Πλειοδοσία ευαισθησίας με το μυαλό στις ψήφους του τουρκικού Προξενείου! Πολιτική υποκρισία… Δεκάρα δεν δίνουν τα κόμματα για τη Θράκη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Γεωγραφία της Ελλάδος: Η Αθήνα δεν μπορεί να υποχωρεί άλλο, είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει την μέχρι τώρα δυσοίωνη φορά των πραγμάτων…

Αντίστροφη μέτρηση για τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου της Παρασκευής: Εστάλησαν οι προσκλήσεις από τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη

Όχι στην υποταγή στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη: Αντίσταση του Ελληνισμού στην κατοχική Τουρκία, «Γη και Ύδωρ» δε θα δώσουμε, η απάντηση να είναι ΟΧΙ σε όλα…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα

Ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής υποκρισίας αυτή η…πλειοδοσία πατριωτικής-τάχα μου-ευαισθησίας που επιδεικνύουν τις τελευταίες μέρες τα τρία κόμματα εξουσίας με αφορμή την εκλογή μουσουλμάνων βουλευτών στην Θράκη.

Στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για τη Θράκη, ούτε για την μειονότητα, ούτε για τους χριστιανούς ακρίτες που εξακολουθούν να ζουν εκεί, οριστικά ξεχασμένοι από το αθηνοκεντρικό κράτος.

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα πρέπει να θυμίσουμε ότι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης η μουσουλμανική μειονότητα χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο ως εργαλείο αλίευσης ψήφων στις δύο επίμαχες περιφέρειες Ροδόπης και Ξάνθης.

Κανένα άλλο κριτήριο, ιδεολογικό ή πατριωτικό δεν υπερίσχυσε στην επιλογή και στρατολόγηση μειονοτικών βουλευτών από τα ελληνικά κόμματα. Μοναδικός στόχος ήταν η διεκδίκηση περίπου 50 χιλιάδων ψήφων στους δύο νομούς που ήταν βέβαιο ότι θα κατευθύνονταν αποκλειστικά σε μουσουλμάνους υποψηφίους.

• Κραυγαλέα απόδειξη του διάχυτου πολιτικού αμοραλισμού και της μηδενικής πατριωτικής ενσυναίσθησης του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν το γεγονός ότι  την καλύτερη χρήση του εργαλείου «μειονότητα» έκαναν τα μικρά ακροδεξιά κόμματα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, όπως η Εθνική Παράταξη, που κατάφερναν να εκλέγουν μουσουλμάνους βουλευτές παρά την έντονα εθνικιστική τους ρητορική.

Βασικός στόχος της Αγκυρας εκείνη την περίοδο ήταν να υπάρχουν «δικοί» της βουλευτές στην ελληνική εθνοσυνέλευση, ανεξάρτητα με ποιανού σημαία εκλέχτηκαν.

Στην συνέχεια η τακτική αυτή αναπροσαρμόστηκε εκμεταλλευόμενη την έντονη πολιτική αστάθεια στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την επιβολή της απλής αναλογικής με ταυτόχρονη κατάργηση του εκλογικού ορίου του 3%, μία πράξη υπέρτατης πολιτικής ανευθυνότητας στο βωμό και πάλι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Η Τουρκία είδε πάλι εγκαίρως το κενό και παρά την μικρή αριθμητική δύναμη της μειονότητας έπεισε τους ανθρώπους της να κατέβουν ανεξάρτητοι. Ολοι θυμόμαστε τους-ανοιχτά τουρκικούς-συνδυασμούς «Εμπιστοσύνη και Πεπρωμένο» των Αχμέτ Σαδίκ και Αχμέτ Φαίκογλου.

Θυμόμαστε όμως παράλληλα ότι αυτοί, αν και δηλωμένοι Τούρκοι, σε μία άσκηση μικροκομματικής ισορροπίας έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1990… Και τότε ο τελευταίος, ως απάντηση αβροφροσύνης, εγκαινίασε το πρόγραμμα «ισονομίας και ισοπολιτείας» στη Θράκη προσφέροντας εξαιρετικά προνόμια στη μειονότητα, αλλά χωρίς να καταφέρει τον περιορισμό της επιρροής του τουρκικού προξενείου.

Το αλισβερίσι λοιπόν καλά κρατεί με τους Μουσουλμάνους της Θράκης και ειδικά η οικογένεια Μητσοτάκη που σήμερα εξανίσταται για τους τυχοδιωκτισμούς του Σύριζα είναι σε θέση να το γνωρίζει καλά.

Με την επαναφορά του εκλογικού πλαφόν εισόδου στη βουλή και βλέποντας ότι «τα κουκιά δεν βγαίνουν» η Αγκυρα επανέφερε την στρατηγική της με την εισαγωγή μουσουλμάνων βουλευτών οριζοντίως σε όλα τα ελληνικά κόμματα . Δεν είχε καμία σημασία το ιδεολογικό πρόσημο.

