«Μείναμε για μέρες χωρίς φαί και κοιμόμασταν στο πάτωμα», λέει το 17χρονο κορίτσι από τη Συρία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πρότζεκ-πρόκληση κοινών συμφερόντων, που με την εξέλιξη της τεχνολογίας τώρα είναι εφικτό, χαρακτήρισε ο Κύπριος υπουργός Ενέργειας την ηλεκτρική διασύνδεση
Το Κοσσυφοπέδιο και η “σχέση” με την τουρκική αποσχιστική οντότητα στην Κύπρο: Η Λευκωσία να προσέξει όσους ανακινούν τέτοιου είδους ζητήματα με κίνδυνο για το νησί
«Θες να σου στείλω μια ζωγραφιά»; «Ναι», απάντησα. «Το έζησες», τη ρώτησα; «Όχι, το είδα,» μου απήντησε. Τα παιδιά, δεν ζωγραφίζουν, πρόσωπα με όπλα στον κρόταφο… Τα παιδιά συνήθως ζωγραφίζουν, χαμόγελα, ήλιους λαμπερούς… Τα παιδιά δεν είναι για να αφηγούνται ιστορίες, είναι για να τις ακούνε και να νανουρίζονται και να αφυπνίζονται οι «μεγάλοι»…
Και οι «μεγάλοι» κοιμούνται όταν τα παιδιά, πνίγονται, σκοτώνονται, όταν τρέχουν να ξεφύγουν από τα σύνορα, από τους αφρούς κι όταν προσπαθούν να σβήσουν, τις εικόνες από τον εφιάλτη τους, την πραγματικότητα τους.. Κι όμως υπάρχουν παιδιά που αφηγούνται ιστορίες, αυτά που περπάτησαν για ώρες ξυπόλυτα, μήπως και βρουν την άκρη τους…
Παιδιά που έψαχναν για ώρες να βρουν τους γονείς τους και τους δικούς τους, μέσα από τα ερείπια και τα χαλάσματα… Παιδιά που κάποτε ζωγράφισαν τα όνειρα τους, ακριβώς όπως εσύ κι εγώ… Παιδιά που τα έχουμε αντιμετωπίσει ως κοινωνία, σα ξένους, σα μιάσματα, ξεχνώντας τόσο την ιστορία μας αλλά και την ανθρωπιά μας… Παιδιά που τους κλείσαμε την πόρτα… Παιδιά, που δεν έπαιξαν με τα δικά μας παιδιά, γιατί πολύ απλά δεν τα καταδεχτήκαμε…
- Κι ενώ όλοι, έχουμε βάλει τα γιορτινά μας, με τους δρόμους να λαμπιρίζουν, έχουμε ξεχάσει να ανάψουμε τα φώτα της καρδιάς και της ψυχής μας… και να γίνουμε πυξίδα τόσο για τον ίδιο μας τον εαυτό, που χάθηκε στη ψεύτικη χρυσόσκονη και στη λάμψη του μακιγιάζ, αλλά και στους ανθρώπους που χάθηκαν και παλεύουν μέχρι και σήμερα στις θάλασσες και ψάχνουν να βρουν πατρίδες… παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα, ανάμεσα σε αυτόν, του πολέμου και σε αυτόν του σαπιοκάραβου…
Η Χάιφα, ένα δεκάεπταχρονο κορίτσι, σήμερα, λίγες ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, αφηγείται τη δικιά της ιστορία, με την ελπίδα, να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε και πάλι άνθρωποι, αλλά και να θυμηθούμε, όλοι τη δικιά μας ιστορία.. αλλά και τις ρίζες…
- «Είμαι η Χάιφα και είμαι ένα κορίτσι 17 χρόνων. Κατάγομαι από τη Συρία. Πιο μικρή δε σκέφτηκα ποτέ, ότι θα χρειαστεί να εγκαταλείψω τη χώρα μου. Γεννήθηκα σε μία οικογένεια, με πολλή αγάπη. Κάθε Παρασκευή, μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, και τρώγαμε όλοι μαζί. Ενωμένοι, σα μια γροθιά», λέει η Χάιφα..
Και συνεχίζει:
«Σαν όνειρο, θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Παίζαμε έξω με τις φίλες μου. Γελούσαμε τόσο δυνατά. Τόσο ξέγνοιαστα. Και ξαφνικά, σωπάσαμε, αφού τα πάντα έγιναν ερείπια. Ακούγαμε τους πυροβολισμούς. Τον κόσμο να φωνάζει και να τρέχει. Άνθρωποι να πεθάνουν. Θλίψη. Ο μπαμπάς μου, θυμάμαι ήρθε και με άρπαξε.
