Άνθρωποι δεμένοι, γιατί ήταν «διαφορετικοί»: Τα κολαστήρια των Λεχαινών είναι η δική μας ντροπή…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Ελένη Καρυώτη, έζησε έγκλειστη για 29 ολόκληρα χρόνια σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, γιατί έκανε το «λάθος» κι ερωτεύτηκε.. και για το λόγο αυτό, «κάποιοι» αποφάσισαν να την κρατήσουν φυλακισμένη… έτσι, γιατί ήταν «άτιμη» κι αγάπησε τον δάσκαλο του χωριού…
Όταν είδε το φως του ήλιου, δεν άντεχε την ανθρώπινη θέα και είχε μεταμορφωθεί σε αγρίμι, που αναστατωνόταν από το φως και ψέλλιζε, μόνο άναρθρες κραυγές…
Κι από το ψυχιατρείο «εξαφανίστηκε» ξαφνικά, χωρίς κανείς και ποτέ, να γνωρίζει τι απέγινε το «αγρίμι» που έπραξε την ατιμία, που δεν ήταν άλλη από τον έρωτα και χωρίς βεβαίως, κανείς να «τιμωρηθεί» για την εξαφάνιση της … Ήσαν, όλοι αθώοι..
- Άραγε πως είναι να ζεις μια ζωή δεμένος σε ένα κρεβάτι; Πώς είναι να ζεις μια ζωή σε ένα κλουβί, γιατί έκανες κι εσύ το «λάθος», να γεννηθείς «διαφορετικός» κι όχι «ίδιος»; Τα «μαρτύρια» των Λεχαινών δεν είναι φρέσκια ιστορία. Είναι μπαγιάτικη, όπως η μπόχα του «ιδρύματος», τόσο από τις ακαθαρσίες όσο και από τα βασανιστήρια, που υπέστησαν οι έγκλειστοι του, κι όσο κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει για το εν λόγω κολαστήριο…
Μετά από μια σειρά από καταγγελίες, το 2011, εικόνες «ντροπής» είδαν για πρώτη φορά, το φως της δημοσιότητας . Το 2014, η κατακραυγή ήταν διεθνούς φήμης, μετά από το ρεπορτάζ του BBC, που έριξε φως, σε μια άλλη Ελλάδα και όχι σε αυτήν του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Τη γενέτειρα της δημοκρατίας.
- Μια νοσηλεύτρια του ιδρύματος, τότε άνευ στοιχείων, είχε δηλώσει πως: «αν προέκυπταν ιατρικά προβλήματα με τα παιδιά, δεν υπήρχε κανείς για να ζητήσω βοήθεια εκτός από Τον Θεό. Αγωνιστήκαμε για να έχουμε αυτά τα εγκλωβισμένα κρεβάτια για να δίνουμε στα παιδιά περισσότερη «ελευθερία» . Πριν από αυτό ήταν δεμένα χειροπόδαρα στα κρεβάτια τους.»
Παρά τις κραυγές κανείς δε θορυβήθηκε… δε λέω χύθηκαν αρκετοί τόνοι από μελάνι, καλύφθηκαν κι αρκετά λεπτά τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού αέρα αλλά κανείς από μας, δεν έλαβε δραστικά μέτρα…
- Τότε, οι ακτιβιστές του κινήματος « Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων , «Μηδενική Ανοχή»», έκαναν ,κατάληψη στο ίδρυμα και το κολαστήριο των Λεχαινών πήρε άλλη μορφή.. οι πόρτες των κλουβιών είχαν ανοίξει, τα παιδιά έτρωγαν κανονική τροφή, τα φάρμακα και η οσμή τους μειώθηκαν πια δραματικά, τα παιδιά άρχισαν να μιλάνε και πάλι, να βλέπουν το φως του ήλιου, να κάνουν κινήσεις, να κάνουν βήματα, να χαμογελούν και να ζουν κάτω από πιο ανθρώπινες και «φυσιολογικές» συνθήκες κι όχι κάτω από καθεστώς βασανιστηρίων.
Οι άνθρωποι που έζησαν σε αυτό το ίδρυμα, είχαν ξεχαστεί από τις οικογένειες τους…
Τους «πέταξαν» εκεί γιατί κάποιοι ντράπηκαν γι αυτούς ή γιατί έτσι τους βόλευε.
- Το κορίτσι με τις αφέλειες, έζησε για χρόνια έγκλειστο μέσα σε ένα δωμάτιο ειδικά διαμορφωμένο που ονομάζεται soft room. Τις ελάχιστες ώρες που περνούσε έξω, ζητούσε να τις περνάει, με το συνομήλικο κορίτσι που βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο, που ήταν κλουβί. Στα δώδεκα τους χρόνια τα δύο κορίτσια, μετά από την κατάληψη των ακτιβιστών, μεταφέρθηκαν, στη Βούλα σε ένα ειδικό παράρτημα για ανήλικα και το κλουβί, μετατράπηκε σε χώρο φυσικοθεραπείας.
Το κορίτσι με τις αφέλειες, έζησε για λίγο «ελεύθερο» αλλά καταδικασμένο τους συστήματος, αφού τις προάλλες, αποφάσισε για ανεξήγητους λόγους (;) να «συναντήσει» τη φίλη της… «Οι Προνοιακές Μονάδες έχουν καταντήσει αποθήκες ψυχών εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού . Προνοιακές μονάδες που φιλοξενούν δεκάδες παιδιά δεν διαθέτουν ιατρική κάλυψη, παρότι φιλοξενούν παιδιά με σύνδρομο down, αυτισμό κι άλλες αναπηρίες. Πολλά προβλήματα εξ΄αυτών αντιμετωπίζουν σοβαρά παθολογικά προβλήματα υγείας».
- Κανένα ίδρυμα στην Ελλάδα, δεν είναι κατάλληλο για παιδιά. Υπάρχουν άλλες 3.000 περίπου παιδιά, σε όλη τη χώρα που ζουν δεμένα και φυλακισμένα. Εκτός από τα Λεχαινά υπάρχουν ανά την Ελλάδα ιδρύματα, όπου διαβιούν ανάπηρα άτομα σε συνθήκες στέρησης τόσο της αξιοπρέπειας τους όσο και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους..
Όλοι γνωρίζουμε, κανείς όμως δεν πράττει.. Κι αυτή η σιωπή, συναινεί…
- Κι αυτή η απραξία μας, να ξέρετε θα μας στοιχειώσει. Είμαστε η μοναδική «ευρωπαϊκή» χώρα σε αυτόν τον κόσμο που κρατάει δεμένα χειροπόδαρα τα διαφορετικά παιδιά της… την ίδια στιγμή που οι «πολιτισμένοι» λαοί και άνθρωποι, δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη ενάντια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην συμφιλίωση με τη «διαφορετικότητα»…
Όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα στην ελευθερία, στη λύπη, στο γέλιο, στη χαρά, στο συναίσθημα, στο χρώμα, στο όνειρο, στο παιχνίδι, στον έρωτα.. αυτό λέγεται ισότητα… το ίδρυμα των Λεχαινών όπως και το κάθε ίδρυμα που καταπατά τα δικαιώματα, ενός ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά από ένα εργοστάσιο, παραγωγής κοινωνικής ανισότητας της κοινωνίας… όπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αληθινή ντροπή ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
«Το παιδί μου έχει σύνδρομο ντάουν και μιλάει τέσσερις ξένες γλώσσες», λέει η Αικατερίνη Φροσύνη…