Φτάνει να πούμε ότι ο Αχμέτ Ιλχάν, βουλευτής Ροδόπης που πολιτεύεται από 35 ετών κατάφερε να κάνει όλη τη διαδρομή του πολιτικού φάσματος περνώντας από τη Νέα Δημοκρατία, από την οποία έφυγε το 2010, στη Δημοκρατική Συμμαχία, αργότερα στη ΔΗΜΑΡ κι έπειτα στο «Ποτάμι» μέχρι να καταλήξει σήμερα στο πάντα δεκτικό ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη!

• Το ερώτημα είναι γιατί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, ιδίως τα μεγάλα, έχουν ανάγκη αυτές τις 50 χιλιάδες κατευθυνόμενες από το προξενείο ψήφους; Γιατί δεν καταλήγουν σε μια προγραμματική συμφωνία αρχής για να αποκλείουν από τα ψηφοδέλτια τους όσους μειονοτικούς υποψηφίους δεν δηλώνουν ευθαρσώς «Ελληνες»;

Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιοι ας μη κατεβάσουν μουσουλμάνους βουλευτές. Το πανηγύρι θα λήξει μονομιάς. Λάβετε υπόψιν σας ότι ήδη ένα 20-25% της μειονότητας «σταυρώνει»  χριστιανούς υποψηφίους, αρνούμενο να συμμορφωθεί με την γραμμή «Τούρκος ψηφίζει Τούρκο».

Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι η μειονότητα πρέπει να εκπροσωπείται στη βουλή. Συμφωνοι. Η  μειονότητα.  Όχι η Τουρκία!

Στηγ γειτονική Βουλγαρία όπου οι Τούρκοι διαθέτουν μεγάλη αριθμητικά μειονότητα έχουν υιοθετήσει άλλη τακτική με εντυπωσιακά αποτέλεσματα. Δημιούργησαν το «Κίνημα για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες» (DPS) που από το 1990 συμμετέχει με δεκάδες βουλευτές στην βουλγαρική εθνοσυνέλευση, και ενίοτε σε κυβερνητικούς συνασπισμούς καθώς έχει καταφέρει να αποσπά εκτός από τις ψήφους των Τούρκων και τις πολυάριθμες ψήφους των Ρομά, μουσουλμάνων και χριστιανών!

Παρά τα κατά καιρούς καυγαδάκια του ιδρυτή του Αχμέντ Ντογκάν με τον Ερντογάν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο κόμμα και τα παρακλάδια του λειτουργούν ως βραχιόνας της Αγκυρας στα Βαλκάνια.

Στην Ελλάδα δεν μπορεί να συμβεί αυτό, απλά και μόνο γιατί τα νούμερα δεν το επιτρέπουν(προς το παρόν τουλάχιστον) και η μειονότητα δεν είναι τόσο συμπαγής. Εκτός από τα τουρκογενή στοιχεία υπάρχουν οι Τσιγγάνοι, υπάρχουν όμως και οι Πομάκοι μεγάλο τμήμα των οποίων διατηρεί ελληνική συνείδηση.

Ετσι η Τουρκία, ειδικά μετά τον θάνατο του Σαδίκ, επιλέγει την κάθοδο μουσουλμάνων βουλευτών μέσα από τα ελληνικά κόμματα, ενώ παράλληλα ανεξάρτητα σχήματα δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στις ευρω-εκλογές με πολύ χαμηλές πτήσεις.

• Αντί λοιπόν να ερίζουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα για το ποιος φιλοξενεί στους συνδυασμούς του μουσουλμάνους βουλευτές με τουρκική συνείδηση θα περίμενε κανείς να συμφωνήσουν στον αποκλεισμό τους για να ησυχάσουν.

Στο βαθμό που επιμένουν να κατεβάζουν στους συνδυασμούς τους μουσουλμάνους οι οποίοι στην πορεία αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, όλοι οι προεκλογικοί καυγάδες για την Θράκη αποτελούν απλώς προφάσεις εν αμαρτίαις.

Και τα τρία κόμματα εξουσίας φέρουν ακέραιη ευθύνη για την τουρκοποίηση, κυρίως όμως για την προβολή της επιρροής της Αγκυρας στους ακριτικούς νομούς, με πρώτα θύματα τους Ελληνες Χριστιανούς που βλέπουν την γη τους να εξαγοράζεται χάρις στα «φτηνά δάνεια» της τουρκικής Ziraat Bank.

Αλλά γι αυτό δεν θα ακούσετε κουβέντα. Ούτε από τα μεγάλα κόμματα ούτε από τα μεγάλα …κανάλια.

*Γιώργος Χαρβαλιάς
Συγγραφέας του βιβλίου  «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Η αιρετική γνώμη του Γιώργου Χαρβαλιά: Πένθος αναμφίβολα, εθνικό όμως από που κι ως που; Πολύ άσχημο το κοντράστ με τα Τέμπη