Ο κατοχικός ηγέτης κερδίζει στον τακτικισμό: Το χάσμα με την ελληνική πλευρά είναι αγεφύρωτο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στην Κύπρο την 1η Μαΐου η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: Σημαντικό μήνυμα και για το Κυπριακό η παρουσία της, λέει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης
Βουλευτές των ΗΠΑ ζητούν από τον Μπλίνκεν να παρέμβει ώστε να μην αποπλεύσει από την Τουρκία νηοπομπή ΜΚΟ για την Γάζα: Ορθός τρόπος διεθνούς συνεργασίας η “Αμάλθεια”…
Γράφει ο Χρήστος Ιακώβου*
Ενώ συνεχίζεται ο νέος γύρος εντατικοποιημένων συνομιλιών ο Μουσταφά Ακκιντζί κερδίζει έδαφος στους τακτικισμούς του, επιδιώκοντας αυτό που είναι εξόφθαλμο, δηλαδή να κλείσει όσον το δυνατόν πιο γρήγορα τα κεφάλαια που θεωρούνται πιο εύκολα (διακυβέρνηση, οικονομία, Ε.Ε. και περιουσιακό) και να αφήσει τα κρίσιμα κεφάλαια στο τελικό στάδιο στο πλαίσιο μίας πενταμερούς ή πολυμερούς. Το κρίσιμα και καθοριστικά κεφάλαια για την ελληνική πλευρά είναι εκείνο του εδαφικού, το οποίο συνδέεται με το περιουσιακό, και εκείνο των εγγυήσεων, το οποίο διασυνδέεται με την ασφάλεια.
Τι όμως επιδιώκει ο Ακκιντζί με αυτό τον τακτικισμό; Πρώτον, ο ίδιος δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τα κεφάλαια του εδαφικού και των εγγυήσεων χωρίς την απόλυτη έγκριση της Τουρκίας. Δεύτερον, γνωρίζει ότι το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια είναι αγεφύρωτο. Έχοντας ήδη εξασφαλίσει την ελληνική υποχωρητικότητα στα τρία άλλα προαναφερθέντα κεφάλαια θέλει να αλλάξει το πλαίσιο των συνομιλιών και να πάρει να κρίσιμα κεφάλαια σε μία διάσκεψη που θα ευρίσκεται και η Τουρκία. Τι θα επιδιώξει με αυτό; Αυτή την περίοδο, λόγω των εξελίξεων και της εμπλοκής της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, οι διεθνείς πιέσεις που μπορεί να δεχθεί η τουρκική πλευρά είναι οριοθετημένες και κατά συνέπεια αυτός που θα δεχθεί τις μεγαλύτερες πιέσεις, και μάλιστα υπό τη δαμόκλειο σπάθη της τελευταίας ευκαιρίας, είναι η ελληνική πλευρά. Με άλλα λόγια επιδιώκει να εγκλωβίσει τον πρόεδρο Αναστασιάδη σε ένα παιγνίδι τακτικής μηδενικού αθροίσματος, μέσα από το οποίο να εξέλθει νικητής με το μέγιστο κέρδος. Θέλει να συναρτήσει το χρόνο με τη λύση, θεωρώντας ότι ο παράγοντας χρόνος τον ευνοεί.
Μέχρι τώρα φαίνεται ότι ο Μουσταφά Ακκιντζί κερδίζει στους τακτικισμούς του. Πιο συγκεκριμένα, ο κατοχικός ηγέτης επεδίωξε τριμερή στην Νέα Υόρκη και παρά τις αρχικές επιφυλάξεις και προϋποθέσεις που έθεσε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, ότι δηλαδή «εάν και εφόσον υπάρξει πρόοδος», αυτή πραγματοποιήθηκε. Αφού ο Ακκιντζί δεν μπόρεσε στην τριμερή της Νέας Υόρκης να εξασφαλίσει χρονοδιάγραμμα κατάληξης, όπως θα ήθελε, τώρα επεδίωξε και πέτυχε να συζητηθεί το εδαφικό στο εξωτερικό. Κατά πάσα πιθανότητα, θα μας πει αργότερα ότι θέλει να συζητηθεί ταυτοχρόνως με το κεφάλαιο των εγγυήσεων. Αφού δηλαδή δεν μπόρεσε να το πετύχει ως πακέτο στην τριμερή της Νέας Υόρκη, ας το πετύχει με τη μέθοδο του σαλαμιού. Ο ίδιος προβάλλει το επιχείρημα, και δυστυχώς το απεδέχθη ο πρόεδρος Αναστασιάδης, ότι θέλει να είναι σίγουρος ότι δεν θα υπάρξουν διαρροές. Πραγματικά με την απλή λογική διερωτάται ευλόγως κάποιος: αν πάνε στην Κίνα ή στην Αυστραλία για να συζητήσουν το εδαφικό από εκεί δεν θα υπάρξουν διαρροές; Είναι τελικώς ο χώρος που καθορίζει τις διαρροές ή οι πολιτικές σκοπιμότητες; Από την άλλη, ευλόγως πολλοί θα διερωτηθούν, θα κρατηθεί ως επτασφράγιστο μυστικό το κεφάλαιο του εδαφικού μέχρι να πάμε σε δημοψηφίσματα; Και γιατί να μην ενημερωθούν έγκαιρα οι πολίτες γι’ αυτό το κρίσιμο κεφάλαιο, όπως ενημερώνονται και με τα άλλα;
Δυστυχώς, η ελληνική πλευρά διευκόλυνε τον κατοχικό ηγέτη σ’ αυτόν τον τακτικισμό, μόνο και μόνο για να δείξει δήθεν καλή διάθεση και να μη χαλάσει η «δυναμική» των συνομιλιών. Η καλή διάθεση στη διπλωματία δεν αποτελεί εξαργυρώσιμη ηθική επιταγή και μπορεί να εξελιχθεί σε αδυναμία τακτικής, όπως συνέβη το 1977 με τον Μακάριο, όταν κατέθεσε χάρτη για το εδαφικό στις συνομιλίες της Βιέννης, ως απόδειξη καλής διάθεσης για λύση, αλλά οι Τούρκοι παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, δεν κατέθεσαν χάρτη, χωρίς κανείς να τους αποδώσει ευθύνη.
Οι συνέπειες αυτής της ενέργειας θα φανούν στην πορεία. Ο Μουσταφά Ακκιντζί θέλει να κλείσει τάχιστα τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια εξασφαλίζοντας τις δικές μας υποχωρήσεις και μετά να σκληρύνει τη στάση του στο εδαφικό και στις εγγυήσεις. Όταν φθάσει η διαδικασία σε εκείνο το σημείο, οι διεθνείς διαμεσολαβητές, που τώρα επαινούν το Νίκο Αναστασιάδη θα του υποδείξουν ότι ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή και οι πιέσεις περί εσχάτης ευκαιρίας θα είναι πολύ ισχυρές. Κοντολογίς, οι Τούρκοι θα έχουν πάρει ήδη αυτά που θέλουν στα τέσσερα πρώτα κεφάλαια ενώ η ελληνική πλευρά θα είναι με την παλάμη ανοικτή περιμένοντας να λάβει.
Ποιος όμως θα είναι περισσότερο επιρρεπής σε πιέσεις υποχώρησης, αυτός που έλαβε ή αυτός που εκλιπαρεί να λάβει; Και τι θα κάνει τότε ο πρόεδρος Αναστασιάδης; Θα αποχωρήσει και θα καταγγείλει την τουρκική πλευρά για αδιαλλαξία και μαξιμαλισμό ή θα μας πει αυτό που μας είπε και στο κούρεμα των καταθέσεων του 2013, ότι δηλαδή δεν είχαμε άλλη επιλογή;
- Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών