Ενας Ελληνας πίσω από την υπόθεση Γουότεργκεϊτ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι αποκαλύψεις που παρουσιάζει ο 85χρονος σήμερα Δημητρακόπουλος γίνονται με ενδιάμεσο το γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, που επισκέπτεται τον Δημητρακόπουλο στην Ουάσιγκτον και συζητά μαζί του.
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν πώς ακριβώς ξεκίνησε η υπόθεση Γουότεργκεϊτ που οδήγησε στο γνωστό σκάνδαλο και την παραίτηση του προέδρου Νίξον; Η γενική εντύπωση ήταν πως η μυστική υπηρεσία του Νίξον (πρώην κατάσκοποι της CIA) ήθελε να πάρει πληροφορίες για τη δράση και τα μυστικά του Δημοκρατικού κόμματος που τότε είχε τα γραφεία του στο ξενοδοχείο Γουότεργκεϊτ.
Οι περισσότεροι όμως από εμάς δεν γνωρίζουν πως ένας από τους κύριους λόγους που οι άνθρωποι του Νίξον μπήκαν παράνομα στα γραφεία ήταν να βάλουν στα χέρια τους το φάκελο για τα χρήματα που είχε προσφέρει η χούντα του Παπαδόπουλου στον τότε υποψήφιο για αντιπρόεδρο των Ρεπουμπλικανών Σπύρο Αγκνιου, φάκελο που είχε παρουσιάσει στους Δημοκρατικούς ο Ελληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, ανταποκριτής της «Καθημερινής» για πολλά χρόνια στην Ουάσιγκτον.
Αυτά παρουσιάζουν με κάθε λεπτομέρεια και με συγκεκριμένες αποδείξεις στο αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ τους «Καιρός για ήρωες» οι Αγγελος Κοβέτσος και Καλλιόπη Λεγάκη, που προβλήθηκε στο φετινό 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.
Οι αποκαλύψεις που παρουσιάζει ο 85χρονος σήμερα Δημητρακόπουλος γίνονται με ενδιάμεσο το γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, που επισκέπτεται τον Δημητρακόπουλο στο διαμέρισμά του στην Ουάσιγκτον και συζητά μαζί του.
Εκείνο που ανακάλυψε ο Δημητρακόπουλος ήταν πως η κυβέρνηση των συνταγματαρχών είχε δώσει στον γνωστό Ελληνοαμερικανό Πάππας, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος (απ’ όπου και διέρρευσε η πληροφορία) το ποσό των 589.000 δολαρίων για να το μεταφέρει στον Τζον Μίτσελ και τον Σπύρο Αγκνιου ως συμβολή της χούντας στην προεκλογική καμπάνια τους.
Ο Μανθούλης δεν συνομιλεί μόνο με τον Δημητρακόπουλο, αλλά και με Αμερικανούς ειδικούς γύρω από το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, αναμεσά τους τον γνωστό ιστορικό και συγγραφέα Στάνλεϊ Κούτλερ (από τα βιβλία του αναφέρω τα «The Wars of Watergate» και «Abuse of Power: The Nixon Tapes») καθώς και με δημοσιογράφο των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», οι οποίοι επιβεβαιώνουν όλα τα σχετικά με το «φάκελο Αγκνιου» και την παραβίαση των γραφείων των Δημοκρατικών -οι «Τάιμς» γνώριζαν την υπόθεση αλλά προτίμησαν, λόγω της τότε αφελούς στάσης τους απέναντι στους Αμερικανούς προέδρους, όπως σημειώνει ο Αμερικανός δημοσιογράφος, να την παραμελήσουν.
Πέρα από το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, ο Δημητρακόπουλος τα έβαλε και με τον Κίσινγκερ, ενώ συνεχίζει ακόμη και σήμερα τον αγώνα του για την προσαγωγή του Κίσινγκερ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις προσπάθειές του να καλύψει την όλη υπόθεση αλλά και για τα ψέματα σχετικά με το Κυπριακό και την ανάμιξή του στην τουρκική εισβολή του νησιού.
Δυναμική πρέπει να πω είναι φέτος η παρουσία του ελληνικού ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ. Εκτός από το «Καιρός για ήρωες» και «Η νονά» του Στέλιου Κούλογλου (που παρουσιάσαμε στο χθεσινό άρθρο), πολλές ελληνικές ταινίες καταπιάνονται με ενδιαφέροντα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Στην ταινία «Η τέχνη της κρίσης – η περίπτωση του θεάτρου» της Κατερίνας Πατρώνη παρακολουθούμε νέους καλλιτέχνες του θεάτρου να βρίσκουν, με λιγοστά μέσα και χωρίς κρατικές επιδοτήσεις, τρόπους για να εκφραστούν και να πλησιάσουν το κοινό, συχνά κοινό ανομοιογενές (ακόμη και μεταναστών), που το θέατρο φέρνει κοντά και εμψυχώνει. «Η κουλτούρα είναι μια πολιτική για να μας βγάλει από την κρίση», λέει πολύ σωστά, κάποια στιγμή, ένας από τους συνεργάτες της ομάδας που αναζητούν κοινό στους δρόμους, στις πλατείες και όπου αλλού μπορούν να στήσουν τις παραστάσεις τους.
Κάτι που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί και οι ιθύνοντες, που προτιμούν να μας κόβουν μισθούς και συντάξεις και να οδηγούν στην ανεργία, παρά να χρησιμοποιήσουν την οποιαδήποτε μορφή τέχνης για να βοηθήσουν τους πολίτες να ξεπεράσουν την κρίση και να αντισταθούν σθεναρά στα οποιαδήποτε μνημόνια.
Το θέατρο είναι στο επίκεντρο και της ταινίας «Παίζοντας με τη φωτιά» της Αννέτας Παπαθανασίου, που καταπιάνεται με τις γυναίκες ηθοποιούς που τολμούν να εμφανιστούν στο θέατρο στο Αφγανιστάν. Χώρα όπου η παρουσία της γυναίκας στη σκηνή θεωρείται προσβολή και έγκλημα. Με αποτέλεσμα να τρομοκρατούνται, να εκδιώκονται, να κακοποιούνται, ακόμη και να δολοφονούνται.
Μέσα από αποσπάσματα από παραστάσεις και με συνεντεύξεις με γυναίκες ηθοποιούς, η σκηνοθέτρια μας παρουσιάζει το δράμα των γυναικών αυτών, με αρκετές να μιλούν με τόλμη για τη δουλειά τους, τους κινδύνους αλλά και την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν παρά τις απειλές των Ταλιμπάν -μαζί και μια διάσημη ηθοποιός που εκδιώχθηκε και αναγκάστηκε να καταφύγει στο Βερολίνο, όπου συνεχίζει το έργο της.
Στην παράλογη συχνά λογοκρισία επί κυβερνήσεων της δικτατορίας (1967-1974) στρέφεται ο Βασίλης Δούβλης στην ταινία του «Στοργή στο λαό». Με άγνωστο υλικό που κατάφερε να πάρει από τα διάφορα κρατικά τμήματα, ο Δούβλης έφτιαξε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ.
Από εμπορικές ταινίες με τη Βουγιουκλάκη («Η κόρη μου η σοσιαλίστρια») μέχρι ταινίες καλλιτεχνικές, σκηνοθετών όπως οι Νίκος Κούνδουρος («Οι παράνομοι»), Ροβήρος Μανθούλης («Πρόσωπο με πρόσωπο»), Μιχάλης Κακογιάννης («Ηλέκτρα», «Στέλλα»), Νίκος Παπατάκης («Οι βοσκοί»), Δημήτρης Θέος («Κιέριον») κ.ά., αλλά και ξένων δημιουργών όπως ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν («Η ώρα του λύκου») και ο Λουίς Μπουνιουέλ («Η ωραία της ημέρας»), ο κινηματογράφος ήταν πρώτος στο στόχαστρο των δικτατόρων, με τις ταινίες να αντιμετωπίζουν όχι μόνο το ψαλίδι της χουντικής λογοκρισίας αλλά και, συχνά, την πλήρη απαγόρευση -αξίζει να ακούσει κανείς τα παράλογα δικαιολογητικά των στρατιωτικών λογοκριτών για να σκάσει στο γέλιο- όπως για παράδειγμα, όταν οι χωρίς καμιά πνευματική ή άλλη γνώση χουντικοί λογοκριτές απαγόρευσαν την ταινία του Μπουνιουέλ για «έλλειψη οποιασδήποτε καλλιτεχνικής αξίας»!
ΠΗΓΗ: Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – www.enet.gr