Θα είναι αργά για το “mea culpa”: Η Ιστορία θα κρίνει “υπέρπατριώτες” και “προδότες”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κοσσυφοπέδιο, Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος και Ουκρανία: Μια ολιστική γεωπολιτική θεώρηση, ο στόχος είναι οι ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων
Το στοίχημα του Τσίπρα και η φράση του Στέφανου Κασσελάκη που θα τον ακολουθεί: «Ούτε μια στο εκατομμύριο να ρίξω την χώρα στα βράχια», δήλωσε στο Mega
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Δεν γίνεται, κατι άλλο θα υπάρχει. Δεν μπορεί σε αυτή την χώρα οι μισοί να είναι προδότες οι αλλοι αποστάτες, οι αλλοι πατριώτες και το χειροτερο; Στον κάθε ρόλο να εναλλάσσονται οι ίδιοι άνθρωποι.
Οσοι ηταν χθες προδότες σήμερα είναι οι πατριώτες και το αντίστροφο…
- Οσοι ηταν οι «εκτελεστές» της Καγκελαρίου Μερκελ, είναι σήμερα τα αγαπημένα της παιδια, και εκείνοι που ηταν οι εκλεκτοί των Γερμανών σήμερα τους σηκώνουν κεφάλι. Πόσο μακριά μπορει να παει αυτή η χώρα με αυτά τα μυαλά;
Προφανώς ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι προδότης και πάντως δεν αγαπάει λιγότερο την πατρίδα του από όσους φωνάζουν «δώστε μας τα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια».
Ουτε όμως ειναι συνεργοί της Χρυσής Αυγής και εχθροί του εθνικού συμφέροντος οσοι διαφωνούν με την λύση που έδωσε στο Σκοπιανό κ. Κοτζιάς. Είναι η διαφορετική αντίληψη για κρίσιμα ζητήματα, που αποτυπώνεται ετσι από τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες, από διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και καταβολές. Αλλα μέχρι εκεί. Το ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο το εθνικό συμφέρον δεν σημαίνει ότι ο ενας είναι προδότης και ο άλλος πατριώτης.
Τουλάχιστον σε ότι αφορά τις προθέσεις και τα κίνητρα. Γιατι φυσικά δεν σημαίνει ότι ειδικά στην εξωτερική πολιτική και στην διπλωματία αρκούν οι καλές προθέσεις για να φέρουν και να νομιμοποιήσουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.
- Ο κ. Κοτζιάς ανέλαβε μεγαλο ιστορικό βάρος επιλέγοντας να λύσει με κάθε τρόπο το θέμα της ονομασίας. Η σπουδή της Αθήνας να οδηγηθεί σε λυση το ονοματολογικό αποτέλεσε λάθος τακτική καθως κανονικά ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ κ. Ζόραν Ζαεφ ήταν ο επισπεύδων και αυτος που η πολιτική τύχη του κρίνονταν από το αν θα πετύχει η όχι την λυση. Για την Ελλαδα απλώς θα συνεχίζονταν η εκκρεμότητα με τις γνωστές πιέσεις και γκρίνιες.
Η κριτική θα πρέπει να ασκείται όχι γιατι δόθηκε το σύνθετο ονομα, αλλά γιατι η Ελλάδα αποδέχθηκε λανθασμένα να αναγνωρίσει η ίδια την «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα και μαλιστα η ιδια να αναγνωρίσει το δικαίωμα γενικευμένης χρησης του όρου «Μακεδονία -Μακεδονικός» με την επεξήγηση που περιλαμβάνεται μεταξυ άλλων στο ολέθριο αρθρο 7 της συμφωνίας, ότι δεν αφορά τον αρχαίο ελληνικο πολιτισμό και την βόρεια ελληνικη περιοχή…
Για να κερδηθεί το έλασσον παραδόθηκε το μείζον. Γιατι η διαφορά της ονομασίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το «εποικοδόμημα» όπως θα ελεγε και ένας μαρξιστής, επι του οποίου κτίστηκε ο μακεδονισμός και η διεκδίκηση αναγνώρισης «μακεδονικής» ταυτότητας.
Και αυτό δεν εχει καμιά απολύτως σχεση με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού το οποίο είναι αναγνωρισμένο και στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει καμιά έξωθεν παρέμβαση: ο σλαβόφωνος στην ΠΓΔΜ μπορει να θεωρεί τον εαυτό του «Μακεδόνα» όπως και ο αλβανόφωνος πολίτης θεωρεί τον εαυτό του «Αλβανό».
Ομως ειναι εντελως διαφορετικό η Ελλάδα να αναγνωρίζει Μακεδόνες» που ομιλούν την «Μακεδονική» γλώσσα.
Ο κ. Κοτζιάς και η κυβερνηση θεωρούν ότι το κοινο ευρωατλαντικό μέλλον θα οδηγήσει στην άμβλυνση των σοβαρών προβλημάτων που γεννά αυτή η ελληνικη αναγνώριση της «μακεδονικής» ταυτότητας. Ότι θα ρεύσουν οι ελληνικές επενδύσεις (από ποιες επιχειρήσεις άραγε;), θα συνεχίσουν οι «Μακεδόνες» της Βόρειας Μακεδονίας, να έρχονται διακοπές στην Χαλκιδική και στην Κατερίνη και όλα καλά..
H νέα απειλή για το Μακεδονικό έχει το άρωμα της Τουρκίας: Κάνουν “λόμπι” στην Ουάσιγκτον
Η εμπειρία δεν είναι μονο από την γαλλογερμανική συμφιλίωση μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπαρχει πιο πρόσφατη εμπειρία από την αντιπαράθεση Σλοβενίας-Κροατίας που κάθε άλλο παρά ξεπεράστηκε στο πλαισιο της Ε.Ε., υπάρχει η εμπειρία της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που διατηρείται στο πλαισιο του ΝΑΤΟ….
Τα ερωτήματα ειναι πολλα και τίθενται διαρκώς τις τελευταίες εβδομάδες.
Μακαρι να διαψευσθουν οσοι επισημαινουν και προειδοποιουν για τις ανοικτές πληγές που αφήνει η συμφωνία και να δικαιωθεί η κυβέρνηση. Αλλα σε τέτοια θεματα που αφορούν μείζονες επιλογές που σφραγίζουν την πορεία της χώρας, δεν επιτρέπεται οι επιλογές να γίνονται στην βαση των πολλών «Αν».
Απλως θα θυμίσω πόσο μας απασχόλησε τον τελευταίο μήνα το ότι μια ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε να στείλει το 1977 μια επιστολή σε ένα συνέδριο του ΟΗΕ για τα τοπωνύμια οπου κάπου μέσα σε χιλιάδες έγγραφα ειχε υπάρξει μια αναφορά για «μακεδονική» γλώσσα στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας… Ετσι χάθηκε, είπαν, η γλώσσα…
Σημερα δεν μιλάμε για μια επιστολή αλλα για μια διμερή επίσημη συμφωνία που σφραγίζει την ελληνική εξωτερική πολιτικη και το ζητημα της Μακεδονίας για τις επόμενες γενιές…
Ο συμβιβασμός, δεν ειναι το τζογαρισμα στο «μαύρο-κόκκινο», αλλα πρεπει να έχει γερές βάσεις για να είναι βιώσιμος. Και η Συμφωνία με την ΠΓΔΜ δεν εχει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Και η ανησυχία είναι ακομη μεγαλύτερη όταν γνωρίζεις ότι στην σειρά των εκκρεμοτήτων δεν είναι μονο οι ελληνοαλβανικές σχεσεις, αλλα και το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.
Ουτε πατριώτες ουτε προδότες λοιπόν. Απλως δεν είχαμε ουτε έχουμε την κουλτούρα, ώστε σε αλλο κλίμα, με άλλο τρόπο με ένα ενισχυμένο μέτωπο να αναζητήσουμε μια καλύτερη λύση που δεν θα άφηνε ανοικτούς λογαριασμούς για το μέλλον, οταν η άλλη πλευρά θα εχει ενισχύσει πια την θεση της. Αυτά δυστυχώς θα τα κρίνει πια η ιστορια, όταν θα είναι αργά για mea culpa.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
“Μεθυσμένη” Πολιτεία, Δημοκρατία και περηφάνια σε κώ(μ)μα! Που πάει η Ελλάδα μας;