Η διάσπαση της Αριστεράς εν όψει των Ευρωεκλογών εγείρει φόβους για το χειρότερο: Ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» υπό τον Στέφανο Κασσελάκη δεν τραβά, οι “διασπαστές” το ίδιο…
O πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία Στέφανος Κασσελάκης συναντήθηκε με τις τοπικές αρχές, τους δασκάλους και τους μαθητές του ελληνικού μειονοτικού σχολείου της περιοχής, Ζήσο Λούτσιο, στις Βουλιαράτες της Αλβανίας, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στο Καλπάκι Ιωαννίνων και τα μειονοτικά χωριά της Αλβανίας, την Πέμπτη 9 Μαΐου 2024. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, STR
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οξεία κριτική από τον Ανδρουλάκη: “Με τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό γίναμε μπανανία πολυεθνικών και τώρα καλεί την κολλητή του φον ντερ Λάιεν να βρει λύση”
Λεπέν και Μελόνι συμμαχούν για να… κυριεύσουν την Ευρωβουλή: Νέα πανευρωπαϊκή (ακρο)δεξιά συμμαχία για να μπει σφήνα στο δίπολο Λαϊκού Κόμματος και Σοσιαλιστών
Στο διαδικτυακό μέσο Mediapart εκτενές ρεπορτάζ της Amélie Poinssot καταγράφει απόψεις ατόμων που πρόσκεινται στην Αριστερά και περιγράφει το σχίσμα στον ΣΥΡΙΖΑ με την έλευση και εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, του οποίου το πορτρέτο επίσης σκιαγραφεί.
Όπως, μεταξύ άλλων, αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο που ξέσπασε τελικά η κρίση ταυτότητας, με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη που αντικατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος.
Σήμερα κυριαρχεί η πικρία καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να ανακάμπτει μετά τις δύο ιστορικές του ήττες, σχολιάζεται με αναφορά στην ήττα του κόμματος στις εκλογές του 2019 και το ακόμη χαμηλότερο ποσοστό του σε εκείνες του 2023 που οδήγησε και στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα.
Μια άνευ προηγουμένου εσωτερική εκλογική διαδικασία, κατά την οποία αρκούσε η καταβολή 2 ευρώ για να μπορέσει κανείς να συμμετάσχει, είτε ήταν μέλος είτε όχι του ΣΥΡΙΖΑ έφερε έτσι στην ηγεσία του κόμματος τον ευκατάστατο Στέφανο Κασσελάκη, ιδιοκτήτη επιχειρήσεων που είχε περάσει από την τράπεζα Goldman Sachs και είχε μέχρι τότε ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Στέφανος Κασσελάκης καταφθάνει με ένα στυλ που αποτελεί παραφωνία για την ελληνική Αριστερά και χωρίς κανένα πολιτικό πρόγραμμα προκαλώντας πολύ γρήγορα σχίσμα εντός του κόμματος, σχολιάζει η δημ/φος αναφερόμενη στη συνέχεια στις αποχωρήσεις βουλευτών και στελεχών και στη δημιουργία της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Αριστεράς, στην οποία προσχώρησε και η Σία Αναγνωστοπούλου.
Όπως λέει η ίδια στο Mediapart, «Ο νέος πρόεδρος [του ΣΥΡΙΖΑ] στερείται νομιμοποίησης, βίωσα την άφιξή του ως πρόκληση για την ιστορία του κόμματος. Ο τρόπος που εκφράστηκε κατά τη διάρκεια της κεντρικής επιτροπής είναι απαράδεκτος για κάποιον αριστερό: παρουσιάστηκε ως “ο βασιλιάς είμαι εγώ”, αδιαφορώντας πλήρως για τη βάση και την εσωτερική μας δημοκρατία. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε πάει στον ΣΕΒ, όπου διαβεβαίωσε ότι δεν είχε τίποτα εναντίον του κεφαλαίου…».
Σκέφτηκε προσεκτικά, λέει, πριν πάρει την απόφασή της. Αλλά το κόμμα «είχε ήδη χάσει την ταυτότητά του με την εκλογική διαδικασία: ο καθένας μπορούσε να ψηφίσει και αυτό τροποποίησε την κοινωνιολογία του κόμματος».
Οι «βαθιά σεξιστικές» επιθέσεις θύμα των οποίων ήταν η υποψήφια Έφη Αχτσιόγλου την αηδίασαν εντελώς. «Έχουμε πλέον έναν αρχηγό κόμματος, ο οποίος κινείται προς το κέντρο, αντλώντας ιδέες από τα δεξιά».
Ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα; Διερωτάται η δημ/φος σημειώνοντας ότι στην ηγεσία του νέου ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέφανος Κασσελάκης καταφέρνει σε κάθε περίπτωση να προσελκύει διαφορετικές ομάδες του ελληνικού εκλογικού σώματος.
Θέλοντας όμως να προσελκύσει ψηφοφόρους διαφορετικής προέλευσης, δεν κινδυνεύει να χάσει την αρχική βάση του ΣΥΡΙΖΑ; Μεγάλο μέρος αυτή είναι πιο κοντά στη Νέα Αριστερά. Μετά την πρώτη διάσπαση τον Σεπτέμβριο του 2015, αυτό το δεύτερο σχίσμα θα μπορούσε να βλάψει πολύ περισσότερο.
Η γενική γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου θέλει να πιστεύει ότι το κόμμα της δεν είναι τόσο αποδυναμωμένο. «Από το συνέδριό μας που πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο, ξεκινήσαμε με μια καλή βάση και το βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις», εξηγεί στο Mediapart.
«Η γενική φυσιογνωμία του κόμματος, ο πυρήνας των ιδεών μας δεν έχουν αλλάξει. Στόχος μας είναι να επαναφέρουμε στις κάλπες τους ανθρώπους, και ιδιαίτερα τους νέους, που απείχαν στις τελευταίες εκλογές».
Απέναντι στον κίνδυνο ανόδου της Ακροδεξιάς, η Σία Αναγνωστοπούλου, για τη Νέα Αριστερά, πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να διευρύνει τη βάση της, αλλά πηγαίνοντας προς το εκλογικό σώμα που είναι προσκολλημένο στις δημοκρατικές αξίες και που συμμερίζεται την ιδέα ότι η ελληνική κοινωνία, όπως και η ευρωπαϊκή κοινωνία, χρειάζεται σήμερα να κάνει ένα πολιτικό και θεσμικό άλμα για την επιβολή του κράτους δικαίου.
«Αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο της στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης και της κλιματικής κρίσης. Δεν είναι ώρα για ημίμετρα».
Στο εκλογικό σώμα, ωστόσο, ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές, η Νέα Αριστερά δυσκολεύεται να απογειωθεί. Ο Γεράσιμος Μοσχονάς, ερευνητής Πολιτικών επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επισημαίνει τις αδυναμίες της: «Η Νέα Αριστερά δημιουργήθηκε χωρίς στρατηγική, δεν είχε προετοιμαστεί για αυτή τη διάσπαση. Ήταν η αιφνιδιαστική εκλογή του Κασσελάκη που τους οδήγησε στην έξοδο: ένα χρόνο νωρίτερα, ήταν εντελώς αδιανόητο…».
Μπορεί να στηριχθεί σε μια συνεκτική βάση: «Αυτοί που προσχώρησαν είναι πιο κοντά στην ιστορική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά αυτό δεν αρκεί για να αποτελέσει μια σημαντική πολιτική δύναμη, συνεχίζει ο ερευνητής. Διότι στη γενιά των «σαραντάρηδων» που προσχώρησαν στη Νέα Αριστερά, πολλοί είχαν παραμείνει στη σκιά του Τσίπρα ή είχαν περιοριστεί σε ένα συγκεκριμένο πεδίο τεχνογνωσίας κατά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πρόκειται για άτομα που οδηγήθηκαν νέοι σε θέσεις υψηλής πολιτικής ευθύνης, με μικρή προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία.
«Δεν έμαθαν να παράγουν ένα αριστερό πρόγραμμα», εξηγεί ο Μοσχονάς. «Ως αποτέλεσμα, ο λόγος τους υπερασπίζεται την αριστερή ταυτότητα αλλά στερείται καινοτόμου περιεχομένου. Αλλά δεν αρκεί να είσαι σοβαρός και να κραδαίνεις την ταυτότητά σου σαν λάβαρο. Χρειάζονται ακόμα νέες ιδέες, η παραγωγή μιας πολιτικής προσφοράς που να ξεχωρίζει».
Κάτι που κάνει τον πολιτικό επιστήμονα να λέει ότι η ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά βρίσκονται με ένα κενό εκπροσώπησης και ένα κενό στο φαντασιακό «άνευ προηγουμένου κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια». Το εκλογικό δυναμικό για την ανάπτυξη νέων ή σχεδόν νέων σχηματισμών είναι επομένως υψηλό.
«Αλλά στην πράξη, η Νέα Αριστερά συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει η κρίση της ιστορικής εκπροσώπησης», συνεχίζει ο Μοσχονάς. «Απέκτησε την κουλτούρα του “μικρού κόμματος” πριν ακόμη μετρηθεί ως μικρό κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Αυτό που του λείπει είναι η αίσθηση του επείγοντος, η τόλμη, η ορμή, η προγραμματική εφευρετικότητα, η καινοτόμος ενέργεια».
Ένα άλλο μειονέκτημα: ο νέος σχηματισμός δεν ευνοείται από τα μέσα ενημέρωσης και όσοι πάνε να ψηφίσουν θα μπορούσαν κάλλιστα να προτιμήσουν μια χρήσιμη ψήφο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παραμένει, στα αριστερά, το κόμμα με τις περισσότερες πιθανότητες να έρθει πρώτο ως αντιπολίτευση στις 9 Ιουνίου.
Για να μην αναφέρουμε ότι άλλες δυνάμεις, με γερές βάσεις στην επικράτεια, αντιστέκονται: οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ – ακόμα καλά εδραιωμένοι στην ύπαιθρο και τα συνδικάτα παρά την πτώση της δεκαετίας του 2010 – και οι κομμουνιστές του ΚΚΕ – ένα μαρξιστικό κόμμα που επιζεί από το παρελθόν και που πάντα αρνήθηκε να συμμαχήσει με την υπόλοιπη ελληνική Αριστερά – απέδειξαν στις τελευταίες εκλογές ότι διατήρησαν μια όχι αμελητέα δεξαμενή ψήφων.
Τι θα γινόταν αν τα ελληνικά κοινωνικά κινήματα –φοιτητικά, φεμινιστικά, των πολιτών– κατάφερναν να επηρεάσουν την ενοποίηση της Αριστεράς; Η Σία Αναγνωστοπούλου (Νέα Αριστερά) θέλει να παραμείνει αισιόδοξη:
«Η κοινωνική αντίσταση είναι ακόμα εκεί, ακόμα κι αν δεν είναι πολύ ορατή. Απέναντι στο υψηλό κόστος της καθημερινότητας, την έλλειψη σεβασμού για το κράτος δικαίου, την τραγωδία των Τεμπών… η κοινωνία αργεί να αντιδράσει, φυσικά, αλλά είναι θέμα χρόνου. Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης δεν έχει μπροστά του ένα ελεύθερο πεδίο».
Στο μεταξύ, το τοπίο είναι πιο κατακερματισμένο από ποτέ. Στις ευρωεκλογές, τουλάχιστον έντεκα λίστες ευθυγραμμίζονται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ 25, Νέα Αριστερά, Κόσμος (νέο περιβαλλοντικό κόμμα με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη), Πλεύση Ελευθερίας (ο σχηματισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου), ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τριών ακόμη μικρών κομμουνιστικών ομάδων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, η Ελλάδα, εργαστήριο πολιτικών λιτότητας, ήταν μια χώρα που ήταν προπομπός πρωτόγνωρων αλλαγών, που συναντήσαμε αλλού στην Ευρώπη: πτώση της Σοσιαλδημοκρατίας, θεαματική άνοδος της Ακροδεξιάς, κίνημα αγανακτισμένων, έπειτα ένωση της Αριστεράς υπό τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επαναπροσανατολισμός του τελευταίου σήμερα θα μπορούσε να προαναγγέλλει άλλες εξελίξεις για την Αριστερά της ηπείρου- καταλήγει το δημοσίευμα.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE