Κύπρος: Μετεκλογικά με βάση τα προεκλογικά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δρα Παναγιώτη Κ. Αυξεντίου
Οι εκλογές δίδουν την ευκαιρία ξεσπάσματος κάθε λογής απωθημένων και φανερώνουν την έκταση της πολιτικής αλογιστίας και πιθανής καταστροφικότητας. Σαν ναρκωτικά παθιάζουν τους μυημένους οπαδούς και ταυτόχρονα απογυμνώνουν την αχαλίνωτη δημαγωγία των κομμάτων με τους αρχηγούς περιτριγυρισμένους από παπαγαλάκια να υπόσχονται αλλαγή πορείας προς μια εξασφαλισμένη ανέξοδη σωτηρία του τόπου. Με ήθος κρινόμενο από την πολιτεία τους, τις ανεδαφικές τους υποσχέσεις και την συνειδητή παραπλάνηση, οι πολιτικοί αρχηγοί κρίθηκαν απροβίβαστοι. Χρεώνουν σφάλματα πάντα στους αντιπάλους, μεγαλοποιούν τις κατά φαντασία σωτήριες παρεμβάσεις τους στο παρελθόν και τις παρουσιάζουν σαν εχέγγυα μελλοντικής αποτελεσματικότητας και αναμφισβήτητης επιτυχίας.
Οι από τηλεοράσεως προεκλογικές συζητήσεις έδειξαν τη γύμνια της πολιτικής τάξης και την προσκόλληση της στο λαϊκισμό στον οποίο θα προσκρούσουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές της οικονομίας. Επειδή η σοβαρή κριτική αγνοείται, επιχειρείται η ελαφρότητα του πολιτικού κουτσομπολιού, όχι γιατί τα αποτελέσματα θα αποβούν πολύ πιο διαφορετικά, αλλά γιατί είναι πιο αρεστό στο πλατύ κοινό. Επειδή η πολιτική διακωμώδηση γίνεται πιο δηκτική όταν επικεντρώνεται στους κυβερνώντες παρά όταν γίνεται σε βάρος της αντιπολίτευσης, το παρόν δημοσίευμα ακολουθεί την πεπατημένη.
Ανέκαθεν οι πολιτικοί πίστευαν στην μοναδικότητα της Κύπρου. Τρανό παράδειγμα το μοναδικό κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, αλλά και η σαθρή επιχειρηματολογία της δήθεν αδυναμίας επιβολής τέτοιου μέτρου λόγω της συστημικής διατάραξης της παγκόσμιας οικονομίας. Με αυτό το σκεπτικό, οι συνηθισμένες πτώσεις σε χρηματιστήρια και συναλλαγματικές ισοτιμίες που ακολούθησαν το κούρεμα, οι Κύπριοι σοφοί τις απέδωσαν στην άκριτη απόφαση του Eurogroup. Η επί του προκειμένου κόκκινη γραμμή του Κύπριου Προέδρου πρέπει σε μεγάλο βαθμό να χαράχτηκε με βάση αυτή τη μπερδεμένη λογική.
Από ραδιοφώνου ο Ανδρέας Αγγελίδης διεκήρυττε προεκλογικά ότι πριν από δυο χρόνια το μεγαλύτερο αστείο στον πολιτικό κόσμο ήταν η εκλογή Αναστασιάδη στην Προεδρία. Ο έγκριτος πολιτικός παραγνώρισε ότι στον Κυπριακό κόσμο των θαυμάτων αναδείχθηκε, έστω και πραξικοπηματικά, ο Νίκος Σαμψών σαν Πρόεδρος. Ορμώμενος από το σχόλιο Αγγελίδη ότι εστερείτο λαϊκού ερείσματος, ο Αναστασιάδης από μόνος του χειροτονήθηκε αξιόπιστος, τίτλο τον οποίο με την πρώτη έξοδο στην Ευρώπη το Eurogroup του τον αφαίρεσε, κατά δική του ομολογία. Μόνο επικαλούμενος μεταφυσικούς παραλογισμούς κάποιος κάνει κάτι που δεν έχει. Τη γύμνια της προεκλογικής αξιοπιστίας αποκάλυψαν οι μετεκλογικές του αποφάσεις.
Η προεκλογική φαρέτρα του Αναστασιάδη τι και τι δεν περιλάμβανε. Η αποκορύφωση ήταν η θεραπεία της οικονομικής καταστροφής με θαυματουργική πληθώρα νομοσχεδίων. Το νομικό πλαίσιο θα ενισχύεται κατ’ επέκταση με πληθώρα επιτροπών. Όποιο πρόβλημα και επιτροπή, σε πλήρη εναρμόνιση με τον Parkinson Law, ο οποίος με τη γραφειοκρατική τάση από παραπομπή σε παραπομπή αποτρέπει τη λήψη αποφάσεων και παραλύει τα πάντα. Είναι απορίας άξιον αν πίσω από τις πολυάριθμες επιτροπές κρύβεται κάποιος συμφεροντολογισμός ώστε η σύνθεση των επιτροπών να είναι με τέτοιο τρόπο διαρθρωμένη για να αποφεύγονται ομόφωνες αποφάσεις και στο τέλος να επιβάλλεται εκ των πραγμάτων η δικτατορία του Προέδρου.
