Μόνον οι φανατικοί οπαδοί του Ερντογάν πανηγυρίζουν τα 100 χρόνια της Τουρκίας: Οικονομία, αυταρχισμός, ισλαμικός φονταμενταλισμός

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ξεκίνησε άγριος εμπορικός “πόλεμος” μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ: Ο Ταγίπ Ερντογάν μπλόκαρε τα λιμάνια για τις ισραηλινές εισαγωγές και εξαγωγές

Για τις γενοκτονίες των… άλλων: Η Τουρκία θα στηρίξει τη μήνυση που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο η Νότια Αφρική κατά του Ισραήλ, για τη Γάζα

Η κρίση νομιμότητας του νεοσουλτάνου και οι συνέπειές της: Οι Αμερικανοί …”σφάζουν” τον Ερντογάν με το βαμβάκι, δεν είναι πια επιλογή του η ένταση με την Ελλάδα…

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την ημέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ ανακήρυξε την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας, ο Spectator κάνει μια μίνι ιστορική αναδρομή αλλά επικεντρώνεται στο σήμερα και στο μέλλον.

Σto άρθρο του Jeremy Seal mε τίτλο «Turkey has plenty to celebrate on its centenary» επισημαίνεται μεταξύ άλλων, ότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η Μέση Ανατολή έχει λόγο να γιορτάζει.

Συμβαίνει, ωστόσο, σήμερα να είναι η εκατονταετηρίδα της σύγχρονης Τουρκίας, την οποία ο πρόεδρος Erdogan σε μια αχαρακτήριστα ευχάριστη διάθεση, περιέγραψε πρόσφατα ως «μια μεγάλη αγκαλιά 85 εκατομμυρίων ανθρώπων». Αν οι αρχές της Τουρκίας σκοπεύουν να τιμήσουν την επέτειο με συγκεντρώσεις, πυροτεχνήματα και εορτασμούς, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι έχουν καλό λόγο.

Γιατί ενώ ο πόλεμος, ο σεχταρισμός και ο εκτοπισμός συνεχίζουν να καταδιώκουν τόσο μεγάλο μέρος αυτού που κάποτε αποτελούσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία – όχι μόνο στην Παλαιστίνη και τους Αγίους Τόπους, αλλά και στη Συρία, το Ιράκ και το Λίβανο, για να μην αναφέρουμε μεγάλο μέρος της βόρειας Αφρικής και της Αραβικής Χερσονήσου – το διάδοχο κράτος των Οθωμανών μπορεί να ειπωθεί, τουλάχιστον σε σχετικούς όρους, ότι μοιάζει με καλοδεχούμενη εξαίρεση.

Τα 100α γενέθλια της Τουρκίας σηματοδοτούν την ημέρα του 1923, που ο ιδρυτής της χώρας Mustafa Kemal Ataturk ανακήρυξε το νεοσύστατο κράτος σε δημοκρατία. Το διάταγμά του έγινε δεκτό με απορία από τους Τούρκους που ακόμη χωνεύουν τη φυγή του Σουλτάνου στην εξορία, για να μην αναφέρουμε την ανακοίνωση-βόμβα ότι η πρωτεύουσα θα μεταφερόταν από την Κωνσταντινούπολη στη στέπα της Ανατολίας: την Άγκυρα.

Πολλοί είχαν υποθέσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας θα τροποποιούνταν, ίσως σε μια συνταγματική μοναρχία υπό την ηγεσία του Χαλίφη, ενός επικεφαλής της παγκόσμιας ισλαμικής κοινότητας με έδρα την Κωνσταντινούπολη, το αξίωμα του οποίου είχε επιβιώσει από την κατάργηση του Οθωμανικού Σουλτανάτου το 1922. Στην πραγματικότητα, ο Χαλίφης επρόκειτο επίσης να αντιμετωπίσει τη διαγραφή του αξιώματός του, μαζί με την εξορία, καθώς ο Ataturk αποκάλυπτε το ριζοσπαστικό κοσμικό όραμά του για τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό της τουρκικής κοινωνίας.

Ο αρθρογράφος επισημαίνει στη συνέχεια ότι τον τελευταίο μήνα, τον οποίο πέρασε κατά κύριο λόγο στην Τουρκία, βρήκε την ευκαιρία να ρωτήσει τους Τούρκους αν έβλεπαν λόγο να συμμετάσχουν στους εορτασμούς για την εκατονταετηρίδα. Η απάντηση ήταν συντριπτικά χλιαρή, αν όχι αρνητική. Η επιστροφή του προέδρου Erdogan στην εξουσία στις εκλογές του Μαΐου, η άσχημη κατάσταση της οικονομίας και ο σεισμός του Φεβρουαρίου, δεν προδιέθεταν για εορτασμούς.

