File Photo: Το τουρκικό γεωτρύπανο Γιαβούζ. Πηγή φωτογραφίας: @TCEnerji
Οι τουρκικοί σχεδιασμοί είναι συνήθως μακροχρόνιοι. Και ακολουθούνται στοχοπροσηλωμένα. Κατά τη δική μας άποψη, σε σχέση με τα ενεργειακά και τους υδρογονάνθρακες, η Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο έχει δύο κύριους στόχους:
Να ξεκινήσουμε από το δεύτερο, γιατί είναι και αυτό που υποτιμάται στις αναλύσεις. Η Τουρκία (μαζί με την Αίγυπτο) είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη –και ραγδαία– αύξηση ιδίων αναγκών σε φυσικό αέριο. Έχει μεγάλο πρόβλημα.
Αφενός είναι εξαρτημένη από τη Ρωσία κι αφετέρου, τόσο οι ποσότητες όσο και τα δίκτυα αγωγών, δεν της αρκούν για να καλύψει τις αυξημένες ενεργειακές ανάγκες στις νότιες ακτές της τα καλοκαίρια (γι’ αυτό και ο πυρηνικός σταθμός στο Άκκιουγιου), γι’ αυτό και τους χειμώνες φέρνουν ολοένα και περισσότερες πλωτές μονάδες αποθήκευσης και αποϋγροποίησης φυσικού αερίου σε λιμάνια των νοτιοανατολικών της ακτών.
Για να αποκτήσει έλεγχο στις στρόφιγγες των αγωγών μεταφοράς του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, η Τουρκία πρέπει να καταφέρει να περνούν μέσω της χώρας αγωγοί. Έτσι αποκτά και αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, αυξημένο ρόλο σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά και εξασφαλίζει ότι η έστω και μικρή μείωση του ρόλου των αγωγών που περνούν από το βόρειο της τμήμα, ανακτάται μέσω των μεσογειακών αγωγών προς την Ευρώπη. Μια κύρια πτυχή αυτής της επιδίωξης, είναι το να καταφέρει να εμπλακεί –μέσω των κατεχομένων– σε «επιτροπές»» και διαπραγματεύσεις ώστε να αποκτήσει ρόλο και σταδιακά έμμεσο αλλά αποτελεσματικό έλεγχο στις αποφάσεις.
Η αγορά και η μέχρι τώρα δραστηριότητα του «Μπαρμπαρός», του Fatih (Πορθητή) και του Yavuz όπως και των υποστηρικτικών τους πλοίων, έχουν κοστίσει στην Τουρκία, μέχρι τώρα, περίπου €2,5 δισ. Ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο που δείχνει όμως την αποφασιστικότητά της. Και ταυτόχρονα τον εγκλωβισμό της.
Η παρουσία του «Μπαρμπαρός» τα τελευταία επτά χρόνια στην Κυπριακή ΑΟΖ –πλην δύο «διαλειμμάτων»– ήταν αδιάκοπη. Σίγουρα έχει περισσότερα σεισμογραφικά, απ’ ό,τι η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία για την δική της ΑΟΖ που γίνονται κατά αραιά διαστήματα εκεί και όπου χρειάζεται από το 2006 μέχρι τώρα.
Ατού της Τουρκίας, είναι η στρατιωτική δύναμη με την οποία επιβάλλει τις παραβιάσεις της.
Περίπου αντάρτικο πόλεμο. Δεν θα σταματήσει εύκολα την Τουρκία, αλλά τουλάχιστον, θα επιφέρει το μέγιστο δυνατό κόστος και κυρίως θα καθυστερήσει τους σχεδιασμούς της.
Αυτό, το δεύτερο, μέχρι τώρα γίνεται. Εδώ και δέκα χρόνια προχωρά το ερευνητικό πρόγραμμα, έχουμε οκτώ γεωτρήσεις και τέσσερα κοιτάσματα, από τα οποία τα τρία εμπορεύσιμα – Αφροδίτη, Γλαύκος και Καλυψώ. Έχουμε ακόμα τουλάχιστον οκτώ γεωτρήσεις με ψηλές προσδοκίες στους επόμενους 18 μήνες. Οι τρεις από αυτές επιβεβαιωτικές –δηλαδή θα οδηγήσουν και πιο κοντά στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών. Τα ονόματα των εταίρων σε αυτή τη δραστηριότητα, είναι η επιπλέον θωράκιση. Αυτό είναι το ένα από τα δυνατά μας όπλα, που δεν πρέπει με τίποτα να παροπλιστεί.
Το δεύτερο, είναι τα νομικά μέτρα και οι κυρώσεις. Αν και τα υποτιμούμε, έχουν δώσει ήδη αποτέλεσμα. Τα Fatih και Yavuz, θα χρειαστούν χρόνια να κάνουν μια γεώτρηση με τις σύγχρονες πρακτικές και χρόνους, χωρίς την υποστήριξη των 4-5 εξειδικευμένων μεγάλων διεθνών εταιρειών. Κι αυτές αποχώρησαν.
Η Κύπρος λοιπόν έχει όπλα για να αποτρέψει τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Μπορεί να χάσει μάχες, αλλά μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο των υδρογονανθράκων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ – [email protected]
Η επιχειρησιακή εμπειρία και οι πραγματικές ακτίνες αποκάλυψης στόχων των ρωσικών S-400