Το πλήθος των υποσχέσεων του Αναστασιάδη μαζί με την αυτοδιαφήμιση της ανύπαρκτης Ευρωπαϊκής ακτινοβολίας του επέδρασαν δυσμενώς στις συζητήσεις των τριών υποψηφίων για την Προεδρία και τον ανέδειξαν σύμφωνα με κανόνες αξιολόγησης τον χείριστο συζητητή. Ο ισχυρισμός του ότι οι διασυνδέσεις του στην Ευρώπη συνέβαλαν θετικά στο προσωπικό του κύρος που του επιτρέπει να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ευρωπαϊκό χώρο θυμίζει μια άλλη εποχή παραμυθιών στην οποία ο Μακάριος φερότανε σαν πρωταγωνιστής στο χώρο των Αδέσμευτων. Ευτυχώς για την Κύπρο επί τέλους βρήκε άξιο διάδοχο του Μακαρίου.
Η ετοιμότητα του νυν Προέδρου να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες φαίνεται να ανάγεται στην φοιτητική του ζωή όταν ήταν θιασώτης του Γεωργίου Παπανδρέου. Κατά ένα γραφικό ανέκδοτο ο γνωστός για τις υποσχέσεις του στον Ελληνικό λαό πολιτικός ξαφνιάστηκε από ένα από τα πλείστα συνθήματα των οπαδών του στην Πλατεία Κλαθμώνος και στρεφόμενος σ’ ένα συνεργάτη του ερώτησε: “Μα τους το υποσχεθήκαμε αυτό;” Παρόμοια ιστορικά θα μείνει και η υπόσχεση Αναστασιάδη για δυο τελεφερίκ στους Πίτσιλλους και Μαραθεύτες η οποία κατατάσσεται στην ομάδα του “όλα τάχει η Μαριωρή κι ο φερετζές της λείπει”.
Μια άλλη πληροφορία που διοχετεύτηκε από το επιτελείο Αναστασιάδη ήταν η παρακολούθηση μαθήματος ναυτικού δικαίου στο Λονδίνο από τον υποψήφιο, ίσως σαν αντίβαρο των ακαδημαϊκών προσόντων του Μαλά. Ανεξάρτητα από την ανωτερότητα του ή όχι από άλλα άνευ πανεπιστημιακού περιεχομένου πιστοποιητικά που μερικοί επιδειξίες ανερυθρίαστα παρουσιάζουν στην Κύπρο, ασφαλώς μόνο στα μάτια των αγραμμάτων το πιστοποιητικό του συγκρίνεται με το διδακτορικό γενετικής. Μάλλον σκοπός του επιτελείου ήταν να υποδείξει ότι οι πλούσιες πολιτικές αρετές του υποψηφίου τους ουδόλως μειώνονται από την έλλειψη ανώτερων πανεπιστημιακών τίτλων, εφόσον μάλιστα ο Αναστασιάδης, μαζί με πολλούς κορυφαίους όπως ο Χριστοδούλου και Κούρος, εφοίτησαν κάτω από την επίβλεψη Κληρίδη, τον οποίο όσοι τους ευεργέτησε αποκαλούν “ολόκληρο πανεπιστήμιο”. Την ευγνωμοσύνη του προς τον Κληρίδη την εκδήλωσε επανειλημμένα ο Αναστασιάδης, ο οποίος στο πνεύμα του “τράβα με κι ας κλαίω”, ταλαιπωρούσε τον παρουσιαζόμενο γέρο-Κληρίδη σαν “εθνάρχη” σε πολλές κομματικές εκδηλώσεις. Για λόγους υγείας δυστυχώς δεν μπόρεσε ο Κληρίδης να συνοδεύσει τον Αναστασιάδη την ημέρα ψηφοφορίας στην κάλπη. Το ρόλο Κληρίδη ανέλαβαν τα εγγόνια του Αναστασιάδη. Ευτυχώς, προς ανακούφιση των υπευθύνων εκλογικών κέντρων, την φαρσοκωμωδική παρέλαση εγγονιών δεν μιμήθηκαν οι χιλιάδες ψηφοφόροι-παππούδες.
Οι εκλογές πάντα φέρνουν κάποιες αλλαγές οι οποίες είναι καλοδεχούμενες όταν έχουν τις ομορφιές της φυσικής άνοιξης. Με αυτό το πνεύμα, η πολιτική άνοιξη μπήκε στην καθημερινότητα ιδιαίτερα των ρομαντικών που περίμεναν τον ερχομό της και στην Κύπρο. Την πολιτική διαφορετικότητα της δημοκρατικής Κύπρου από τις δικτατορικές Αραβικές και Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες σε συνδυασμό με την πίστη των Κυπρίων στην έννομη αλλαγή που συνοδεύεται από ενισχυμένη ιδιωτική πρωτοβουλία νέων ιδεών και προσεγγίσεων εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι πολιτικοί για να διατηρήσουν την κομματοκρατία. Το κατεστημένο επικράτησε σαν μοναδικός σωτήρας από την οικονομική καταστροφή παραπλανώντας τον κόσμο με ένα όργιο ανεδαφικών υποσχέσεων και αντί της αναμενόμενης “Άνοιξης” πλάκωσε την Κύπρο με μια κατάμαυρη βαρυχειμωνιά.
Η Άνοιξη” παρέμεινε ένα απομακρυσμένο και άπιαστο όνειρο.