Πάντα πίστευα πως ο πόλεμος θα τελειώσει. Δεν πίστευα ποτέ, ότι θα φύγω από τη Συρία. Για να ζήσουμε, έπρεπε να φύγουμε. Το μοναδικό πράγμα, που έφερα από τη χώρα μου, είναι η ημερομηνία που χαράχτηκε στη μνήμη μου, η ημέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος… κι όλες μου, τις αναμνήσεις. Ούτε τα ρούχα μου, δεν έφερα μαζί μου. Μόνο την αγάπη μου, που έχω πάντα στην καρδιά μου.
Καταγράφτηκαν εικόνες που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ο παππούς μου, που έτρεχε πίσω μας, για να μη φύγουμε αλλά και τη σφαίρα που πέρασε μέσα από τον άνθρωπο, που σκοτώθηκε ακριβώς έξω από το σπίτι μας.
- Θυμάμαι, δεν ήθελα να μπω στη βάρκα. Ήξερα πως αν ζούσαμε τελικά, θα βρίσκαμε ειρήνη από την άλλη όμως, ένα κομμάτι, της ψυχής μου, ξεκολλούσε αφού πίσω μου, άφηνα όλους όσους αγαπώ. Στην αρχή νόμιζα, ότι θα μέναμε στην Κύπρο, για ένα χρόνο.. τελικά ο χρόνος, έγιναν χρόνια»…
Προσθέτει:
- «Στη διαδρομή, για την Κύπρο, χάθηκα από την οικογένεια μου. Βρέθηκα, μόνη μου στα κατεχόμενα. Περπατούσα μόνη μου για δύο μέρες, χωρίς τίποτα. Συντροφιά μου, ο φόβος ότι δε θα έβλεπα ξανά κανέναν ποτέ. Ο ίδιος φόβος κυριαρχεί μέσα μου και για τους δικούς μου, που βρίσκονται στη Συρία. Ειδικά για τη μία μου, γιαγιά. Το ίδιο και για την ευρύτερη οικογένεια μου αλλά και για τις φίλες μου. Αυτές που παίζαμε τότε, που χτίζαμε, και ζωγραφίζαμε τον κόσμο μας, τα όνειρα μας, αυτά που γκρεμίστηκαν από τις βόμβες και τους πυροβολισμούς… εκείνα που πνίγηκαν μέσα από τους αφρούς των χημικών»…
Και συμπληρώνει:
- «Είναι όμορφο νησί η Κύπρος. Είναι μεγάλο αγαθό, να ζεις σε ένα ειρηνικό μέρος. Στην αρχή πέρασα δύσκολα. Όταν φτάσαμε, δεν είχαμε φαγητό, ήμασταν στο πάτωμα. Γνώρισα και άτομα που δεν έπρεπε να γνωρίσω. Με αντιμετώπιζαν ως ξένη, ως κάτι διαφορετικό. Ξένοι όμως, είμαστε και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Άλλοι με λιγότερες εμπειρίες κι άλλοι με περισσότερες. Ο καθένας από μας, όμως κουβαλάει τη δικιά του ιστορία.
Και η δικιά μου ιστορία, κατάφερε και με δίδαξε πολλά, κι ας είμαι μόνο δεκαεπτά ετών… Τα όνειρα μου, μπορεί να μάτωσαν, μπορεί να γκρεμίστηκαν όμως κατάφεραν και «φύτρωσαν» και πάλι. Και με βοήθησαν άνθρωποι, εδώ στην Κύπρο, που με αγκάλιασαν τόσο ζεστά και τόσο σφικτά. Γι αυτό και σήμερα, νοιώθω κι εγώ Κύπρια, κι ας μην είμαι στα χαρτιά, κι ας μη χωράω σε κάποιες αγκαλιές… κι ας είναι κάτι που θα ήθελα να γίνει… Εδώ είναι το σπίτι μου, κι ας θέλω να ταξιδέψω, για να συναντήσω τους δικούς μου, που βρίσκονται κι αυτοί σε κάποια άλλα μέρη της γης… στο δικό τους καταφύγιο… Εδώ άρχισα, να χτίζω και πάλι τα όνειρα μου, με την ευχή πως αυτή τη φορά, θα στεριώσουν…»
Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, σωματική πνευματική… Τόσο για σας όσο και για όσους αγαπάτε. Τίποτα πιο σημαντικό και πολύτιμο, από την υγεία και την αγάπη…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Ο κατοχικός στρατός δεν είναι μόνο βιαστής, αλλά και εγκληματίας… Είναι φασιστικός στρατός…