Όταν η ασθένεια επηρεάζει την προσωπικότητά και οδηγεί στην επιτυχία: Η περίπτωση του Στέλιου…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που γεννήθηκαν γενναίοι. Γενναίοι από την κούνια τους. Είναι διαφορετικοί γιατί είναι καλύτεροι… Γιατί δεν κλείδωσαν τα όνειρα τους σε ένα συρτάρι, γιατί δεν τα άφησαν να βαλτώσουν και μαζί μ’ αυτά κι οι ίδιοι…
Ένας από αυτούς τους φωτεινούς ανθρώπους, είναι κι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Ο άνθρωπος που έγινε γνωστός, στο ευρύτερο κοινό, ως ο αριστούχος μαθητής της γ’γυμνασίου, ως ο πρώτος αριστούχος μαθητής, με κινητική αναπηρία, που σήκωσε υψηλά την ελληνική σημαία, σε μια περίοδο που η νομοθεσία του «δικαίου» δεν το επέτρεπε… Τότε χύθηκαν τόνοι από μελάνι, για τον Στέλιο, όπως και χιλιάδες λέξεις ειπώθηκαν στον τηλεοπτικό αέρα…
- Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, το οικοδόμημα, μπορεί να παραμένει σαθρό κι εμείς βυθισμένοι στα σκοτάδια μας, που τελικά απέδειξαν πως ξέρουν πολύ καλά να κολυμπούν, αλλά ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, σπούδασε γιατρός, αποφοίτησε από την ιατρική σχολή Αθηνών το 2010. Κι ακολούθησε την ειδίκευση της ψυχιατρικής στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών κι απέκτησε μεταπτυχιακό στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας – Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Από το Σεπτέμβριο 2017 εργάζεται ως επιμελητής Β’ και σεξολόγος στη Β’ Ψυχιατρική Κλινική του Π.Γ.Ν. “ΑΤΤΙΚΟΝ”, ενώ το 2016 για μικρό χρονικό διάστημα εργάστηκε ως ψυχίατρος στο Δήμο Αθηναίων. Παράλληλα είναι η φωνή για χιλιάδες συνανθρώπους μας, μέσα από το «i–Living» που προωθεί το θεσμό της Ανεξάρτητης Διαβίωσης για τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα του οργανισμού στον οποίο είναι συνιδρυτικό μέλος…
«Η προσωπική μου ιστορία είναι σχετικά απλή. Γεννήθηκα στην εποχή που υπήρχε μια επίπλαστη ευμάρεια του 1985. Πήγα σχολείο σε προάστιο της Αθήνας που ειδικά τότε θύμιζε χωριό. Τελείωσα το λύκειο ως αριστούχος δίνοντάς μου τη δυνατότητα να σπουδάσω στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Αριστεία ξανά στην απόκτηση του ιατρικού πτυχίου και άμεση έναρξη στην ειδικότητα της ψυχιατρικής. Ολοκλήρωση τον Οκτώβριο του 2016. Από τότε ως και σήμερα έχω εργαστεί ως ψυχίατρος στο Δήμο Αθηναίων και από το Σεπτέμβριο του 2017 είμαι επιμελητής Β’ και σεξολόγος στη Β’ Ψυχιατρική Κλινική του Π.Γ.Ν. “ΑΤΤΙΚΟΝ”. Είναι πολύ στριμωγμένα όλα τα παραπάνω κομμάτια της ζωής μου γιατί εκτός από σπουδές (αρκετές!) και επαγγελματική κατάρτιση έχω απολαύσει χαρές, φιλίες, έρωτες και μια γεμάτη ζωή! Η ιστορία μου λοιπόν θα ήταν απλή και καθημερινή εάν σε αυτήν την πορεία των 33 ετών δε με συνόδευε, η κατάσταση πως έχω μια ασθένεια, που φέρει το όνομα Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία, και έτσι είμαι ανάπηρος άνθρωπος (disabled person), χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου. Δε λυπάμαι για αυτήν μου την ταυτότητα και ας βρίσκομαι σε αυτήν Ελλάδα του 2018 που ακόμα παλεύουμε για το λογικό ότι οι άνθρωποι αν και είμαστε διαφορετικοί, μοιραζόμαστε μια γκάμα κοινών αναγκών που τις καλύπτουμε ο καθένας/η καθεμία με διαφορετικό τρόπο. Αυτό δεν είναι για την αναπηρία, αλλά αφορά την αντίληψη της ζωής», αφηγείται ο Στέλιος Κυμπουράπουλος…