Ορισμένοι έδωσαν ιστορικούς λόγους για να μην παρευρεθούν στους εορτασμούς, ιδιαίτερα οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι, των οποίων οι ουσιαστικές διεκδικήσεις για κρατική υπόσταση είχαν παραγκωνιστεί από την επιμονή της δημοκρατίας σε ένα αποκλειστικά τουρκικό κράτος. Ορισμένοι αντίπαλοι του προέδρου Erdogan θρηνούσαν για το γεγονός ότι το όραμα του Ataturk βυθίζεται κάτω από ένα κύμα ισλαμικού φονταμενταλισμού, και άλλοι επεσήμαναν ότι το καθοριστικό όνειρο της Τουρκίας να μεταβεί από την αυταρχική διακυβέρνηση σε μια πλήρη δημοκρατία δυτικού τύπου φαινόταν να έχει πεθάνει. Η ένταξη στην ΕΕ φαινόταν ανέφικτη όσο ποτέ άλλοτε.

Φαίνεται βέβαιο ότι η ζωή των Τούρκων θα είχε εξελιχθεί πολύ χειρότερα αν οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν καταφέρει να επιβάλουν τον διακανονισμό που σκόπευαν να κάνουν στην Ανατολία των Οθωμανών μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών, το 1920, η Ελλάδα και η Ιταλία επρόκειτο να αποκτήσουν τα πιο εκλεκτά εδάφη, ή τουλάχιστον ζώνες επιρροής, κατά μήκος του Αιγαίου και της Μεσογείου, αναγνωρίζοντας τη βυζαντινή και τη ρωμαϊκή κληρονομιά της περιοχής.

Η Βρετανία και η Γαλλία θα αποκτούσαν στρατηγικά κομμάτια κατά μήκος των συνόρων με το Ιράκ και τη Συρία. Αφού οι Αρμένιοι και πιθανώς οι Κούρδοι θα έπαιρναν τις δικές τους πατρίδες στα ανατολικά, οι Τούρκοι θα έμεναν με ένα πολύ μειωμένο κράτος σε όλη τη βόρεια και κεντρική Ανατολία, σχεδόν μόνο στη βάση ότι κανείς άλλος δεν το διεκδικούσε.

Θα πρέπει να γιορτάσουν το γεγονός ότι η συνθήκη των Σεβρών, που ως γνωστόν υπογράφηκε σε ένα γαλλικό εργοστάσιο πορσελάνης, δεν επικυρώθηκε ποτέ. Μια τέτοια διχοτόμηση θα είχε αποβεί καταστροφική. Η νίκη των δυνάμεων του Ataturk κατά των Ελλήνων στον πόλεμο του 1919-22 οδήγησε σε μια άλλη συνθήκη, αυτή της Λωζάνης, με την οποία οι Τούρκοι πήραν στην κατοχή τους όλη την Ανατολία.

Η παραχώρηση εθνικών εδαφών τόσο στους Κούρδους όσο και στους Αρμένιους στα ανατολικά μπορεί να γλίτωσε την Τουρκία από δεκαετίες αιματηρών εξεγέρσεων και αιώνιας εχθρότητας – και την ώρα της νίκης του ο αξιοθαύμαστα ρεαλιστής Ataturk θα μπορούσε να πάρει τα παρακείμενα πρώην οθωμανικά εδάφη, όπως τα κοντινά ελληνικά νησιά ή τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης – αλλά η Τουρκία, εντός των συνόρων της Λωζάνης, αποδείχθηκε σε γενικές γραμμές λειτουργική. Με εξαίρεση την προσάρτηση του θύλακα του Χατάι από τη Συρία το 1939, τα εθνικά σύνορα παρέμειναν αμετάβλητα από εκείνη τη συνθήκη.

Πολλά παραμένουν άλυτα, φυσικά. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία προοπτική διευθέτησης του Κουρδικού, ούτε επίσημη αναγνώριση αυτού που οι Τούρκοι δεν θα ονομάσουν Γενοκτονία των Αρμενίων, ούτε οριστική διευθέτηση του Κυπριακού.

Το όραμα του προέδρου Erdogan για το μέλλον της Τουρκίας φαίνεται να έρχεται σε βαθιά αντίθεση με εκείνο του Ataturk. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος. Το δικαστικό σώμα έχει ένα μισητό ιστορικό φυλάκισης συγγραφέων, ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικών της αντιπολίτευσης. Αλλά τουλάχιστον η εκλογική διαδικασία φαίνεται να λειτουργεί. Όταν το κυβερνών κόμμα του Erdogan κέρδισε τις φετινές εκλογές του Μαΐου, η αντιπολίτευση μπορεί να διαμαρτυρήθηκε αλλά την αποδέχθηκε.

Ίσως αυτά να είναι αναγνωρισμένα επιτεύγματα. Μπορεί κάποιοι Τούρκοι, έχοντας κατά νου την μετασχηματιστική κατεύθυνση που έθεσε ο Ataturk από τη δεκαετία του 1920, να περίμεναν περισσότερα από τη χώρα τους στα 100ά γενέθλιά της. Αλλά δεδομένου του βαθμού στον οποίο άλλα μέρη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαλύονται σήμερα, θα υψώσω σήμερα το ποτήρι μου στην Τουρκία.

Πηγή The Spectator

Γιατί ο Ερντογάν επέλεξε “χαμηλούς τόνους” για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη δημιουργία της “σύγχρονης Τουρκίας”; Άβυσσος η ψυχή του “Σουλτάνου”