ΣΧΟΛΙΑ-ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
#Tags:
καρκίνοςζωήΈζησε τον καρκίνο δύο φορές, μία με τη μητέρα της, και την άλλη τη φύλαγε στην ίδια…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πόσες φορές έχουμε αναβάλει πράγματα για αύριο χωρίς να γνωρίζουμε αν αυτό το αύριο θα υπάρχει; Πόσες φορές έχουμε «κλωτσήσει» στιγμές, από φόβο, γιατί δεν τολμήσαμε να σταθούμε όρθιοι μπροστά σ’ αυτόν τον «κερατά» να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να τον αντιμετωπίσουμε;
Πόσες φορές , έχουμε θέσει εμπόδια που δεν υπήρχαν, γιατί έχουμε συνηθίσει στο παλιό το βαλτωμένο… Πόσες φορές, κλείσαμε όνειρα στο συρτάρι γιατί δεν είχαμε το σθένος να τα αγγίξουμε; Πόσες φορές αρνηθήκαμε να μπούμε στη μάχη με τους δαίμονες μας, γιατί φοβηθήκαμε πως θα τη χάναμε. Ζωή, δεν είναι μόνο η επιτυχία ή αποτυχία, αλλά ο διαρκής αγώνας προς αυτοβελτίωση, όχι μόνο του εαυτού μας αλλά και της ποιότητας της ζωής μας; Της ζωής που μας αξίζει να ζούμε, της ζωής που επιλέξαμε εμείς και όχι αυτής που μας επέβαλαν οι άλλοι ή γεγονότα που καταγράφτηκαν κάποτε στο υποσυνείδητο μας και σήμερα στέκονται εμπόδιο προς την εξέλιξη του εαυτού μας…
- Και στην τελική πόσες ήταν στιγμές που ζήσαμε, και πόσες ήταν οι στιγμές που απλά υπήρξαμε. Πόσες ήταν οι στιγμές, που περιφερόμασταν απλώς σαν ένα φάντασμα, σαν ένα καλοκουρδισμένο ρομποτ με οδηγίες προς την καθημερινότητα… χωρίς να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, αλλά μόνο να πιέζουμε τον εαυτό μας, να κάνει πράγματα που στην ουσία δεν επιθυμεί, μόνο από το φόβο, του μην πληγωθούμε…
Υπάρχουν άνθρωποι, που αυτά τα άλυτα που ουρλιάζουν μέσα μας, κατάφεραν και τα ξεμπέρδεψαν. Άλλοι γιατί κατάφεραν και ενεργοποίησαν, αυτόν τον εσωτερικό διακόπτη και άλλοι γιατί ένα γεγονός, μια αρρώστια ήρθε και τους ανάτρεψε τη ζωή τους και το είναι τους.
Μέσα από τις δικές σας ιστορίες, μαθαίνω, βλέπω, διαβάζω, ότι ο καρκίνος, δεν αποτελεί πάντα θάνατο αλλά και ζωή. Πραγματική ζωή. Ναι μέσα από τον καρκίνο ζεις, μαθαίνεις ν’ αγαπάς, τόσο τον εαυτό σου, όσο και τους άλλους, μαθαίνεις να γελάς, ακόμα και τη στιγμή που στάζει ο ορός στο χέρι σου, τη στιγμή της ζαλάδας, του εμετού… Κι εσύ ανίκητος/η στη μάχη, στέκεσαι όρθιος και πολεμάς. Πλέκεις λουλούδια, στα αποτυπώματα των επεμβάσεων, στα σημάδια του σώματος σου και χαϊδεύεις το φαλακρό σου κεφάλι… Αλλάζεις δέρμα, αλλάζεις σώμα, αλλάζεις εσύ….
