Κύριε Πενς, καλωσήρθατε στη Μακεδονία! Πότε οι ΗΠΑ θα επιλέξουν πιστούς συμμάχους;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αυτή η ΔΕΘ δε μοιάζει με τις άλλες. Η ειμαρμένη ήθελε να είμαστε μάρτυρες ενός αποτρόπαιου θεάματος στις Πρέσπες τον Ιούνιο. Ένα θέαμα που συνοδεύτηκε από παραλογισμό και παράνοια.
Τα όσα αφορούν το «ονοματολογικό» δεν μπορούν να αναλυθούν και να τύχουν σοβαρής κριτικής. Δε θα βρει κανείς στη διπλωματική ιστορία τέτοια συμφωνία η οποία να κατακρεουργεί την –παραδοσιακά- νομική σαφήνεια. Άλλο η γλώσσα, άλλο το έδαφος, άλλο η εθνικότητα του προσεχώς νέου Σκοπιανού πολίτη. Για την Ελλάδα και για τα Σκόπια, είναι μια παρανοϊκή συμφωνία. Πάντα όμως, πίσω από την παράνοια υπάρχει λογική.
- Το ποιά είναι αυτή η λογική, μπορεί κάποιος να την υποθέσει. Όταν μιλάμε για ονόματα εδαφών, μιλάμε ουσιαστικά, για εδάφη. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών, εισέρχεται ένας ακόμη ένας γύρος επικίνδυνου σχετικισμού στα Βαλκάνια. Η τραγική ειρωνεία είναι οτι το κύριο επιχείρημα της πλευράς που είναι υπερ αυτής της Συμφωνίας, είναι οτι σταθεροποιούμε το ζωτικό χώρο μας. Μάλλον τον αποσταθεροποιούμε και πολύ γρήγορα θα το δούμε αυτό. Το μέγα ζήτημα όμως είναι άλλο. Η αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια η οποία μένει ξανά, μετεξεταστέα.
Κάποιος που επιθυμεί να είναι συνεπής ρεαλιστής, ασχολείται κυρίως με τις μεγάλες δυνάμεις. Αναμφίβολα οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη δύναμη της διεθνούς πολιτικής. Δεν είναι λίγοι οι Αμερικανοί στοχαστές-διαμορφωτές εξωτερικής πολιτικής που αναρωτιούνται για το πότε οι ΗΠΑ θα βάλουν μυαλό; Ο γράφων είναι ρεαλιστής και πιστεύει στο μη χείρον βέλτιστον.
Ας επικαλεστούμε τη λογική: Χωρίς την Αμερική –ειδικά σήμερα- ο κόσμος θα ήταν πολύ περισσότερο ανασφαλής. Πολλοί είναι εκείνοι που από το πάθος της χαιρεκακίας που προκαλέι πάντα το πρωτείο της ισχύος, άκριτα κάνουν σκέψεις και μακαρίζουν πιθανές πρωτοκαθεδρίες άλλων δυνάμεων. Ας δουν πως λειτουργούν στο εσωτερικό τους αυτές οι δυνάμεις, ας δουν πώς θεωρούν τον πολίτη και τι αξία δίνουν στον άνθρωπο και μετά ας σκεφτούν ξανά το τι θα πει πιθανή αμερικανική οπισθοχώρηση από τη διεθνή πολιτική. Παρόλα αυτά, η Αμερική συνεχίζει αφελώς να διορθώνει λάθη, με λάθη. Ακόμη παλεύουν να εξηγήσουν πολλοί στην Αμερική, γιατί οι ΗΠΑ ανακατεύτηκε στα Βαλκάνια στα τέλη του 20ου αιώνα και στην αυγή του 21ου.
