Η μίζερη ελληνική πολιτική ζωή και ο διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ: Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο ομογενής ξύπνησε ένα πρωϊ και αποφάσισε ότι ήταν ο μεσσίας για να σώσει την Ελλάδα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Με τον Γιώργο Κατσαρό στην Κέρκυρα ο Στέφανος Κασσελάκης: Ακουσε τις πρόβες της Φιλαρμονικής, ετοιμάζεται για τους «μπότηδες» [video]

Το Πάσχα των πολιτικών αρχηγών: Σε Αθήνα, Τήνο, Κέρκυρα και Λαμία θα τσουγκρίσουν αβγά – Επιστρέφουν για την τελική ευθεία των ευρωεκλογών

Στην Κέρκυρα για το Πάσχα ο Κασσελάκης: Τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο του Αγίου Σπυρίδωνα και το Μεγάλο Σάββατο στους «μπότηδες»

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ*, Λευκωσία

Αυτά που συμβαίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ ευτελίζουν σίγουρα την ελληνική πολιτική ζωή. Την ευτελίζουν ακόμη περισσότερο γιατί πρόκειται για ένα κόμμα, υποτίθεται της Αριστεράς, στο οποίο θα έπρεπε να υπήρχε σοβαρότητα, πολιτικό ήθος και λόγος πολιτικός με κάποιο όραμα για την κοινωνία και τη χώρα.

Η ελληνική πολιτική ζωή έχει πέσει σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο, όχι μόνο εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της κατάστασης που επικρατεί στο σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα συμπτώματα αυτής της κρίσης, το πιο κραυγαλέο αυτή τη στιγμή, της μιζέριας της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Η κρίση της πολιτικής δεν είναι βέβαια ένα ελληνικό φαινόμενο. Συναντούμε την ίδια κρίση, με κάποιες ίσως εξαιρέσεις, σε πλανητικό επίπεδο. Η πολιτική έχασε τη σχετική αυτονομία που διέθετε στο παρελθόν για να καταντήσει θεραπαινίδα των μεγάλων συμφερόντων.

Επιπλέον οι πολιτικοί φαντάζουν σήμερα, σε σχέση με το παρελθόν, μετριότητες και υπομετριότητες. Δεν υπάρχει σήμερα ούτε Ντε Γκωλ, ούτε Αντενάουερ, ούτε Κέννεντυ, ούτε Αλιέντε. Δεν έχει κανείς παρά να δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Πρόκειται για μια βαθιά κρίση, τόσο σε επίπεδο κομμάτων θεσμών όσο και σε επίπεδο προσώπων αλλά και ιδεών.

• Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η εμφάνιση ενός ουρανοκατέβατου, χωρίς πολιτικές ιδέες και χωρίς γνώση της ίδιας της Ελλάδας, που όμως εκλέχτηκε πρόεδρος του κόμματος, είναι κατάντια για το κόμμα της Αριστεράς, αλλά κατάντια και για την ελληνική πολιτική ζωή. Το ότι εκλέχτηκε δημοκρατικά, δεν αναιρεί την εκτίμηση αυτή.

Πέρα από τις συνωμοσιολογικές θεωρίες, το παρελθόν του Στέφανου Κασσελάκη και η διαδρομή του παρουσιάζουν κενά και υπάρχουν σκιές στην πορεία του, είτε ως τραπεζίτη, είτε ως εφοπλιστή και πολλά άλλα που διατείνεται ότι υπήρξε.

Και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο ομογενής αυτός, ξύπνησε ένα πρωϊ στις ΗΠΑ και αποφάσισε ότι ήταν ο μεσσίας για να σώσει την Ελλάδα, είδε ανοιχτή πόρτα και φως στον ΣΥΡΙΖΑ και εισήλθε. Αυτός που αρθρογραφούσε υπέρ του Μητσοτάκη και που η ΝΔ θα ήταν ο φυσιολογικός του χώρος.

Ούτε και μπορεί κανείς να πιστέψει, όταν βλέπει ποιοι τον περιστοιχίζουν, πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαδραμάτισε κανένα ρόλο στην εκλογή του. Το γιατί, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για την ώρα, αλλά ίσως κάποια στιγμή θα μάθουμε για το παρασκήνιο.

Είναι πάντως εκπληκτικό πως ένας πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος, άνθρωπος ζυμωμένος στην πολιτική ζωή, παρακολούθησε όλο αυτό το εξευτελιστικό σήριαλ, με επιστέγασμα την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, χωρίς να ανοίξει το στόμα του.

