Όσα δεν έχει καταφέρει ο χρόνος: Η αρνητική εικόνα και η απογοήτευση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ο καλός συνάδελφος, παλιός συμμαθητής, ανταποκριτής του «Φ» στη Νέα Υόρκη, Πανίκος Παναγιώτου, παρακολουθεί για χρόνια τις δράσεις της ελληνικής ομογένειας και μεταφέρει πάντα τους αγώνες και τις παρεμβάσεις της υπέρ των δικαιωμάτων και των δικαίων του ελληνισμού.
Την περασμένη Κυριακή, στη στήλη του, μετέφερε με αγωνία τις αντιδράσεις που καταγράφονται μεταξύ της ομογένειας σε σχέση με την κατάσταση στην Κύπρο. «Με τέτοια διαφθορά στο νησί, χάνετε και την εθνική υπόθεση», υποδεικνύουν ομογενείς. Είναι σαφές πως η εικόνα της διαφθοράς και της διαπλοκής των υπόγειων συναλλαγών, δεν προκαλούν μόνο απογοήτευση ή και οργή.
Δημιουργείται μια αρνητική εικόνα για τη χώρα με ανυπολόγιστη τη ζημιά που προκαλείται για το εθνικό θέμα. Πώς αυτοί οι άνθρωποι θα προωθήσουν τα δίκαια της Κύπρου, τον αγώνα κατά της κατοχής, όταν παρακολουθούν εκ του μακρόθεν μια κοινωνία να είναι βυθισμένη στα σκάνδαλα; Ποιο δίκαιο θα διεκδικήσεις διεθνώς όταν στο εσωτερικό της χώρας έχει θεριεύσει η αδικία και οι αρχές έχουν ισοπεδωθεί; Πώς, άραγε θα πεισθεί κάποιος να προβάλει τα δίκαια του λαού της Κύπρου και να αναδείξει τις αρχές που διέπουν τους διεθνείς κανόνες, όταν δεν μπορεί η χώρα να διαχειριστεί τα του οίκου της;
«Ό,τι δεν κατάφερε το πέρασμα του χρόνου σε βάρος του εθνικού μας θέματος, φαίνεται πως το επιτυγχάνει το διεφθαρμένο πολιτικό και τραπεζικό σύστημα του τόπου μας», σημειώνει ο Πανίκος Παναγιώτου στο κείμενο του. Και έχει απόλυτο δίκαιο καθώς διαμορφώνεται αυτό το κλίμα και στο εσωτερικό, μεταξύ των πολιτών. Είναι προφανές πως η απογοήτευση, οι σκληρές οικονομικές συνθήκες, η ανεργία και η φτώχεια μειώνουν τις αντιστάσεις και τα αντανακλαστικά. Δεν είναι τούτο μια διαπίστωση που μπορεί να αναζητηθεί στα διαχρονικά σύνδρομα καταδίωξης και συνωμοσιολογίας που χαρακτηρίζουν την κυπριακή κοινωνία.
Είναι μια πραγματικότητα που κυνηγά την κοινωνία και τους πολίτες. Όταν οι πολίτες δεν ελπίζουν, δεν μπορούν να παράξουν αποτέλεσμα. Όταν απουσιάζει από τον ορίζοντα η προοπτική της επόμενης ημέρας τούτο λειτουργεί διαλυτικά. Αυτό σημαίνει κατεβασμένα κεφάλια και τάσεις φυγής. Η αβεβαιότητα, οι ανισότητες που ενισχύονται στα χρόνια των «μηχανισμών στήριξης» και των μνημονίων, διαμορφώνουν μια εικόνα και εντός και εκτός Κύπρου άκρως αρνητική. Αυτό οδηγεί βαθμηδόν σε τάσεις παράδοσης. Αυτή η εικόνα που εκπέμπεται αποθαρρύνει όσους, εκτός Κύπρου, μας στηρίζουν.