Στην Αθήνα και την Λευκωσία απαιτείται ένα σοβαρό κράτος δικαίου χωρίς λεκέδες που να το εκθέτουν και να το αποδυναμώνουν διεθνώς: Το νέο τοπίο στον πλανήτη, η Ελλάδα, και η Κύπρος
Το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου φωταγωγήθηκε με πορτοκαλί χρώμα, στο πλαίσιο των παγκόσμιων 16ήμερων δράσεων κατά της έμφυλης βίας. Φωτογραφία ΓΤΠ, PIO
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ*, Λευκωσία
Χωρίς καμιά αμφιβολία διαπιστώνουμε καθημερινά πόσο ρευστό γίνεται το πολιτικό πλανητικό μας πεδίο με όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Παλιότερα μιλούσαμε για επιτάχυνση της ιστορίας, αλλά σήμερα, ακόμη και αυτή η έννοια της επιτάχυνσης κινδυνεύει να ξεπεραστεί. Σε όλα αυτά συμβάλλει ασφαλώς και η τεχνολογική επανάσταση που είναι ραγδαία και πολλές φορές ανεξέλεγκτη.
Ο πόλεμος της Γάζας και αυτός της Ουκρανίας που ξεκίνησε νωρίτερα, πυροδότησαν όλη αυτή την ρευστότητα του διεθνούς συστήματος, που βεβαίως προϋπήρχε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά σε λιγότερο εντατικούς ρυθμούς.
Βρισκόμαστε έτσι μπροστά σε νέες γεωπολιτικές πραγματικότητες, σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης του διεθνούς συστήματος που μοιάζει όμως με κινούμενη άμμο. Οι νέες όμως γεωπολιτικές πραγματικότητες ωθούν στη δημιουργία δύο μεγάλων στρατοπέδων.
- Από τη μια είναι η Δύση υπό αμερικανική ηγεμονία και από την άλλη ο Παγκόσμιος Νότος αρκετά ετερόκλητος για την ώρα. Ρωγμές υπάρχουν βέβαια και στο στρατόπεδο της Δύσης, αλλά με τον πόλεμο της Ουκρανίας η αμερικανική ηγεμονία σταθεροποιήθηκε, ειδικά με την έκλειψη της Ευρώπης και την παράδοση της Γερμανίας.
Το στρατόπεδο της Δύσης βρίσκεται σε αμυντική διάταξη, προσπαθώντας να διατηρήσει τα κεκτημένα του από το παρελθόν. Αντίθετα, ο Παγκόσμιος Νότος βρίσκεται περισσότερο σε επιθετική διάταξη με διεκδικήσεις που θυμίζουν τον παλιό αντιαποικιακό αγώνα.
Η ύπαρξη των δύο αυτών στρατοπέδων δεν συνιστά και ένα διπολικό κόσμο. Ειδικά στον χώρο του Παγκόσμιου Νότου, πέρα από τα κοινά συμφέροντα και τις κοινές επιδιώξεις, υπάρχουν και διαφοροποιήσεις και ανταγωνισμοί. Για παράδειγμα η συμπόρευση των δύο μεγαλύτερων παιχτών αυτού του στρατοπέδου, της Κίνας και της Ινδίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γι’αυτό και η Δύση, και ειδικά οι ΗΠΑ, προσπαθούν να επενδύσουν στις διαφορές αυτές.
Αυτό που παρατηρούμε, είναι η κατάρρευση του συστήματος που δημιούργησαν οι νικητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παράλυση των Ηνωμένων Εθνών και ειδικά του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Η αποσύνθεση του μεταπολεμικού συστήματος άρχισε βεβαίως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος της διπολικής σταθερότητας που επικράτησε για μερικές δεκαετίες. Η απώθηση της Ρωσίας από την Δύση και η αντίθεση των Αμερικανών στην ενσωμάτωσή της σ’ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, την οδήγησαν στην σημερινή συμμαχία της με την Κίνα και την ένταξή της στο στρατόπεδο του Παγκόσμιου Νότου.
Κάποιες χώρες επωφελούνται από τις ρωγμές που παρουσιάζονται στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων για να επιβεβαιώσουν μια δική τους όσο γίνεται αυτόνομη πορεία. Η Τουρκία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειας αυτής. Μέλος του ΝΑΤΟ και δεμένη οικονομικά με τη Δύση, αγωνίζεται την ίδια ώρα να επιβεβαιώσει την παρουσία της στον Παγκόσμιο Νότο και ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο.
Στη σημερινή διαίρεση του κόσμου, Ελλάδα και Κύπρος έχουν κάνει μια μονοδιάστατη επιλογή, αυτή της Δύσης, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς αποχρώσεις. Είναι αυτό που αποκαλούν η «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Πόσο σωστή είναι, ο χρόνος θα δείξει.
- Όμως τα ως τώρα αποτελέσματα δεν δείχνουν να εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα. Η Δύση και οι ΗΠΑ δεν εγγυώνται την ελληνική εθνική κυριαρχία, ενώ αρνούνται επίμονα να καταδικάσουν την Τουρκία για την κατοχή στην Κύπρο. Ειδικά η αμερικανική και βρετανική πολιτική, αλλά και αυτή της Γερμανίας, παραμένει πάντα η γνωστή πολιτική των ίσων αποστάσεων, όταν δεν ευνοεί σκανδαλωδώς την Τουρκία.
Ακόμη και αν δεχτούμε ότι δεν υπάρχει δυνατότητα μετακίνησης από τη Δύση, η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν να υιοθετήσουν μια πολιτική λιγότερο μονοδιάστατη και υποτελή στα αμερικανικά ή τα γερμανικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια, υπάρχει χώρος για μια πολιτική που δεν θα την χαρακτηρίζει η μονομέρεια αν όχι η υποτέλεια, με ανοίγματα στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου.
Μια τέτοια πολιτική όμως εξυπακούει και στην Αθήνα και την Λευκωσία ένα σοβαρό κράτος δικαίου χωρίς λεκέδες που να το εκθέτουν και να το αποδυναμώνουν διεθνώς.
Ένα κράτος χωρίς πελατειακές σχέσεις και διαφθορά, ένα υποδειγματικό κοινωνικό κράτος, μια εύρωστη οικονομία και ένα πολυεπίπεδο παραγωγικό μοντέλο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να παράγει γνώση και πολιτισμό, θα προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα υγείας στην υπηρεσία των πολιτών και ασφαλώς την ύπαρξη μιας οικολογικής συνείδησης και ευαισθησίας που να προστατεύει το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων. Αλλά εμείς, πόρρω απέχουμε από ένα τέτοιο κράτος.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Μετά την τραγωδία του 1974 θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί στην Κύπρο ένα σοβαρό κράτος δικαίου χωρίς λεκέδες που να μας εκθέτουν διεθνώς. Αυτό απαιτούσε η λογική για να αντιμετωπιστεί η κατοχή. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Καλπάζουσα διαφθορά και διαπλοκή, επιτροπές έρευνας των οποίων τα πορίσματα έμπαιναν στα ράφια, αθέμιτος πλουτισμός, θεσμός η ατιμωρησία.
Οι σκιές που ρίχνουν τα ξένα δημοσιεύματα στο όνομα της Κύπρου, δεν αντιμετωπίζονται εύκολα από ένα διεφθαρμένο κράτος, κι όταν ακόμη δεν υπάρχει κάτι το επιλήψιμο. Ασφαλώς και υπάρχουν και αλλού Ρώσοι ολιγάρχες και ρωσικά κεφάλαια. Αυτά συμβαίνουν και στη Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία που παρουσιάζονται ως κήνσορες όταν πρόκειται για την Κύπρο.
Αλλά για μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος, η ανυπαρξία κράτους δικαίου της αφαιρεί την δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Στο μεταξύ, με τη βοήθεια όπως λέγεται και Ελληνοκυπρίων «εμπειρογνωμόνων», τα ρωσικά κεφάλαια μετακομίζουν και ιδρύουν τη «Νέα Λεμεσό» στην Καρπασία.
Την ίδια ώρα, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα φέρει, λέει, από «τρίτη χώρα» έμπειρη ομάδα εμπειρογνωμόνων στο οικονομικό έγκλημα για να βοηθήσει στις έρευνες. Καλά, τόσα χρόνια στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, ούτε έβλεπε, ούτε άκουε τι γινόταν; Όταν μιλούσε ο Γενικός Ελεγκτής, όταν ο κόσμος βούιζε;
* Στέφανος Κωνσταντινίδης
Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
[email protected]
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE