια όμηρος του δαιμόνιου Πούτιν;