Και συνεχίζει:
- «Η διάγνωση πως κάτι έχει η λειτουργία του σώματός μου έγινε στην ηλικία των 14 μηνών, οπότε εγώ δεν έχω μνήμες από εκείνη την περίοδο. Αυτό επηρέασε κυρίως τους γονείς μου που, όπως μου έχουν πει, έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Υπήρχε κίνδυνος ότι σε νεαρή ηλικία θα πέθαινα. Εγώ πάντως μονάχα αυτήν την κατάσταση γνωρίζω. Είχα μια σταδιακή αλλαγή στο εύρος της κινητικότητάς μου. Ας πούμε ως την εφηβεία μου, κουνούσα σε μεγάλο βαθμό τα χέρια μου (ήμουν λάτρης των videogames). Αυτό το έχασα κάποια στιγμή και ναι στεναχωρήθηκα. Αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Αυτή είναι η ζωή μου και έτσι προχωρώ! Ευχαριστώ Τον Θεό για όσα έχω απολαύσει και ελπίζω να ζήσω.
Η αναπηρία για την αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι είναι η δυσκολία, τα ακατόρθωτο της ζωής. Μεταφράζεται ως ανημποριά και ανικανότητα του οποιουδήποτε ανθρώπου να συμμετέχει, με το δικό του τρόπο, στα τεκταινόμενα της καθημερινότητας και των επιλογών. Είναι η κατάρα και αποτελεί συνώνυμο της αρρώστιας. Εγώ και πολλοί άλλοι που ζούμε ως ανάπηροι άνθρωποι ζούμε και διαχειριζόμαστε τη ζωή έτσι. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να υποστηρίξει ότι μια τέτοια ταυτότητα χαρακτηρίζεται αποκλειστικά από μαυρίλα και απαισιοδοξία. Αυτό που βλέπω εγώ είναι πως αποτελεί κομμάτι της ζωής. Εξάλλου, αυτό που συνηθίζω να λέω πως δε γίνεται να υπάρχει κοινωνία χωρίς αναπηρία».
Και προσθέτει:
- “Στις αρχές του 2017 βγήκε στην αγορά το πρώτο φάρμακο για την ασθένεια μου, το οποίο είχε μια απαγορευτική τιμή για την χορήγηση. Πλέον όμως έχει γίνει πιο λογική η τιμή του και η χορήγησή κρίνεται απαραίτητη σε βρέφη που πρωτοδιαγιγνώσκονται. Έχουν παρατηρηθεί και πολλές περιπτώσεις βελτίωσης σε νέους και ενήλικα άτομα με αυτήν την πάθηση. Οπότε συστήνεται η πραγματοποίηση της χορήγησης και σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα. Για αυτό, πρέπει ο/η ενδιαφερόμενος/-η να μιλήσει με το νευρολόγο του/της για ορθότερες οδηγίες και βήματα».
Και συμπληρώνει:
«Η πορεία της ζωής μου σίγουρα δεν είναι μοναχική. Είχα και έχω τους γονείς μου, τον αδερφό μου, φίλους μου, τις πρώην σχέσεις μου, τη νυν σχέση μου, άλλους γνωστούς και αγνώστους ανθρώπους που με στηρίζουν ηθικά και με αγαπάνε γι’ αυτό που είμαι. Αν όμως με ρωτάτε για τη δυσκολία αυτής της πορείας θα σας πω πως ο εγκέφαλος μου θυμάται κυρίως τα καλά κομμάτια της ζωής μου. Το μόνο δύσκολο που το έχω ζωντανό ακόμα και σήμερα είναι οι φορές που κόντεψα να πεθάνω στην εντατική λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού και η αδυναμία που άρχισα να νιώθω ιδιαίτερα στα χέρια η οποία κάπου στην εφηβεία οδήγησε στην πλήρη ακινησία αυτών. Έτσι όμως είναι η ζωή!»