Ακόμη δε διδάχτηκε τίποτε η αμερικανική εξωτερική πολιτική από περιοχές σαν τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή; Εκεί που οι ΗΠΑ κατανοούν το λάθος που έκαναν με τη Γερμανία και την Τουρκία στον Ψυχρό Πόλεμο (κάνοντας και τις δύο χώρες πανίσχυρες) δημιουργούν ένα ακόμη. Πόσα χρόνια θα πάρει στις ΗΠΑ άραγε να αντιληφθούν οτι δεν τις συμφέρει να περιάζουν «σπυριά» -ανά τον κόσμο- που δε γνωρίζουν;
Η κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Όσο ο πρόεδρος Τραμπ πιέζεται, τόσο περισσότερο θα είναι συγκαταβατικός προς τις «δεσμεύσεις» που ανέλαβαν προκάτοχοί του. Ξανά, να στραφούμε στη λογική. Είναι λογικό το δίδυμο Τραμπ-Πενς να έχει –στην καλύτερη περίπτωση- ελλιπή πληροφόρηση για τη σημερινή εικόνα των Βαλκανίων. Παρόλα αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η Γερμανία, προσπαθεί να κρατήσει το ΝΑΤΟ «ζεστό» στην Ευρώπη και να στήσει μια ακόμη παγίδα στις ΗΠΑ, ανάλογη με αυτήν που «έστησε» με το ΔΝΤ και την αναμόχλευσή του στα ευρωπαϊκά οικονομικά.
- Ακόμη προσπαθούν οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ να ξεφύγουν από αυτην την παγίδα. Το πόσο πρόχειρο είναι το σκεπτικό –και βαθιά αυτοκαταστροφικό- της πίστης των ΗΠΑ στη Συμφωνία των Πρεσπών και στην περιβόητη (πιθανή) ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου, είναι οτι από τη μία υποβαθμίζουν συνεχώς την αξία του ΝΑΤΟ (όπως κάθε δύναμη θα έκανε στη θέση των ΗΠΑ από τη στιγμή που έχουν την ικανότητα να πράττουν μονομερώς) και από την άλλη «συγχαίρουν» προκαταβολικά τον Σκοπιανό πρόεδρο για την πιθανή εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Η δημιουργία του Κοσσόβου ως de jure κράτος, κόστισε στις ΗΠΑ την…Κριμαία, άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας στην Κύπρο, έδειξε στην Κίνα οτι μπορεί να φτιάχνει νησιά και να τα ονομάζει «κινεζικά εδάφη» και τελικά, μια πλήρης αναρχία οδήγησε την Αμερική στο να μην μπορεί να κάνει αλλιώς από το να είναι επιθετική. Οι ΗΠΑ δεν έχουν αντιληφθεί οτι η Ελλάδα είναι ο κόμβος για όλην την περιοχή. Δεν έχουν αντιληφθεί οτι ο πνιγμός της Ρωσίας στα Βαλκάνια, θα οδηγήσει τη Μόσχα σε ακόμη πιο σκληρή στάση στη Συρία (ήδη οι Ρώσοι ξεκίνησαν να το δείχνουν) και στην Ουκρανία. Α
υτή η σκληρή στάση της Ρωσίας θα οδηγήσει και την Τουρκία σε αποθράσυνση. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να μη βλέπει οτι οι ΗΠΑ δεν εμπιστεύονται την Ε.Ε; Και όμως, φαίνεται πως η εσωτερική κατάσταση πανικού που επικρατεί στις ΗΠΑ φέρνει αμηχανία στην εξωτερική πολιτική. Μια πιθανή αναταραχή στα Βαλκάνια θα παύσει με την επέμβαση Γερμανών; Με κάποια επέμβαση του «Ευρωστρατού»; Ρωτώντας αντίστροφα: Έχει πλέον η Αμερική πόρους για πέταμα ώστε να στέλνει στρατό στα απανταχού Κοσσυφοπέδια του κόσμου; Συμφέρει τις ΗΠΑ μια σύγκρουση με τη Ρωσία που θα τις στερήσει πόρους και ταυτόχρονα θα κάνει την Κίνα να κερδίζει χρόνο;
Όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα πούμε στους σύμμαχους Αμερικανούς. Δεν παύουμε να πιστεύουμε πως το οτι υπήρχαν άνθρωποι εξ Ελλάδος που εξαντλούσαν τους διαλόγους τους με Αμερικανούς στην ανεύρεση κάποιο καλού πανεπιστημιακού ιδρύματος για οικεία πρόσωπα, οδήγησε την υπερδύναμη στο να μην –και δικαιολογημένα- παίρνει στα σοβαρά τις ελληνικές προτάσεις (αν αυτές υπήρξαν ποτέ) για τα Βαλκάνια και τη γύρω περιοχή. Χρειάστηκε μια δεκαετία για να καταλάβει η Αμερική οτι η Τουρκία θέλει δική της την Ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί άλλη μια δεκαετία να αντιληφθεί οτι περιοχές σαν τα Βαλκάνια δεν μπορούν να απομακρυνθούν από το αιματοβαμμένο ιστορικό τους γίγνεσθαι;
- Οι αξιόπιστοι σύμμαχοι οφείλουν να προστατεύουν τους άλλους συμμάχους τους. Όταν η Κύπρος πέταξε το Σχέδιο Ανάν, όταν η Ελλάδα άσκησε αρνησικυρία το 2008 για τα Σκόπια, έπαψε ο Λευκός Οίκος να τιμά την Ελληνική Επανάσταση; Έπαψαν ακόμη και με διαφωνίες, η Ελλάδα και η Αμερική να έχουν ισχυρούς δεσμούς; Ή μήπως έπαψε το Ισραήλ να έχει ειδικό βήμα στην Ουάσινγκτον όταν η κυβέρνηση Ομπάμα διατηρούσε σχέσεις στο ναδίρ με το Ισραήλ; Η αξία του συμμαχικού διαλόγου, καθορίζεται από τις διαφωνίες και στην Αμερική υπάρχουν πολλά και ανοικτά αυτιά για να τις ακούσουν. Η Αλβανία και το Μαυροβούνιο μπήκαν στο ΝΑΤΟ. Εκδημοκρατίστηκαν; Έπαψαν να υπάρχουν οράματα «Μεγάλης Αλβανίας»; Ο Κύριος Πενς όπως και η Αμερική, σε λίγο καιρό θα αντιληφθούν το λάθος.
Οι μεγάλες δυνάμεις έχουν το προνόμιο να κάνουν ό,τι θέλουν. Κάποια στιγμή οι ΗΠΑ, αν έτσι θεωρήσουν οτι συμφέρει, θα απομακρυνθούν από τα Βαλκάνια. Αλίμονο σε μας που μένουμε και που θα έχουμε ευθύνη για το οτι με μια Συμφωνία σαν αυτήν των Πρεσπών, ανοίξαμε νέο κύκλο έντασης στην περιοχή. Όσον αφορά τους Ευρωπαίους, μη χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τα πανηγύρια της Κυρίας Μογκερίνι. Η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης είναι ανύπαρκτη. Αν έχει κάποια αναλαμπή τότε αυτή δεν κάνει καλό στα εθνικά μας συμφέροντα. Αρκεί να θυμηθούμε την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας. Όταν οι Γερμανοί μετάνιωσαν για την εισδοχή της Τουρκίας ως πλήρες μέλος στην Ε.Ε, όταν μετάνιωσαν και οι Γάλλοι και οι Αυστριακοί, το πρόσχημα αυτής της αλλαγής πλεύσης που χρησιμοποιούσαν Ευρωπαίοι στους Τούρκους για την όποια κωλυσιεργία ήταν οτι…οι Έλληνες και οι Κύπριοι δε θέλουν ένταξη της Άγκυρας…Καμία Ε.Ε δε θα σπεύσει στη γειτονία μας όταν αυτή γίνει εύφλεκτη.
Ας ελπίσουμε οτι κάποιος θα υπάρξει που θα πει στον Κύριο Πενς τι έγινε στα Βαλκάνια στα τέλη του 20ου αιώνα και πόσα κόστη διακυβεύονται για την υπερδύναμη αν αυτή στηρίξει τις εξ όψεως «αγαθές και συμβιβαστικές» λύσεις τύπου Πρεσπών οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να γίνονται το ορεκτικό για νέους γύρους εντάσεων στην περιοχή, η οποία αναμφίβολα, παράγει περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορεί να καταναλώσει.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Κάτι δεν πάει ξαφνικά καλά με τη “φιλία” του Πούτιν και του Ερντογάν: Πως επηρεάζεται η Ελλάδα