Ο Πάνος έχασε την ακοή του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει τα θέλω του
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πέτυχε το σχέδιο του Προεδρικού: Η Λευκωσία πιστεύει και υπογραμμίζει ότι υλοποιήθηκε ο στόχος διασύνδεσης των ευρωτουρκικών με την πρόοδο στο Κυπριακό
Τουρκικό πρέσινγκ προς το Αζερμπαϊτζάν για να αναγνωρίσει το κατοχικό καθεστώς: Αντιδρούν η Λευκωσία και η Αθήνα και μέσω της Ε.Ε., που δεν μπορεί να αγνοήσει το Μπακού
Κανένα λουλούδι δεν ίδιο, άλλο είναι πιο κοντό, άλλο πιο ψηλό, άλλο πιο χοντρό, πιο πλατύ, πιο λεπτό… όλα όμως έχουν τη δική τους χάρη, τη δικιά τους ομορφιά, τη δική τους αύρα, το δικός τους λόγω ύπαρξης… Όλα, ομορφαίνουν και εξελίσσουν τη μυστήρια αλλά παράλληλα απλή ζωή…
Το ίδιο κι οι άνθρωποι, κανένας δεν είναι διαφορετικός αλλά ταυτόχρονα κανείς, δεν είναι ίδιος… υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να αγωνίζονται κι άνθρωποι που τα παρατούν, όλοι όμως γεννήθηκαν κάτω από το πρίσμα, του ίδιου Θεού και όχι ενός κατώτερου… Μάλλον δεν υπάρχουν αδικίες στη φύση, αλλά διαφορετικές ομορφιές.
Δεν υπάρχουν δύο διαφορετικοί, κόσμοι, αλλά ένας , σε μια κοινωνία που τα στερεότυπα της πηγάζουν μέσα από το φόβο, την απόρριψη, την απομόνωση και τη μειονεξία… Δεν υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν… Άνθρωποι που έχουν ανάγκη, να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να εργαστούν, να ζήσουν….
- Πάνος Δημητρίου, ένας άνθρωπος που από μικρή ηλικία, γεννήθηκε βαρήκοος και στη συνέχεια, άρχισε να χάνει την ακοή του. Ο Πάνος σήμερα αλλά και κάθε μέρα, δίνει τη δική του γροθιά ενάντια στο ρατσισμό.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής του, μας επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχουν δύο κόσμοι, άλλα ένας… με μια κοινωνία που το βασικότερο της πρόβλημα, είναι η περιθωριοποίηση των ανθρώπων, ο Πάνος μπορεί να μην έχει στον ίδιο βαθμό την αίσθηση τη ακοής, που ίσως να έχουμε εμείς, με μειωμένη κάποια άλλη, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε, να αγωνιστεί και να πραγματοποιήσει τα όνειρα του… Να βλέπει το παιδί, του κάποτε σε μια φωτογραφία και να του χαμογελάει αφού κατάφερε να είναι υπερήφανο γι αυτό, κάτι που ίσως να μην κατάφερες τόσο εσύ, όσο κι εγώ…
«Γεννήθηκα το 1989, βαρήκοος έξι μηνών. Στα δεκαέξι μου, είχα την πρώτη απότομη πτώση της ακοής μου», εξομολογείται ο Πάνος Δημητρίου… Συνεχίζει, « ακόμα, θυμάμαι εκείνο το πρωινό. Ξαφνικά δεν άκουγα τίποτα. Ήταν Κυριακή. Από τότε ακλούθησαν πολλές διακυμάνσεις της ακοής μου . Πολλές φόρες, έμενα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Κάθε φόρα όμως, έχανα κι ένα μικρό ποσοστό της ακοής μου. Κάθε φορά, λιγότερο κι από την προηγούμενη. Όταν έγινα 24 ετών , μετά από μια ξαφνική απώλεια ακοής στο (κάλο) αριστερό αυτί, (μόνιμη πλέον) το κοχλιακό εμφύτευμα ( είδος ακουστικού που δουλεύει όμως με διαφορετικό τρόπο- περίπου σαν ένα βιολογικό/ τεχνικό αυτί) ήταν η μόνη επιλογή . Μια αρκετά δύσκολη απόφαση αφού όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, και τόσο γρήγορα. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πως έμπαινα σε έναν «άλλο κόσμο».