- «Διάγνωση καρκίνος. Πόσο άσχημα, ακούγεται όταν στο ανακοινώνουν. Σκέψεις τρελές. Άσχημες. Το μυαλό σου χάνεται. Τι θέλει από μένα; Τη ζωή μου; Θεέ μου, βοήθησε με. Πως θα τα καταφέρω. Το μυαλό μου, πήγε χρόνια πίσω. Έζησα τον καρκίνο με τη μητέρα μου, εξομολογείται η Μαρία Κρητικού…
Έζησα, τον πόνο στη μαστεκτομή. Όμως, τελικά το έζησα; Ήρθε η ώρα, να το νοιώσω. Απρόσκλητε επισκέπτη, μου το φύλαγες. Δεν σου έφτανε η πρώτη επίσκεψη, ήθελες και δεύτερη; Σου αρέσει το σώμα μου, ήθελες κάτι από μένα; Έπρεπε να επιλέξω, ή τη ζωή μου ή το στήθος μου. Λύγισα. Σκέψεις, βασάνιζαν συνεχώς το μυαλό μου. Έπρεπε ν’ αποφασίσω. Λύγισα. Νόμιζα ότι ήταν η πιο δύσκολη απόφαση, που έπρεπε να πάρω. Κάτι πολύ δυνατό, ήρθε και με ταρακούνησε. Τα παιδιά μου. Σηκώθηκα, ως αμαζόνα να παλέψω με το θεριό. Δύσκολη μάχη. Πήρα τα όπλα μου. Υπομονή, πίστη, την οικογένεια μου, τους γιατρούς μου και μπήκα στον πόλεμο του καρκίνου…
Κάτι όμως δεν είχα υπολογίσει καλά. Τη γυναικεία μου, φιλαρέσκεια. Όταν είδα το σώμα μου, κατέρρευσα. Μου πήρε τη θηλυκότητα μου. Είχα αποκτήσει, πλέον ανδρικό θώρακα. Όταν άρχισαν οι χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου, κάτι το οποίο φρόντιζα πάντα. Τις βλεφαρίδες μου. Που είναι η γυναίκα; Ένας δύσκολος εχθρός, που πολεμούσε ανελέητα. Είχα μαζί μου τα όπλα μου. Τα παιδιά μου, την οικογένεια μου, που δε με άφησαν στιγμή. Τη ξαδέρφη μου, το γιατρό μου. Προσπαθούσαν πάντα, να μου φτιάχνουν τη ψυχολογία. Ο άντρας μου, φύλακας άγγελος μου κι ακοίμητος φρουρός. Τα όπλα μου, ήταν πιο ισχυρά και πιο δυνατά. Προσπαθούσαν, με κάθε τρόπο να μου φτιάχνουν, τη ψυχολογία.
Υπήρξαν στιγμές, που ένοιωσα το ρατσισμό. Είδα, στα μάτια των ανθρώπων τη λύπη. Αυτό δεν το δέχτηκα. «Είμαι πιο δυνατή , απ’ αυτούς», είπα… Τους παραμέρισα και δε σταμάτησα να κοιτάω ευθέως το στόχο μου, που δεν ήταν άλλος από την καταπολέμηση του εχθρού μου. Στη μάχη αυτή συνάντησα κι άλλους πολεμιστές με θέληση για τη ζωή. Κι άλλους παραιτήθηκαν απ’ αυτή. Αυτό με έκανε, να κάτσω μαζί τους, να μιλήσω, να βοηθήσω.. να με βοηθήσουν.. τελικά, στήριζε ο ένας τον άλλον. Πόση δύναμη, παίρνουμε από όλο αυτό. Έβλεπα, όμως κι ανθρώπους να μην έχουν ένα στήριγμα. Ανθρώπους μόνους. Ανθρώπους που χρειαζόντουσαν στήριξη κι όχι ελεημοσύνη. Αυτό που θέλουν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αληθινό βλέμμα και μια αγκαλιά για να παίρνουν δύναμη, μέσα από αυτό τον πόλεμο…
- Μέσα από αυτό το πόλεμο, είδα τις ελλείψεις των καρκινοπαθών. Οι ελλείψεις, είναι πολλές. Εκτός από τα φάρμακα που πολλές φορές, δεν υπάρχον και καθυστερούν οι θεραπείες, πολύ σημαντικό είναι η ψυχολογική στήριξη. Στερούμαστε της ψυχολογικής στήριξης. Χώρους που θα φιλοξενήσουν ασθενείς τελευταίου σταδίου. Φυσικοθεραπευτές, που να έχουν ειδικότητα στους καρκινοπαθείς όπως το λεμφοίδημα. Εκπαίδευση νοσηλευτών.
