Νάταλι Βαλάκη, ένας ακόμα Ανθρωπος ανάμεσα μας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Λίγοι από μας μπορούν να κάνουν μεγάλα έργα. Όλοι όμως μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με πολύ αγάπη». Λέγεται Νάταλι Βαλάκη. Director of Programs της Action Aid Hellas. Προσωπικά την γνώρισα μέσα από το φωτοσκόπιο του Γιάννη Κοκολάκη και σας το παραθέτω. «Δουλεύω για την ActionAidτα τελευταία 8 χρόνια και είμαι σίγουρη ότι η απόφαση να δουλέψω εδώ είναι η καλύτερη που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην Αθήνα και όπως πάντα, περιμένω πως και πώς να ξαναβρεθώ στην Παλαιστίνη, στην Κένυα, στην Μοζαμβίκη. Λένε πως οι άνθρωποι δε γεννούνται, γίνονται. Και η Νάταλι είναι.
Μέσα από τις απαντήσεις της «πετάς» σε ορίζοντες που δεν ήξερες ή που δεν θέλησες να ψάξεις. Γεύεσαι, βλέπεις, μυρίζεις, αγγίζεις.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γεύση που είχε το γάλα με φύλλα τσαγιού που ήπιαμε στο Κονγκελάι της Κένυας. Σε μία από τις πιο άνυδρες περιοχές που έχω δει, μας φιλοξένησε μια οικογένεια για μία βδομάδα μέσω ενός προγράμματος της ActionAid. Είχε σχεδόν δύο χρόνια να βρέξει, οι καλλιέργειες είχαν καταστραφεί, τα ζώα πέθαιναν, οι άνθρωποι πέθαιναν. Τέσσερις κατσίκες χρειάζονταν για να βγει μία κούπα γάλα. Το πρώτο ξημέρωμα καθίσαμε με την οικογένεια και ήπιαμε μαζί τους. Αυτή η κούπα γάλα ήταν η πιο πολύτιμη γεύση που μου προσφέρθηκε ποτέ, αφού αποτελούσε και το μοναδικό γεύμα της οικογένειας. Αξέχαστο πρωινό..»
«. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που βρέθηκα σε ένα σχολείο που είχε φτιάξει η ActionAid στην Κένυα. Μόλις φτάσαμε μας περικύκλωσαν περίπου 100 παιδιά, φωνάζοντας και γελώντας. Τους φαινόμασταν τόσο αστείοι, εμείς οι mzungu (λευκοί/ ξένοι)! Μια πιτσιρίκα με ένα ροζ μπλουζάκι άγγιζε τα μαλλιά μου για ώρες, το πιθανότερο ήταν ότι δεν είχε ξαναδεί λευκό στη ζωή της, και δεν άφηνε με τίποτα τα χέρια μας. Το χέρι της που μας άγγιζε συμβόλιζε για μένα όλα τα χέρια των παιδιών που στηρίζουμε μέσα από το Πρόγραμμα Αναδοχής της ActionAid.»
«Όταν όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα προβάλλουν συστηματικά και για χρόνια την εικόνα των Παλαιστίνιων που κάνουν «τρομοκρατικές επιθέσεις» εμείς, κατά την παραμονή μας εκεί, είδαμε μια Παλαιστίνη που χάνει τα εδάφη της από τους παράνομους εποικισμούς του Ισραήλ, που βλέπει τα παιδιά της να φυλακίζονται χωρίς κατηγορητήρια, που βλέπει τοίχους και συρματοπλέγματα να τους κλείνουν στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου. Αυτή η Παλαιστίνη το μόνο που ζητάει είναι να πούμε στον κόσμο ότι δεν είναι τρομοκράτες, ότι το μόνο που ζητούν είναι δικαιοσύνη και ελευθερία.»
« Ωραίοι άνθρωποι με ρωτάτε. Ωραίοι άνθρωποι είναι οι Παλαιστίνιοι που αν και περνάνε όλα αυτά καταφέρνουν και έχουν ακόμα πολλή αγάπη στην καρδιά τους.»
«Κάθε αποστολή έχει και τις ιδιαιτερότητές της. Κουβαλάμε μαζί μας γαλότσες, σακίδια, ένα κουτί πρώτων βοηθειών, υγρά μαντηλάκια για να φύγει η πολλή η σκόνη. Κυρίως όμως ανοιχτό μυαλό για να μαζέψουμε όσες περισσότερες εμπειρίες μπορούμε.»
Νάταλι Βαλάκη, ένας ωραίος άνθρωπος. Ένας ακόμα άνθρωπος ανάμεσα μας..
