Habemus Tsipram: Γιατί νίκησε ο Στέφανος Κασσελάκης, γιατί έχασε η Έφη Αχτσιόγλου [long read με ολίγη πικρή μουσική]
Φωτογραφίες από το ΑΠΕ – ΜΠΕ: ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ας ξεκινήσουμε από τον πλέον προφανή λόγο της ήττας της Έφης Αχτσιόγλου. Αυτό που ο στενός εκλογικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ εναγωνίως ζητούσε ήταν απλό: Έναν νέο «Τσίπρα».
Η Έφη ούτε καν πλησίασε.
Ο Στέφανος το πέτυχε.
Ταίριαζε πολύ περισσότερο στα «θέλω» του σκληρού αυτού πυρήνα των 150.000 ανθρώπων που είναι το 1/10 της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ.
1. Αναζητώντας τον Τσίπρα
Σίγουρα φρέσκος, όμορφος και συμπαθής, λίγο τρελούτσικος, συνήθως αβαρής αν όχι ρηχός, πυροδότησε την τέλεια κρυπτομνησία του Τσίπρα του 2010 (και βάλε), ενίοτε σε πολύ καλύτερη εκδοχή.
Θυμηθείτε: Πόσοι ενοχλήθηκαν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, από την ραγδαία άνοδο ενός πολιτικού που έταζε στους πάντες τα πάντα; Πόσοι ένιωσαν αποστροφή για την κραυγαλέα έλλειψη παιδείας και υποδομής. Ελάχιστοι.
Ίσα – ίσα.
Με αυτές ακριβώς τις ιδιότητες ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα της απόγνωσης που γέννησε η χρεοκοπία.
Με αυτές τις ιδιότητες μετέτρεψε τα συντρίμμια του ΠΑΣΟΚ σε «κυβερνώσα Αριστερά».
Και αφού η συνταγή απογείωσης του λαϊκιστικού αερόστατου λειτούργησε μια χαρά στο παρελθόν, δεν υπάρχει λόγος να την αλλάξουμε. Ακόμη κι αν το «καύσιμο» της χρεοκοπίας που θα εκτοξεύσει το αερόστατο στον κυβερνητικό ουρανό, δεν υπάρχει πια.
Το τι θα γίνει στο μέλλον και η «επόμενη μέρα» εμπίπτει στη μακάρια νεοελληνική δικαιοδοσία του «πέρα βρέχει» και του «έλα μωρέ».
Αλλά μην περιμένετε και πολλές οδυνηρές σκέψεις και ωδίνες από κομματικούς ζηλωτές.
Δεξιούς κι Αριστερούς.
2.Η Αμερική, το γκουβέρνο και ο παράγων «ομοφυλοφιλία»
«Κανονικά» η υποψηφιότητα Κασσελάκη και ο ίδιος ο Κασσελάκης θα έπρεπε να προκαλέσει αναφυλακτικό σοκ στον στενό εκλογικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ:
Σπουδές στο (εξαιρετικό) Wharton;
Καριέρα στην Goldman Sachs;
«Εφοπλιστής»;
Αυτοδημιούργητος;
Και να «γουστάρει» Democrats και Μπάιντεν και όχι τον… αρχειομαρξιστή Μπέρνι Σάντερς;
Μα αυτός μοιάζει πιο πολύ για βαστασόιμπλες και μενουμευρωπαίος παρά για το «γνήσιο, λαϊκό παιδί» της Αριστεράς που κλίνει το γόνυ στην Καισαριανή.
Τί στάθηκε λοιπόν ικανό να σβήσει τόσες απωθημένες προκαταλήψεις;
Κατά την γνώμη μου, όχι πάντα ταπεινή, δύο πράγματα:
- Πρώτον και κυριότερο: Ο Κασσελάκης, στα μάτια των εκλογέων του ΣΥΡΙΖΑ, απεδείχθη ο μόνος που μπορούσε να υποσχεθεί επαναφορά του φθίνοντος κόμματος σε τροχιά εξουσίας.
Χάραξε από την αρχή μέτωπο «απέναντι στη Δεξιά» υποσχόμενος ότι ναι, είναι αυτός, ο προσήλυτος, που μπορεί να ρίξει τον Μητσοτάκη.
Την ίδια στιγμή, η Έφη Αχτσιόγλου διέπραττε μείζων στρατηγικό λάθος. Η υποψηφιότητά της αφορούσε κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έμοιαζε βαλτωμένη σε ένα μουχλιασμένο τοπίο γεμάτο θολές συνιστώσες και «σοφούς» αλλά αμίλητους γέροντες.
Ο Κασσελάκης έταζε «γκουβέρνο», η Αχτσιόγλου «Κουμουνδούρου». Και μόλις σήμερα, πάνω στη κάλπη, μίλησε για κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν όμως πολύ αργά.
Το απέναντι μαγαζί ξεπουλούσε, ενώ εσύ μόλις σήκωνες τα ρολά.
- Υπάρχει και ένα δεύτερο στοιχείο: ο σεξουαλικός προσδιορισμός του Κασσελάκη.
Δεν θα έπρεπε αλλά συνέβη. Μεγάλο τμήμα των εκλογέων -και βεβαίως όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ- είναι άριστα πεπαιδευμένο όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορα, υπερμεγέθη «δήθεν».
Ψήφιζαν «όχι» στο δημοψήφισμα και ένιωθαν Κολοκοτρώνηδες.
Άκουγαν τον Βαρουφάκη και νόμιζαν πως ανακάλυπταν τα κρύφια της παγκόσμιας οικονομίας.