Η χώρα έχει ανάγκη από μια ισχυρή αντιπολίτευση και από μια καλή κυβέρνηση. Ούτε το ένα έχει, ούτε το άλλο. Η απουσία αντιπολίτευσης τονώνει την αλαζονεία του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του. Ο οποίος έχει την ψευδαίσθηση ότι κυριαρχεί πολιτικά, λόγω της μιζέριας των αντιπάλων του.

Απλώς το σύστημα του παρέχει στήριξη αυτή τη στιγμή, επειδή με τους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς του προχωρεί σε μετάλλαξη των θεσμών και των δομών της ελληνικής κοινωνίας υπέρ των μεγάλων συμφερόντων. Έχει επίσης τη στήριξη του ξένου παράγοντα, επειδή συντάχτηκε απόλυτα και χωρίς όρους με τον ευρωατλαντισμό που μετατρέπει την Ελλάδα σε τιμάριο των αμερικανικών και γερμανικών συμφερόντων.

Οι ανισότητες, η ακρίβεια και οι ανασφάλειες της μεσαίας τάξης δεν θα επιτρέψουν εύκολα αυτή την μετάλλαξη. Τα εθνικά θέματα επίσης, τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και όχι μόνο, είναι ναρκοπέδιο για τη σημερινή κυβέρνηση.

• Απλώς για την ώρα υπάρχει μια ανοχή επειδή οι πολίτες δεν έχουν μπροστά τους μια εναλλακτική οραματική πρόταση. Το ΚΚΕ είναι το μόνο σοβαρό ανάχωμα σε αυτή την πολιτική, αλλά φυσικά δεν είναι κόμμα εξουσίας.

Η χώρα είναι καταχρεωμένη, με ένα παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται στον τουρισμό και τελευταία στην εκποίηση ακινήτων που αγοράζουν οι ξένοι, μια οικονομία παρασιτική, χωρίς βιομηχανική παραγωγή, με κατεστραμμένη τη γεωργική παραγωγή, με σκοτεινό το δημογραφικό μέλλον και με τους επιστήμονες της που θα βοηθούσαν σε μια τεχνολογική και ψηφιακή μετάλλαξη του παραγωγικού της μοντέλου, να την εγκαταλείπουν κα να διαπρέπουν εις την ξένη.

Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως και η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται σε κοινωνία χαμηλών προσδοκιών και το μεγάλο διακύβευμα είναι πώς θα πεισθεί η δυσφορούσα κοινωνική πλειοψηφία, ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση είναι βαριές για το ότι μια αγωνιστική κοινωνία κατέληξε μοιρολατρική και ένα μεγάλο μέρος της βρίσκεται στην αποχή και την παραίτηση.

Θα μπορούσε κανείς να θέσει το ερώτημα, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, αν υπάρχει διέξοδος για την χώρα. Παρά την κρίση του πολιτικού συστήματος, στην πολιτική δεν υπάρχει κενό. Το δύσκολο είναι ότι οι κοινωνικές δυνάμεις της προόδου έχουν υποχωρήσει πλανητικά.

Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι φαινόμενο ελληνικό, αλλά η κρίση της Αριστεράς που δεν έχει να παρουσιάσει μια εναλλακτική οραματική πρόταση αυτή τη στιγμή, είναι πλανητική. Το ίδιο όμως συμβαίνει και στον χώρο της Δεξιάς, έστω και αν κυριαρχεί αυτή τη στιγμή.

• Τα παλιά συντηρητικά κόμματα που είχαν υιοθετήσει, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια πολιτική μετριοπάθειας και αποδοχή ενός κοινωνικού συμβολαίου που μετρίαζε τις κοινωνικές ανισότητες, δεν υπάρχουν πια.\

Η Άκρα Δεξιά έχει επιβάλει την δική της ατζέντα, ο νεοφιλελευθερισμός διέρρηξε το παλιό κοινωνικό συμβόλαιο και οδηγηθήκαμε στους σημερινούς πολιτικούς, διαχειριστές των μεγάλων συμφερόντων. Αυτό βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπου η Άκρα Δεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός καθορίζουν την ατζέντα του Μητσοτάκη.

Συμπερασματικά, διέξοδος θα υπάρξει μόνο όταν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν την δύναμή τους, όταν θα γίνουν πολιτικά υποκείμενα και όχι πολιτικά υποζύγια. Ο ιστός της αράχνης είναι βέβαια πυκνοϋφασμένος και συμπαγής. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν ξηλώνεται.

* Στέφανος Κωνσταντινίδης
Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
[email protected]

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ δεν θα έχει ποτέ ασφάλεια χωρίς την αναγνώριση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων: Οι νέες πλανητικές γεωπολιτικές ισορροπίες