Και κάπου εδώ τον ρωτάω, ποιο ήταν το μεγαλύτερο του δίδαγμα…
«Να “ακούω” το πώς αισθάνονται οι άλλοι. Όπως και ότι με επιμονή τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά! Επίσης, πρέπει να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα που δε μας ταιριάζουν στον κόσμο και να μην περιμένουμε από τους άλλους γιατί τελικά οι άλλοι είμαστε εμείς.
- Τα όνειρα κυνηγούνται! Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Δε μπορούμε να αναζητήσουμε να ζωντανέψει το όνειρο, αν δε βάλουμε και την προσωπική μας ενέργεια. Χωρίς εμάς, τίποτα δε θα συμβεί. Κανένας στόχος δε θα έρθει κοντά μας, εάν δε μετακινηθούμε από τη θέση μας. Όμως, πολλά από αυτά που πραγματοποιούνται δε ξέρουμε αν θα μας ωφελήσουν ή θα μας δυσκολέψουν. Για αυτό χρειάζεται να τα έχουμε καλά με το μέσα μας, να έχουμε γνώση για το ποιοι είμαστε, το τι θέλουμε και να αξιολογούμε συχνά πυκνά αυτά τα όνειρα για να βλέπουμε επάνω σε ποιες αξίες μας πατάνε. Όχι, οι αξίες δεν αλλάζουν τόσο εύκολα αλλά φιλτράρονται με την προσωπικότητά μας. Μεγάλη κουβέντα…
Η ασθένεια επηρέασε την προσωπικότητα μου σε ένα κομμάτι της. Η όποια επιτυχία οφείλεται στην προσωπικότητά μου, που επηρεάστηκε από την ασθένειά μου, που υποστηρίχθηκε από την οικογένειά μου, που έκαναν τις επιλογές τους, που αποφάσισαν να κάνουν και δεύτερο παιδί μετά από 16 χρόνια αφού είχαν κάνει το πρώτο παιδί κ.ά. Θέλω να πω ότι όπως και οτιδήποτε άλλο επηρέασε τη ζωή μου για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα έτσι έγινε και με την ασθένεια. Αν επιπλέον πω πως σήμερα είμαι επιτυχημένος τότε θα είμαι υπερόπτης. Η όποια πορεία μου θα εκτιμηθεί στο τέλος ή μετά από τη ζωή μου.
- Προσωπικά δε θεωρώ ότι έχω δεχτεί κάποια “επίθεση” με πέτρες λόγω της διαφορετικής μου λειτουργίας. Ούτε πιστεύω ότι συνεχώς οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πετάξουν πέτρες για να γκρεμίσουν ό,τι στέκεται όρθιο. Δε θέλω να προστατευτώ από τους άλλους ανθρώπους, θέλω να τους γνωρίζω. Θέλω να είμαι με έναν έρωτα, με φίλους, με ψυχική ισορροπία και όσο μπορώ να φροντίζω το σώμα μου. Δε θέλω να είμαι αποστειρωμένος, μακριά από τον κόσμο, ψηλά σε ένα κάστρο όσο και ευτυχία και να μου προσφέρει αυτό το κατασκεύασμα. Θέλω να πεθάνω και να έχω προσφέρει κάτι σε αυτόν τον κόσμο».
Κι ο μεγαλύτερος σας φόβος;
«Μήπως η ασθένειά μου χειροτερέψει τόσο πολύ που δε μπορώ να είμαι ενεργός! Επίσης φοβάμαι τι θα κάνω και πως θα φροντίζω τον εαυτό μου όταν οι γονείς μου αδυνατούν. Έχω πολλές υποχρεώσεις και πολλές δουλειές μέσα στην ημέρα μου και δε θέλω να μειώσω κάτι από αυτά. Το θέμα είναι ότι οι Ελλάδα δεν έχει φροντίσει για μια ενεργή ζωή, αλλά για μια κατάσταση παθητικότητας. Για αυτό όμως έχουμε φτιάξει τον i–Living– Οργανισμός Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας γιατί θέλουμε κάθε ανάπηρος άνθρωπος να έχει τη ζωή που θέλει, στο χώρο που θέλει, με τους ανθρώπους που επιλέγει».
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
“Το δέντρο της Ρωμιοσύνης έχει βαθιές ρίζες, δεν μπορεί να το νικήσει κανένας άνεμος”…