Ας μην επεκταθούμε: Φαίνεται πως ένα κομμάτι αυτού του κόσμου ένιωσε να εισπράττει ύψιστα προοδευτικά ένσημα επειδή απλά και μόνο θα στήριζε έναν δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο πολιτικό.
Αυτό το απολύτως αδιάφορο στον μέσο Ευρωπαίο ψηφοφόρο, στην καθ’ ημάς βλαχαδερή μοιάζει ακόμη διαπιστευτήριο προοδευτισμού.
3. Ανακαλύπτοντας τον Πολάκη (Η ανοχή στη χυδαιότητα κοστίζει)
Ακούσαμε κάποια στιγμή την Έφη Αχτσιόγλου να παραπονείται που ο «Πολάκης βρίζει όποιον μιλάει ελληνικά». Πρώτον, για να είμαστε δίκαιοι, ο Πολάκης δεν την έβρισε ποτέ.
Δεύτερον: ποιά ήταν ακριβώς η αντίδραση της κυρίας Αχτσιόγλου τα τελευταία τουλάχιστον οκτώ χρόνια όταν ο Πολάκης βυσσοδομούσε με ύφος και αισθητική Χρυσαυγίτη εναντίον του όποιου αντιπάλου του;
Ουδέποτε υπήρξε η παραμικρή αντίδραση. Προκειμένου να μην προσβάλει τον ιερό κώνωπα του ΣΥΡΙΖΑ, η κυρία Αχτσιόγλου κατάπινε την κάμηλον.
Επί το απλούστερον: Δεν μπορεί να ομνύεις στην… τεράστια πολιτική φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα αλλά να καταδικάζεις -και μάλιστα οψίμως- τους πιο στενούς συνοδοιπόρους του απλά και μόνο επειδή επέλεξαν άλλο στρατόπεδο.
Σιωπούσες όταν έπρεπε να κραυγάζεις για να μην στενοχωρήσεις τον αρχηγό.
Τώρα φωνάζεις αλλά τα πεπραγμένα σου δείχνουν ότι έπρεπε να σιωπάς.
Έπαιξε ρόλο αυτό στο αποτέλεσμα; Βεβαιότατα. Στην ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει περισσότερος Πολάκης παρά Τσακαλώτος. Περισσότερος Παππάς παρά Παπαγιαννάκης.
Περισσότερος Τσίπρας και ελάχιστος -πλέον- Κύρκος.
Και «πυροβολώντας» τον Πολάκη, για κάποιους, είναι σαν να χτυπάς τον ίδιο τον Τσίπρα.
Και αυτό μας οδηγεί στο νούμερο 4.
4.Η σιωπή του Τσίπρα
Δεοντολογικώς, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν άψογος. Ουδέποτε παρενέβη, δημοσίως τουλάχιστον, στην προεκλογική διαδικασία.
Βοηθούσης και της μακράς ανάπαυσης στην πάντα επαναστατική Καλιφόρνια, ο κ.Τσίπρας υπήρξε ωσεί απών στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως αυτή η ίδια σιωπή κάλυψε τρία γεγονότα:
- Τη στοίχιση του κ. Παππά στο στρατόπεδο Κασσελάκη.
- Την υιοθέτηση του πρότζεκτ Κασσελάκη από τον αψύ συνοδοιπόρο των Σφακίων.
- Και όλη αυτή την περίεργη ιστορία με το υποτιθέμενο «sms της Έφης Αχτσιόγλου που έδιωξε τον Τσίπρα».
Η σιωπή του κ. Τσίπρα κατέληξε να είναι μία θορυβώδης αλαλία υπέρ του κ. Κασσελάκη. Δεδομένης δε της αγιοποίησης του πρώην αρχηγού από σύμπασα την συριζαϊκή αριστερά, θα αρκούσε μία διάψευση της ιστορίας του sms ή ένα απλό πολιτικό νεύμα για να αλλάξει ίσως τις ισορροπίες. Επέλεξε να μείνει δημοσίως σιωπηλός. Στρώνοντας τελικά τον δρόμο προς την ηγεσία στον Κασσελάκη. Εκών – άκων.
5.Ο «τρόμος των δεξιών»
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν με τρόμο μία νέα περιπέτεια της χώρας. Δεν θέλουν ούτε καν να σκέφτονται μια επανάληψη της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, και έναν νέο ανεύθυνο Τσίπρα στο τιμόνι της Ελλάδας με στοιχισμένα ξοπίσω του όλα τα παλαιά πρωτοπαλίκαρα, τον Παύλο Πολάκη, τον Νίκο Παππά και ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα προκύψει στο μέλλον.
Εκδηλώνοντας έτσι τον εύλογο φόβο τους, έμοιαζαν υπορρήτως να αντιμετωπίζουν με λυτρωτική συμπάθεια την περίπτωση Αχτσιόγλου.
Τα σαϊνια του συριζαϊκού διαδικτύου δεν έχασαν την ευκαιρία: Τις τελευταίες ημέρες η μόνιμη επωδός των πλέον προβεβλημένων accounts ήταν: «Δείτε ποιοι βρίζουν τον Κασσελάκη και θα καταλάβετε ποιον πρέπει να ψηφίσετε».
ΥΓ: Αυτά. Ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει. Έστω και σε πολιτική, υβριδική μετενσάρκωση, κάτι σαν αναστάς Έλβις, όπως κάτι «σοφοί» της παλαιάς και σεβάσμιας Αριστεράς ήλπιζαν και έγραψαν. Δεν πειράζει. Η αγάπη παραμένει. Αλλά τι να την κάνεις έτσι, ευνούχα από πνεύμα… Πονάει η ψυχή μου καμιά φορά διαβάζοντάς τους.
Γιάννης Δοδόπουλος
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE