Ερώτηση προς ΕΛΑΜ: Όταν ο “ξένος” σήκωνε την σημαία μας, σταθήκατε προσοχή στον Εθνικό Ύμνο;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Λέτε ότι αγαπάτε την πατρίδα. Όλοι μας την αγαπάμε, όσα λάθη και αίσχη κι αν γίνονται.
- Λέτε να διώξουμε τους ξένους γιατί μας τρώνε το ψωμί μας. Δηλαδή τα ρημαγμένα ταμεία αυτοί τα έφαγαν; Αυτό θέλετε και για εμάς, για όσους μετανάστευσαν από την πατρίδα επειδή τα εθνικά ταμεία είχαν μηδενικά υπόλοιπα και οι επιστήμες (δουλειές) έμοιαζαν, ακόμη μοιάζουν με νερό στη Σαχάρα;
Στέλνετε φαγητό σε συμπατριώτες μας, παιδάκια και μπράβο σας. Τι γίνεται με τα προσφυγόπουλα που έτυχε να έχουν άλλο χρώμα ή άλλη εθνικότητα και βρήκαν καταφύγιο στην πατρίδα μας; Aυτά δεν έχουν στομάχι, δεν αναπνέουν, δεν πονάνε, δεν πεινάνε;
Απαντάτε πως είσαστε το μέλλον. Είναι αλήθεια πως οι πλήστοι “παρόντες” και οι πλήστοι “τέως” απέτυχαν. Πολλοί από αυτούς ρήμαξαν τα ταμεία οδηγώντας τον κόσμο στα όρια της εξαθλίωσης. Εσείς θα “εξαθλιώσετε” και θα διώξετε τον “ξένο” κόσμο για να γεμίσετε τα ταμεία; Έτσι (ξανα)γεμίζουν τα ταμεία;
Τόσες απορίες!
- Την ίδια ώρα, θυμώνω και με αυτούς απέναντι σας που απλά σας βλέπουν, και το μόνο που κάνουν είναι να (σας) λαϊκίζουν, δίνοντας φωνή στην “πατριωτική” σας φωνή. Πλα πλα πλα και πάει λέγοντας. Μια φωνή, που αν δεν είχε ρατσιστική υφή ίσως και να έπαιρνε Όσκαρ καλύτερης μουσικής.
Που αν δεν απέκλειε τον ΟΠΟΙΟ άνθρωπο, ο δεύτερος “παίκτης” θα έπαιρνε κιάλια να σας δει. Που αν αυτή η “φωνή” αγκάλιαζε τον Αντετοκούμπο και τον κάθε Αντετοκούμπο θα έστελνε στους συμπατριώτες μας και στον έξω κόσμο το μήνυμα της κατοχής και της εισβολής σαν πύραυλο (με 200,000 πρόσφυγες σφαίρες). Που αν έβλεπε πως και γιατί το 1974 μας οδήγησε εδώ, δεν θα “φώναζε” στον Τούρκο να μπει (ξανά).
Όλα αυτά φυσικά δεν είμαι μόνο δική σας ευθύνη!
Με αυτά και με εκείνα πήγα να ξεχαστώ.
- Προχθές, ο “ξένος” Μίλαν Τραΐκοβιτς ανέβασε την σημαία μας στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Όλη η πατρίδα στάθηκε προσοχή όταν το προσφυγόπουλο από τη Σερβία, ναι, αυτό που πήγε στρατό στην Κύπρο, έμαθε ελληνικά και φοίτησε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Κύπρου, αυτό που μας τίμησε όσο κανένας άλλος ποτέ ξανά, αυτό που έδωσε την ζακέτα του σε ένα κοριτσόπουλο για να μην κρυώνει. Όταν λοιπόν αυτό το “ξένο” παιδί μας έκανε να κλάψουμε από περηφάνια γι’αυτό τον τόπο που λατρέψαμε, γι’αυτή την σταλιά που λέγεται Κύπρος, εσείς τι κάνατε; Σταθήκατε προσοχή την ώρα του Εθνικού μας Ύμνου;
Εύχομαι η αγάπη σας για την πατρίδα να σας είχε όρθιους την ώρα της ανώτατης τιμής της δικής μας πατρίδας, αυτής που λέτε πως αγαπάτε! Εγώ πάντως, ο πρόσφυγας Έλληνας-Κύπριος, ο “ξένος” εδώ στις ΗΠΑ, ήμουν ελατήριο.
Γλίστρησα μόνο για λίγο από τα δάκρυα χαράς και περηφάνιας!
Υ.Γ.1: Στον Μίλαν και το κάθε προσφυγόπουλο, συγνώμη που αργήσαμε να σας το πούμε. Καλωσήλθατε αδέλφια. Τιμή μας, σας ευχαριστούμε. Η Κύπρος έχει καρδιά, κανένας δεν μπορεί να την χαλάσει (μόνο αν την εξαφανίσουν όπως προσπαθούν, θα καταφέρουν κάτι τέτοιο).
Υ.Γ.2: Αν έπρεπε να ξαναφύγω για να ταΐκει η πατρίδα μας ακόμη δυο “ξένα” στόματα, θα ξανάφευγα, κι ας ξαναστερούσα στο παιδί μου τον πατέρα του. Είμαι βέβαιος και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας. Οι ψυχές των προσφύγων και των παιδιών δεν έχουν τιμή.
Ήμουν πρόσφυγας, ήμουν παιδί, ξέρω! Ποτέ ξανά!
(*)Nicos Antoniades (D.B.A.)
Professor of Marketing & Strategy
Editor ikypros.com and LA Voice
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Άνθρωποι δεμένοι, γιατί ήταν «διαφορετικοί»: Τα κολαστήρια των Λεχαινών είναι η δική μας ντροπή…