ΣΧΟΛΙΑ-ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
#Tags:
ΟμπάμαπολιτικήΚογκρέσοΑριστεράΗΠΑΓαλλίααντίδρασηΣοσιαλιστέςΟλάντπτώσηΔημοκρατικοίΗΠΑ και Γαλλία σε δρόμους παράλληλους
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Την περασμένη εβδομάδα, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και ο Γάλλος ομόλογός του Φρανσουά Ολάντ έφτασαν σε μια κρίσιμη φάση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, αναφέρει δημοσίευμα του περιοδικού Foreign Policy.
Ο πρώτος καταδικάστηκε να έχει απέναντί του ένα εχθρικό Κογκρέσο για τα δύο τελευταία χρόνια της θητείας του. Ο δεύτερος παραδέχθηκε δημοσίως την κατάρρευση της δημοτικότητάς του σε μια τηλεοπτική συζήτηση με πολίτες. Και οι δύο πρόεδροι θα μπορούσαν να απευθυνθούν στους ψηφοφόρους από την εντατική πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι εκστρατείες που είχαν ξεκινήσει με την υπόσχεση της ελπίδας και της αλλαγής προσγειώθηκαν στη σκληρή πραγματικότητα.
Η εξέλιξη αυτή είχε όμως διαφορετική θεσμική και πολιτική απήχηση σε κάθε χώρα. Οι προεδρίες της Γαλλίας και των ΗΠΑ διέπονται από διαφορετικούς κανόνες και προσδοκίες. Και οι επιπτώσεις της χαμηλής δημοτικότητας του Ολάντ μπορεί να είναι πολύ πιο καταστροφικές για τη Γαλλία απ’ ό,τι τα χαμηλά ποσοστά του Ομπάμα για την Αμερική.
Ένα μήνα πριν την απώλεια της Γερουσίας από τους Δημοκρατικούς, γράφει ο Ρόμπερτ Ζαρέτσκι στο περιοδικό Foreign Policy, οι σοσιαλιστές του Ολάντ είχαν χάσει κι αυτοί τη Γερουσία. Είχαν προηγηθεί οι ήττες του κόμματος στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου και στις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου. Το ποσοστό των Γάλλων που εγκρίνουν την πολιτική του προέδρου τους κινδυνεύει πλέον να γίνει μονοψήφιο (την περασμένη εβδομάδα ήταν 12%). Και μπορεί ο Ολάντ να ισχυρίζεται ότι είναι «σκληρό καρύδι», το γεγονός όμως ότι με την πολιτική του διαφωνεί και η πλειοψηφία των σοσιαλιστών (54%) πρέπει να είναι ιδιαίτερα επώδυνο.
Η εμφάνιση του Γάλλου προέδρου στην τηλεόραση δεν τον βοήθησε. Η αποστολή του ήταν να απαντήσει στις ερωτήσεις τεσσάρων «απλών» πολιτών για τα προβλήματά τους, που τα περισσότερα είχαν σχέση με την απασχόληση (δύο από τους τέσσερις πολίτες ήταν άνεργοι, ένα ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από το εθνικό ποσοστό του 10%). Οι περισσότεροι παρατηρητές έκριναν ότι ο πρόεδρος «κόπηκε» στην εξέταση. Φανερά νευρικός στην αρχή, παρουσίασε μακρείς καταλόγους προγραμμάτων και πρωτοβουλιών για να απαντήσει στους συνομιλητές του. Έμοιαζε λίγο με τον Ομπάμα όταν παρουσίαζε το Obamacare, και προσπαθούσε να εξηγήσει τη διαφορά ανάμεσα στο πρόστιμο και στον φόρο.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δύο ηγέτες: ενώ η μεταρρύθμιση του Ομπάμα στον τομέα της υγείας ωφέλησε εκατομμύρια Αμερικανούς, οι δειλές οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Ολάντ δεν βελτίωσαν τις ζωές των Γάλλων. Ο αριθμός των ανέργων έφτασε τον Σεπτέμβριο τα 3,5 εκατομμύρια και ο υπουργός Εργασίας παραδέχθηκε ότι δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την τάση. Σε προηγούμενες συνεντεύξεις Τύπου, ο Ολάντ αναφερόταν στην «εργαλειοθήκη» του όταν αναφερόταν στις προσπάθειές του να τονώσει την οικονομία. Στην τελευταία συνέντευξη Τύπου δεν είχε πια κανένα εργαλείο να παρουσιάσει. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που το 70% των Γάλλων είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας.
Η τεχνοκρατική προσέγγιση του Ολάντ, την οποία ακολουθούν και πολλά στελέχη του κόμματος, έχει συμβάλει σε μια αργά, αλλά ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ψηφίζουν οι Γάλλοι. Όπως όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης και των χαμηλών μεσαίων στρωμάτων της Αμερικής θεωρούν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα έχει απομακρυνθεί από τα καθημερινά τους προβλήματα, έτσι και τα σύνορα ανάμεσα στη Γαλάζια και την Κόκκινη Γαλλία έχουν αναδιαρθρωθεί.
Στο πρόσφατο και επίμαχο βιβλίο του για τους τρόπους με τους οποίους ψηφίζουν οι Γάλλοι, με τίτλο La France Périphérique, ο κοινωνιολόγος Κριστόφ Γκιγουί επικεντρώνει την προσοχή του σε μητροπόλεις όπως το Παρίσι, η Λυών, η Λίλλη και η Τουλούζη. Εδώ ζουν επαγγελματικές τάξεις που ωφελήθηκαν από τις μεγάλες τεχνολογικές και εμπορικές αλλαγές που σημειώθηκαν στη Γαλλία τα τελευταία πενήντα χρόνια. Όπως και οι αμερικανοί όμοιοί τους, ψηφίζουν Αριστερά ή Κέντρο. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με αυτούς που δεν έχουν τα χρήματα να μείνουν στις πόλεις και δεν αντέχουν ούτε τα προάστια λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών. Έχουν μετακινηθεί έτσι σε αγροτικές περιοχές, απομακρυνόμενοι ταυτόχρονα από την παραδοσιακή Αριστερά. Σύμφωνα με τον Γκιγουί, το Σοσιαλιστικό Κόμμα απέτυχε να εκτιμήσει την ιδεολογική και πολιτισμική άβυσσο που χωρίζει τώρα το κόμμα από αυτές τις τάξεις.