Παρόλα αυτά, δεν τα παράτησα. Μπορώ να πω, ότι πείσμωσα κιόλας περισσότερο. Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου και αργότερα στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ (Αγγλία). Ασχολούμαι ενεργά με τον εθελοντισμό για περιβαλλοντικά θέματα ανθρωπινά δικαιώματα, επιδιώκοντας συνεργασίες με αρκετούς οργανισμούς( όπως είναι Τοgether- Cyprus YEU Cyprus, ΚΟΚΕΝ (Κυπριακός Οργανισμός Κέντρων Νεότητας , Συμβούλιο Νεολαίας Κύπρου ) Youth Dynamics, Stress Ball, Πολιτιστικό Εργαστήρι Αγίων Ομολογητών,AEQUITAS παρακολουθώντας αρκετά σεμινάρια τόσο στη Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό).
- Δε θα σας κρύψω, πως σε πιο μικρή ηλικία, ένοιωθα «διαφορετικός». Ειδικά στο δημοτικό. Τώρα, όμως πιο ώριμος, πιο δυνατός και συνειδητοποιημένος, κάνοντας βουτιά πίσω στο χρόνο, καταλαβαίνω ότι τα παιδιά το κάνουν μέσα στην αθωότητα τους, ενώ οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, έχουν μια περίεργη αντιμετώπιση προς εσένα, λόγω του ότι φοβούνται να σε προσεγγίσουν και ίσως γιατί δεν έχουν και την ικανότητα να διαχειριστούν, μια κατάσταση που είναι ξένη προς αυτούς.
Τότε όμως, ναι, ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω. Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, με τους δαίμονες μου… Αν και μικρός, δε ξέρω πως, κοίταξα το φόβο του «δεν μπορώ» στα μάτια και στο τέλος τα κατάφερα, έχοντας μάλιστα κι αρκετά όμορφα παιδικά χρόνια. Φροντίζω, πια , να είμαι πάντα με ανθρώπους που έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ενσυναίσθησης, επιδιώκω να έχω σχέσεις κτισμένες και βασισμένες, στην εκτίμηση και στο σεβασμό.
Το bulling, που δυστυχώς έχει καταντήσει ως ένα συχνό φαινόμενο στις μέρες μας, κι έχουμε δει παιδιά να οδηγούνται στην αυτοκτονία γι αυτό το λόγο, να σκοτώνονται ή να δολοφονούνται, οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε με πείσμα και με θέληση για ζωή… Τους ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας, καλό είναι να τους αγνοούμε και να μην ξεχνάμε ποτέ, πως οι φίλοι μας, οι δικοί μας άνθρωποι γνωρίζουν ποιοι είμαστε και για να μας αγαπούν έστω κι αυτοί οι ελάχιστοι ή αυτός ο ένας, κάποιος λόγος θα υπάρχει… Και τα άτομα, με αναπηρίες γενικότερα να ξέρετε έχουν αρκετές ή και περισσότερες δημιουργικές δεξιότητες, ίσως και κάποια άλλη αίσθηση να λειτουργεί και λίγο περισσότερο…
- Ο δρόμος δε, στο να αποδεχτεί κανείς τον εαυτό του, είναι πολύ μοναχικός όσο και να στηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, οι άνθρωποι που συναντάς ή θα συναντήσεις στην πορεία, παρ’ όλα αυτά ο συγκεκριμένος δρόμος, είναι μοναχικός και πάρα πολύ δύσκολος. Είσαι εσύ κι ο εαυτός. Ειδικά τα δύο πρώτα χρόνια, μετά την εγχείρηση ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Στιγμές δύσκολες, στιγμές μοναξιάς, ένα μυαλό κατακλυσμένο από τεράστια και βασανιστικά ερωτηματικά… Ήταν η σωστή απόφαση; Πρέπει να προχωρήσω σε εγχείρηση; Κι από την άλλη ο αγώνας είναι καθημερινός, για κάθε άνθρωπο, όχι μονό για εμάς τα κωφά παιδιά. αλλά για όλους μας.
