Κατάπτυστο άρθρο του Τατάρ στην Express με φαιδρές αναλογίες περί «Γάζας» και Κύπρου: Βαρύτατο ατόπημα και από το βρετανικό μέσο που τον εμφανίζει ως… «πρόεδρο» της δήθεν “τδβκ”
Στιγμιότυπο οθόνης από την ιστοσελίδα που φιλοξένησε το γελοιωδέστατο όσο και προκλητικό άρθρο του Τατάρ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Επίθεση του Αντώνη Σαμαρά για το Κόσοβο και την Κύπρο: «Γιατί η Κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει, σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου»;
Ο σχεδιασμός της Άγκυρας για την Κύπρο και το μετέωρο βήμα των πολιτικών εργαλείων: Ο στρατηγικός έλεγχος (και της περιοχής) περνά από την τουρκοποίηση του νησιού…
Με τίτλο “A real two-state solution is needed for both Israel-Palestine and Cyprus, says Ersin Tatar” και υπότιτλο “Even though the international community refuses to recognise it, the reality of a two state solution in Cyprus should be the model for Israel/ Palestine, writes Ersin Tatar” δημοσιεύεται στην Express άρθρο του Ερσίν Τατάρ.
Σε αυτό ο κατοχικός ηγέτης, επαναλαμβάνει τα περί «αναγκαιότητας» μίας λύσης δύο κρατών στην Κύπρο, μοντέλο, το οποίο, όπως αναφέρει, μπορεί να αποτελέσει και τη μόνη διέξοδο για την επίλυση του Μεσανατολικού και άλλων ομοειδών συγκρούσεων.
Σημειώνεται ότι στην κεφαλίδα του άρθρου και στη θέση του ονόματος του συντάκτη, ο κατοχικός ηγετίσκος αναφέρεται ως «Ερσίν Τατάρ – Πρόεδρος της (παράνομης) “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου”» [sic], γεγονός που βεβαίως συνιστά βαρύτατο ολίσθημα για το βρετανικό μέσο.
Αναλυτικότερα, στο άρθρο ο Τατάρ αναφέρει ένα σωρό ψέματα, που ουδείς τα πιστεύει:
«Η τελευταία φανέρωση των καταστροφικών συνεπειών της πολυετούς σύγκρουσης Παλαιστίνης-Ισραήλ προκάλεσε μέσα μου μια σειρά συναισθημάτων, με αντηχήσεις από την παιδική μου ηλικία στην Κύπρο. Ξαναζώ αυτά που βίωσα ως παιδί – επιθέσεις και φρικαλεότητες εναντίον του λαού μου – και οφείλω να αναρωτηθώ: “Τι συμβαίνει με την ανθρωπότητα;”.
Καθώς εκτυλίσσεται αυτή η τραγωδία, αισθάνομαι πιο έντονα από ποτέ ότι η επίλυση παρατεταμένων, αγεφύρωτων διενέξεων, όπως αυτή στην Κύπρο και αυτή μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, στη βάση δύο κρατών είναι κάτι περισσότερο από δικαιολογημένη: είναι μια αναγκαιότητα.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ António Guterres έχει επανειλημμένα πρωτοστατήσει στις εκκλήσεις για μια λύση δύο κρατών στην περίπτωση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, δηλώνοντας: “Καλώ το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και όλους όσους έχουν επιρροή να επαναφέρουν την υπόσχεση και τη βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών που βασίζεται σε δύο κράτη που ζουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά, αρμονικά και εντός ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων, με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και των δύο”. Είναι καιρός να τερματιστεί η βία και να δοθεί η ευκαιρία στη διπλωματία, η οποία είναι η μόνη οδός προς τη βιώσιμη ειρήνη, να δώσει αμοιβαία αποδεκτές λύσεις βασισμένες στην πραγματικότητα και τη δικαιοσύνη.
Γεννήθηκα το 1960, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία συνιδρύθηκε από Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους, οι οποίοι άσκησαν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Ο αείμνηστος πατέρας μου, Rüstem Tatar, ήταν ο Γενικός Ελεγκτής της Δημοκρατίας μέχρι που οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις επιτέθηκαν, από τον Δεκέμβριο του 1963, στους Τουρκοκύπριους σε όλο το νησί, καταστρέφοντας ουσιαστικά το κράτος συνεργασίας και εκδιώκοντας τους Τουρκοκύπριους αξιωματούχους από τον κρατικό μηχανισμό με τη βία των όπλων.
Κατά την περίοδο 1963-1974, η κατάσταση στην Κύπρο ήταν παρόμοια με εκείνη στη Γάζα. Μέχρι το 1974, οι Τουρκοκύπριοι – συγκύριοι του νησιού – ήταν επίσης υπό πολιορκία, αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν 103 χωριά και να ζουν σε λιγότερο από το 3% του νησιού. Τρομακτικά πλάνα από τη Μέση Ανατολή μου θυμίζουν τις επιθέσεις των ελληνικών και ελληνοκυπριακών δυνάμεων κατά των Τουρκοκυπρίων και την απελπισία μας, καθώς στερούμασταν κι εμείς τρόφιμα, νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Μας στρίμωξαν σε θύλακες και μας καταδίωξαν. Τα τζαμιά, τα νοσοκομεία και τα σχολεία μας δέχτηκαν επιθέσεις, οι άνθρωποί μας απήχθησαν και δολοφονήθηκαν.
Σε αυτή την ατμόσφαιρα μεγάλωσα, η ζωή μου ήταν συνυφασμένη με τον τουρκοκυπριακό αγώνα για δικαιοσύνη: τον αγώνα μας να συνυπάρξουμε ως ισότιμοι και να αντισταθούμε στις προσπάθειες του ελληνο-ελληνοκυπριακού διδύμου να ενώσει το νησί μας με την Ελλάδα.
