File Photo: Ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Photo via Twitter, @MevlutCavusoglu
“Λύση δυο κρατών;” ρώτησε ο Νίκος Στέλγια της Καθημερινής (Κύπρου) τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στην συνέντευξη που του παραχώρησε στις 15/9/19. Και ο Τσαβούσογλου απάντησε: «Αν είναι έτοιμες οι πλευρές, τότε ναι, θα μπορούσε να συμβεί και αυτό».
Προτού υποστηρίξω αυτό που ισχυρίζομαι- αλλά και “γιατί”, όμως, το λέει και το επαναλαμβάνει όποτε του δίνει την ευκαιρία η δίκη μας πλευρά, θα σταθώ σε κάτι στην συνέντευξη που θεωρώ σημειολογικά εξαιρετικά συμβολικό και απόλυτα ουσιαστικό. Ποτέ ο Μ.Τ. δεν ανάφερε τον Νίκο Αναστασιάδη με το όνομα του όταν επανειλημμένα έγινε αναφορά σε αυτόν στη συνέντευξη. Δεν περίμενε κανείς βέβαια να τον αναφέρει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας της οποίας, παρεμπιπτόντως, όλους τους θεσμούς ο Τσαβούσογλου αποδέχθηκε, όταν είχε επισκεφθεί επίσημα την Κυπριακή Δημοκρατία με την ιδιότητα του ως Προέδρου του Συμβουλίου της Ευρώπης (2010-12). Στην συνέντευξη στην “Καθημερινή” ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου υπήρξε απαξιωτικός και συγκαταβατικός.
Η δε συμπεριφορά έναντι στον Κύπριο ΥΠΕΞ Νίκο Χριστοδουλίδη ήταν χείριστη. Όταν έγινε ονομαστική αναφορά στον Ν.Χ. και σε δηλώσεις του, ο έντιμος κ. Τσαβούσογλου προσποιήθηκε πως δεν γνώριζε καν το όνομα του.
Παραθέτω πως απάντησε:
Αυτός ο σύντομος και απόλυτα συγκαταβατικός διάλογος υποδηλώνει αλλά και αποκαλύπτει γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους βάσει των διεθνώς αποδεκτών “κανόνων παιγνιδιού”, όπως και γιατί δεν μπορεί να βρεθεί αμοιβαία λύση. Δεν είναι διότι οι Έλληνες της Κύπρου “δεν ξέρουν τι θέλουν”, όπως κατά κόρον “πιπιλίζουν” πολλοί και διάφοροι. Είναι διότι “δεν ξέρουν τη θέση τους”, έναντι της Μεγάλης (Μπουγιούκ) Τουρκίας. Για αυτό και μόνο.
Η ιδεοληψία αυτή παράγει και τη δική της γλώσσα, την πολιτική γλώσσα του Ισλάμ. Η γλώσσα αυτή μόνο ισλαμικούς κανόνες παιγνιδιού αποδέχεται. Την γλώσσα αυτή εμείς (και γενικά ο δυτικός κόσμος) δεν κατανοεί. Άλλα δηλαδή λέει και εννοεί ο κάθε ισλαμιστής Τσαβούσογλου όταν κάνει π.χ. αναφορά σε 2 κράτη στη συνέντευξη της “Καθημερινής”, και άλλα εμείς κατανοούμε ή θέλουμε να κατανοήσουμε.
Το δυτικό κράτος είναι κράτος με κανονικότητα. Έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά χωρίς τα οποία δεν είναι κράτος και δεν μπορεί να ονομάζεται “κράτος”. Το δυτικό κράτος δεσμεύεται από το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο, δεσμεύεται από του διεθνούς θεσμούς στους οποίους συμμετέχει όπως και με τους κανόνες παιγνιδιού που παράγονται από αυτούς. Είναι στη βάση των κανόνων αυτών που διαπραγματεύεται και συνομολογεί συνθήκες.
Ας κάνουμε τώρα ένα μεγάλο άλμα και ας πάμε στα 2 κράτη. Και ας ασχοληθούμε μόνο με το ένα. Θα έχει το κράτος αυτό κανονικότητα; Θα έχει το κράτος αυτό “κυριαρχία”, θα έχει “εδαφική ακεραιότητα”, θα έχει “ένοπλες δυνάμεις”, θα έχει ΑΟΖ”, θα μπορεί να “συνάψει συνθήκες” με τρίτα κράτη…και πάει λέγοντας; Όχι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά.
Γιατί όμως πιπιλίζει τη θέση αυτή με κάθε ευκαιρία που του παραχωρείται; Την πιπιλίζει γιατί κάνει παιγνίδι με τους δικούς του κανόνες. Παίζει με την ανασφάλεια του κόσμου. Οι συχνές αναφορές του σε 2 κράτη- όπως και στη περίπτωση της διχοτόμησης- χρησιμοποιείται ως εργαλείο ψυχολογικής πίεσης εναντίον μας. Είναι πόλεμος με άλλα μέσα. Είναι ψυχολογικός πόλεμος.
Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική της διχοτόμησης.
Στην Άγκυρα όμως γνωρίζουν τι είναι αυτό που διαταράσσει τα μέγιστα τον ψυχισμό του κάθε Κύπριου πατριώτη. Είναι το φάντασμα της διχοτόμησης και η άλλη του όψη, τα “δυο κράτη”. Γνωρίζουν – ο Τσαβούσογλου και ο Νταβούτογλου, παλαιότερα – πως η κάθε τέτοια ευκαιριακή αναφορά αποσυντονίζει την πολιτική ηγεσία και παράγει αισθήματα ανασφάλειας στους πολίτες. Είναι δυνατό οι Τούρκοι να εγκαταλείψουν ένα όπλο που παράγει τέτοιο στρατηγικό πλεονέκτημα τόσο φθηνά; Ένα όπλο που αν δεν αντιμετωπισθεί θα πραγματώσει τον στόχο του; Που οδηγεί νομοτελειακά στον αυτοακρωτηριασμό;
Να δοθούν απαντήσεις στα νταϊλίκια του Τσαβούσογλου: Εκβιαστής, υβριστής, ανθέλληνας…