Καμία αναπηρία όμως, δεν μπορεί να σε σταματήσει, να πραγματοποιήσεις αυτό που θέλεις, αν το επιθυμείς πραγματικά, για ότι ποθείς οφείλεις να παλέψεις και να αγωνιστείς, μέχρι να το κατακτήσεις… Στο τέλος της ημέρας δεν έχει σημασία η αναπηρία όσο η προσπάθεια και η επιμονή που χρησιμοποίησες για να επιτεύξεις τους στόχους σου. Κι εμείς τα άτομα, με απώλεια ακοής, είμαστε ίδιοι με τους άλλους, απλά δεν ακούμε, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει στο να υλοποιήσουμε, τα όνειρα και τα θέλω μας.
Και τα κωφά παιδιά, μπορεί να μην ακούνε, αλλά οφείλουν να ακουστούν , ιδιαίτερα σε θέματα παιδείας, εργασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Προσωπικά , αναμένω περισσότερες πρωτοβουλίες από την Ομοσπονδία Κωφών Κύπρου που είναι το ανώτατο και αρμόδιο σώμα στην κοινότητα των κωφών . Τόσο ως άτομο αλλά και ως διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Νεότητας Ατόμων με Απώλεια Ακοής είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε την ομοσπονδία προς αυτή την κατεύθυνση, έτσι ώστε να δημιουργήσει και να συντονίσει έναν, δημόσιο διάλογο τόσο με την κυβέρνηση, όσο και με τους εμπλεκόμενους φορείς.
Οι ελλείψεις του κράτους, για τα κωφά παιδιά είναι περισσότερο , νομικά κενά αν θέλετε. Για παράδειγμα η νομοθεσία που δίνει το δικαίωμα σε άτομα με αναπηρία να διεκδικήσουν μια θέση εργασίας στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να εφαρμοσθεί με νομοθεσία και στον ιδιωτικό τομέα έτσι ώστε και τα άτομα με αναπηρία να μπορούν να ανταγωνίζονται πιο δίκαια και με τις ίδιες ευκαιρίες μαζί με όλους τους υποψηφίους.
- Επίσης τόσο στο δημόσιο τομέα, όσο και στον ιδιωτικό , πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπίες και να αποδεχόμαστε στην ιδέα ότι ένας κωφός είτε με κοχλιακό εμφύτευμα, είτε με ακουστικό είτε με νοηματική μπορεί να κάνει την ιδία δουλεία με ένα άκοντα και τα εμπόδια επικοινωνίας μπορούν να εξαφανιστούν με θέληση δημιουργικότητας, καινοτομίας αλλά και με τη σωστή χρήση τεχνολογίας.
Σχετικά με τα σχολεία είναι κάλο να ξεκινήσουμε να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία προς όφελος όλων μας και ειδικά των παιδιών.Επίσης είναι κάλο να μάθουν τα παιδιά από μικρή ηλικία στα σχολεία να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Μια άλλη ιδέα είναι τα παιδιά από το νηπιαγωγείο να μαθαίνουν την Κυπριακή Νοηματική Γλωσσα από άτομα εκ γενετής με απώλεια ακοής η πιστοποιημένους διερμηνείς, όπως γίνεται και στην Αμερική.
Είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε, είμαστε περήφανοι για την κυπριακή νοηματική γλωσσά είτε την γνωρίζουμε σε πολύ κάλο επίπεδο είτε γνωρίζουμε μονό τα βασικά, είτε έχουμε ακουστικά/κοχλιακά, είτε όχι… Είμαστε περήφανοι και μάθαμε αν θέλετε από μικρά να παλεύουμε για το καλύτερο. Είμαστε ανάμεσα σε εσάς, έχουμε τα ιδία ενδιαφέροντα μαζί σας, αγαπάμε όπως κι εσείς, κλαίμε όπως κι εσείς και μπορούμε να κάνουμε ακριβώς ότι και εσείς, η μοναδική διαφορά είναι ότι εμείς, έχουμε αν θέλετε μια δικιά μας γλώσσα.. Κάποιοι φοράνε γυαλιά, κάποιοι άλλοι φοράνε ακουστικά / κοχλιακά… Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι όλοι τόσο ίδιοι και μπορεί κανείς αυτό να το δει, μόνο όταν θυμηθεί ότι είμαστε όλοι άνθρωποι…»
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Τι σκέφτεται ο Γκουτέρες για την Κύπρο: Κάποιοι επιμένουν για στρατηγική-ενδιάμεση συμφωνία