Είναι πολλά τα προβλήματα, που θα έπρεπε η πολιτεία να ρυθμίσει, όπως δημιουργία ογκολογικών μονάδων, σε θεραπείες. Θέλουμε γιατρούς, ογκολόγους, νοσηλευτές, το σύστημα στην επαρχία νοσεί. Οι καρκινοπαθείς αυξάνονται, τα νοσοκομεία δίνουν τη μάχη τους, με τα λίγα όπλα που διαθέτουν. Κάπως έτσι, ξεκίνησε και ο στόχος μας, στο νοσοκομείο της Ρόδου. Πρώτη εικόνα, απογοητευτική. Στόχος του συλλόγου, ίδρυση ογκολογικού τμήματος.
Αγώνας, ενός χρόνου. Τα εμπόδια, πολλά. Άνθρωποι, όμως αξιόλογοι όπως περιφερειάρχης νοτίου Αιγαίου, κύριος Γιώργος Χατζημάρκος ( διοίκηση νοσοκομείου) , Κατερίνα Χατζηστρατή. Ο ροδιακός λαός πίστεψε και εμπιστεύτηκε το σύλλογο μας κι έτσι ο στόχος μας, από όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είδαμε τα χαμόγελα, στα χείλη των ασθενών, την ηρεμία στα μάτια τους και τη σιγουριά ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και πολεμούν γι αυτούς. Είμαι εδώ. Δεν ξεχνώ. Στη μάχη, αυτή δεν είμαστε εδώ.
O καρκίνος στη ζωή μου, ήρθε σαν εφιάλτης αλλά κατέληξε ευλογία για μένα! Με έμαθε να εκτιμώ κάθε στιγμή που ζω. Με έμαθε να χαίρομαι στιγμές απλές, καθημερινές. Να εκτιμώ και να αναγνωρίζω καλύτερα τους ανθρώπους! Να λατρέψω την ανατολή του ηλίου. Να νοιώθω τον ανθρώπινο πόνο και να στέκομαι πλάι του.
- Η ζωή μου, μετά τον καρκίνο είναι διαφορετική, βλέπω τα πάντα αλλιώς… Πιο απλά, χωρίς άγχος. Ζω και δεν υπάρχω. Η καινούργια μου ζωή, είναι καλύτερη από πριν. Ο καρκίνος, ήρθε στη ζωή μου, ήρθε για να μου θυμίσει ότι μπορούσα να έρθω πιο κοντά σε ανθρώπους κάτι που η καθημερινότητα μας κάνει να το ξεχνάμε, γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς που με βοήθησαν στη νέα μου ζωή, στην άλλη Μαρία.
Τον καρκίνο πλέον τον κουβαλάμε μαζί μας στις τρίμηνες εξετάσεις, εκεί παγώνει η ζωή σου αλλά μετά τα αποτελέσματα ξεκινάς και πάλι με περισσότερη δύναμη. Ο καρκίνος θεωρώ, πως με έκανε καλύτερο άνθρωπο! Φίλε μου, καρκίνε μόνο ευλογία έφερες στη ζωή μου, σ’ ευχαριστώ….
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Για σένα μικρή γλυκειά μου Άρτεμις: Πολύ πιο σκληρός ο καρκίνος όταν χτυπά τα παιδιά…