Και συνεχίζει στο φαιδρό και κατάπτυστο άρθρο του ο κατοχικός ηγέτης:
«Χάρη στη Μητέρα Πατρίδα μας, την Τουρκία, η οποία άσκησε το δικαίωμά της να επέμβει βάσει της Συνθήκης Εγγυήσεως του 1960 ως μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις, πράγμα που με τη σειρά του τερμάτισε τη βία και έφερε την ειρήνη σε ολόκληρο το νησί. Έκτοτε, από ανάγκη, αποκτήσαμε το δικό μας έδαφος στο οποίο ζούμε με ασφάλεια, ‘τον κρατικό μας μηχανισμό και κατά συνέπεια τη Δημοκρατία μας το 1983’.
Η επέμβαση της Τουρκίας όχι μόνο σταμάτησε τις ελληνοκυπριακές και ελληνοκίνητες προσπάθειες εθνοκάθαρσης κατά των Τουρκοκυπρίων, αλλά καθιέρωσε και τα σημερινά σύνορα των ‘δύο κρατών’, παρέχοντας χώρο στον Τουρκοκυπριακό Λαό χωρίς τις διώξεις της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Μετά την καθιέρωση των συνόρων, οι δύο ‘Διοικήσεις’, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, κατόρθωσαν να συνάψουν Συμφωνία Ανταλλαγής Πληθυσμών, σύμφωνα με την οποία οι Τουρκοκύπριοι μετακινήθηκαν στο Βορρά και οι Ελληνοκύπριοι στο Νότο. Αυτή η συμφωνία-ορόσημο έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική νομιμοποίηση των δύο πλευρών. Έκτοτε, οι δύο πλευρές διεξάγουν τις δημοκρατικές τους εκλογές, ‘εκλέγουν τους Προέδρους τους, σχηματίζουν τις κυβερνήσεις τους και διοικούν τα κράτη τους’.
Η επίμονη άρνηση της διεθνούς κοινότητας να αναγνωρίσει αυτές τις αντικειμενικές πραγματικότητες στο πεδίο είναι απαράδεκτη και μη βιώσιμη. Κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, η ελληνοκυπριακή ηγεσία συνεχίζει να ενεργεί σαν να έχει την ικανότητα να εκπροσωπεί το νησί στο σύνολό του, με την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας που ακολουθεί μια πολιτική άρνησης.
Αυτή είναι ακόμη μια πρόσφορη στιγμή για τη διεθνή κοινότητα, αναλογιζόμενη τις συνεχιζόμενες ανθρωπιστικές τραγωδίες στην Παλαιστίνη-Ισραήλ, να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί τις αντικειμενικές πραγματικότητες που έχουν φέρει διαρκή ειρήνη και σταθερότητα στο νησί της Κύπρου.
Η πραγματικότητα στο νησί της Κύπρου είναι η ‘ύπαρξη δύο κρατών’ και η μόνη ρεαλιστική λύση έγκειται στη συνεργασία των ‘δύο υφιστάμενων κρατών’ για το κοινό καλό του τουρκοκυπριακού και του ελληνοκυπριακού λαού. Το όραμά μου για μια λύση δύο κρατών, που υποστηρίζεται πλήρως από την εγγυήτρια Δημοκρατία της Τουρκίας, προσφέρει μια αμοιβαία επωφελή κατάσταση για τις μελλοντικές γενιές. Κάτι τέτοιο θα συμβάλει επίσης στη βιώσιμη ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή μας. Και το πιο σημαντικό, θα τερματίσει το απαράδεκτο status quo 60 ετών.
Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να αποτελέσει ένα λειτουργικό μοντέλο για τη διευθέτηση ψυχρών ή/και αγεφύρωτων ομοειδών συγκρούσεων, όπως έγινε στις περιπτώσεις της πρώην Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και της Τσεχοσλοβακίας.
Όταν μια διαφωνία σε ένα κράτος σύμπραξης δύο πλευρών δεν μπορεί να επιλυθεί, όπως στην Κύπρο, τα δύο κράτη είναι η φυσική έκβαση, επιτρέποντας στα συγκρουόμενα μέρη να συνυπάρξουν στην ίδια γεωγραφία, αλλά με τις δικές τους δικαιοδοσίες εντός των συνόρων τους, ενώ οι σχέσεις καλής γειτονίας καθιστούν τη διευθέτηση βιώσιμη, όπως βλέπουμε σήμερα στην περίπτωση της Τσεχικής και της Σλοβακικής Δημοκρατίας.
Το όραμά μου περιλαμβάνει την πρόληψη της επανάληψης της βίας, τον σεβασμό των χωριστών δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης των ‘δύο λαών της Κύπρου’, την προστασία των ήδη υφιστάμενων δημοκρατικών συστημάτων και τη δημιουργία μιας συνεργατικής σχέσης μεταξύ των ‘δύο υφιστάμενων κρατών’ του νησιού που θα ανοίξει το δρόμο για αλληλεξάρτηση και σχέσεις καλής γειτονίας σε μια γεωγραφία που μοιραζόμαστε με τον ελληνοκυπριακό λαό.
Με την υιοθέτηση αυτού του μοντέλου από τη διεθνή κοινότητα, πιστεύω ότι αυτό το όραμα θα είναι το κλειδί για την επίλυση της άλλως αγεφύρωτης σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και της σύγκρουσης στην Κύπρο», καταλήγει το ψευδέστατο κείμενο του κατοχικού ηγέτη.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE