Οταν οι «θεσμοί» προδίδουν: Η κρίση να επιλυθεί από την ίδια την Ελλάδα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Απόλυτος ο Πάιατ για το καυτό καλοκαίρι του 2020 στο Καστελόριζο: Δεν θέλουμε να ξαναδούμε αυτό που συνέβη με τις (παράνομες) γεωτρητικές προσπάθειες της Τουρκίας
Σθεναρή υποστήριξη στο σχήμα 3+1 από τον βουλευτή Michael Lawler: Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ συνιστούν πυλώνες σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, τόνισε ο Κρις Πάππας
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ
Στην πολιτική όταν διευθετείς ένα θέμα με άμεση ταχύτητα αλλά και με δεδομένο ότι δεν καταγράφεις καμία πρόθεση να το κλείσεις οριστικά, τότε πρόκειται για κατ’ όνομα άρον άρον «κλείσιμο» που ωστόσο όλοι ξέρουν ότι απλούστατα δεν έχει κλείσει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιχνίδι στον χρόνο, για μία ανάσχεση μη αναγκαίων, για μία αναβολή υποσχέσεων.
Σαφέστατα η προτεραιότητα της επίλυσης του ελληνικού ζητήματος από την ΕΕ και τους θεσμούς της δεν υφίσταται πλέον εν όψει των πολύ μεγαλύτερων προβλημάτων της ευρωπαϊκής ισορροπίας που προκαλεί η διεθνής τρομοκρατία, το Προσφυγικό, η αστάθεια της τιμής του πετρελαίου, η φθίνουσα πορεία της κινεζικής οικονομίας, η καθίζηση της ζήτησης στην Ευρώπη και ο εμμένων αποπληθωρισμός.
Πολύ περισσότερο τώρα πια που υπάρχουν μηχανισμοί για την αντιμετώπιση κρίσεων ελληνικού τύπου. Ωστόσο τίποτα από όλα αυτά δεν αναστέλλει την προτεραιότητα επίλυσης της ελληνικής κρίσης από την ίδια την Ελλάδα. Με άλλα λόγια ενώ εσείς διευθετείτε, εμείς πρέπει επιτέλους να λύσουμε. Τίποτα δεν αναστέλλει την αναγκαιότητα επώδυνων μέτρων ώστε να αποκατασταθεί επιτέλους η δημοσιονομική ισορροπία στη χώρα στο πλαίσιο μιας περιοριστικής νομισματικής πολιτικής. Οπως και τίποτα δεν αναστέλλει την αναγκαιότητα γνήσιων και έντιμων μεταρρυθμίσεων που θα θίξουν στην ουσία τις δομές, τους θεσμούς και τις σχέσεις λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας.
Στο μέτρο λοιπόν που οι θεσμοί (πλην ΔΝΤ) υποστέλλουν τις απαιτήσεις μεταρρυθμίσεων, δημοσιονομικής προσαρμογής και χαλάρωσης νομισματικής πολιτικής, πριμοδοτούν το ίδιο το σύστημα που μας έχει φέρει μέχρις εδώ και αναδεικνύονται εν τέλει σε συνοδοιπόρους των βασικών φορέων της κρίσης, ήτοι των ολιγοπωλιακών και ειδικών συμφερόντων όπως και ενός σαθρού πολιτικού συστήματος.
Ισχυε, ισχύει και θα ισχύει πάντα ότι είναι η αντιμετώπιση της αλήθειας της κρίσης και όχι των διευθετήσεων επί αυτής που θα οδηγήσουν στην υπέρβασή της. Με αυτά τα δεδομένα το ερώτημα για την ποιότητα, το εύρος και την αλήθεια των αλλαγών εμπερικλείει πέρα από το ελληνικό πολιτικό σύστημα και προσωπικό και το ευρωπαϊκό. Κρίμα.
- Διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Οξφόρδης