Του Σπύρου Δράκου
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να στέκεσαι μπροστά στη λήκυθο που μέσα της βρίσκεται η καρδιά του Κανάρη ή του Μιαούλη, να αντικρίζεις τη νεκρική μάσκα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και άλλα τόσα σημαντικά ιστορικά κειμήλια που κρατούν άσβεστη μια μυστική φλόγα στις ελληνικές καρδιές.
Πόσο όμως απέχει η τόνωση του ηθικού και του εθνικού αισθήματος του λαού μας, από την πατριδοκαπηλία και την αποκόμιση πολιτικών – εκλογικών κερδών με τη χρησιμοποίηση τόσο ιερών κειμηλίων;
Αρκετοί είναι εκείνοι που λένε πως οι μετακινήσεις ιερών και πράγματι θαυματουργών οστών της Εκκλησίας μας, γίνονται πολλές φορές με στόχο και το κέρδος από τα κεριά, τις λαμπάδες και άλλα τέτοια είδη, το οποίο θα διοχετευτεί στην αποπεράτωση κάποιου ναού ή στη χειρότερη των περιπτώσεων στα ταμεία κάποιας Ιεράς Μητρόπολης. Θα συμφωνήσω μαζί τους αν και πάντα κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαχωρίζουμε τη θρησκεία από τον ανώτατο τουλάχιστον κλήρο.
Μήπως όμως κινδυνεύουμε στο μέλλον να μπούμε στη διαδικασία περιφοράς και των επίσης ιερών οστών ηρώων του 1821; Κι αν ναι ποια θα είναι τα κέρδη που θα αποκομίσει η χώρα ή ο πολίτης; Διότι άλλα κέρδη – για παράδειγμα πολιτικά ή εκλογικά – είναι ανεπίτρεπτο να τα σκέφτεται κανείς.
Η θρησκεία μας καλεί να μιμηθούμε τον Χριστό και τους αγίους για να γίνουμε και εμείς άγιοι. Η πατρίδα – θα πω εγώ ο ελάχιστος – μας καλεί να μιμηθούμε τους ήρωές της για να παραμείνουμε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.
Πως όμως μιμούμαστε τους ήρωες; Ασφαλώς έχουμε περάσει απευθείας στο δεύτερο στάδιο της συμπεριφοράς ορισμένων ηρώων, αυτό του εθνικού διχασμού και της άγριας κόντρας για την κατάληψη της εξουσίας. Μηδενική ενότητα και αλληλοκατηγορίες για παράδειγμα στο θέμα των Σκοπίων από όλες τις πλευρές και ο πατριωτισμός… στο ζύγι.
Βλέποντας τις εικόνες από την άφιξη της καρδιάς του Κανάρη στην ιδιαίτερη πατρίδα του σκέφτηκα πως οι περισσότεροι Ψαριανοί θα έκλισαν το γόνυ με σεβασμό γιατί ξέρουν πως είναι να φυλάς Θερμοπύλες στο Ανατολικό Αιγαίο, μα θεωρώ πως εκεί κάπου στο ίδιο λιμάνι, κάποιοι που θα έπιναν τον καφέ τους ίσως να αποφάσιζαν να υψώσουν μια ελληνική σημαία σε μια βραχονησίδα, εμπνευσμένοι από την καρδιά του ηρωικού ναυάρχου.
Κι αυτό είναι το τρομακτικό! Ο επιφανειακός πατριωτισμός, που σήμερα σε βάζει να βάλεις μια σημαία εκεί στον βράχο της πατρίδας σου και δύο λεπτά μετά σε ωθεί να την αφήσεις έρμαιο είτε του καιρού, είτε του Τούρκου. Είναι σαν τον πειρασμό, όπως τον περιγράφει η Εκκλησία, σε βάζει να αμαρτήσεις και μετά σε ρίχνει στην απελπισία. Γιατί είναι πράγματι απελπιστικό να εγκαταλείπεις τη σημαία, που μέσα της κατοικούν οι ψυχές τόσων και τόσων ηρώων.
Η ψυχή του Κανάρη να γίνει ένα νέο σχολείο, ένα κέντρο υγείας που θα κρατήσουν τον νέο και την οικογένειά του εκεί… «στην ολόμαυρη ράχη», μερικά ναυτικά μίλια από την Τουρκία.
Η περιφορά της ψυχής των ηρώων μας χρειάζεται και όχι οι λιτανείες των οστών τους… Αν οι ψυχές τους φωλιάσουν επιτέλους στις δικές μας, αυτή θα είναι μια μεγάλη προσφορά στην πατρίδα και το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες.
«Χαίρε καρδία ναυάρχου Κανάρη»: Με δέος υποδέχθηκαν στα Ψαρά την καρδιά του Πυρπολητή