«Διπλωματία σαν τη ντίσκο του χωριού»: Διχογνωμία στη Γερμανία για τον τρόπο συμπεριφοράς στον αυταρχικό Σουλτάνο της Άγκυρας

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Για τις γενοκτονίες των… άλλων: Η Τουρκία θα στηρίξει τη μήνυση που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο η Νότια Αφρική κατά του Ισραήλ, για τη Γάζα

Η κρίση νομιμότητας του νεοσουλτάνου και οι συνέπειές της: Οι Αμερικανοί …”σφάζουν” τον Ερντογάν με το βαμβάκι, δεν είναι πια επιλογή του η ένταση με την Ελλάδα…

Ας το πάρουμε απόφαση, η Τουρκία δεν είναι στη Δύση: Ούτε έχει όρεξη ο Ερντογάν να επιστρέψει στο μαντρί, αν ποτέ ήταν εκεί, ούτε να εργαστεί για να έχει καλές σχέσεις μαζί της

Το σημερινό κεντρικό σχόλιο της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung, το οποίο υπογράφει ο επικεφαλής του Τμήματος Ειδήσεων Nicolas Richter υπό τον τίτλο «Διπλωματία: Στη ντίσκο του χωριού», αναφέρει μεταξύ άλλων:

Ο κόσμος είναι σαν τη ντίσκο ενός χωριού, λέγεται μερικές φορές στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης: Οι δυνατότητες επιλογής παρτενέρ είναι περιορισμένες, γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένος κανείς να χορεύει με τα συγκεκριμένα πρόσωπα που συχνάζουν εκεί.

Η παρομοίωση αυτή είναι ίσως τραβηγμένη, γιατί κανείς δεν έχει διάθεση να γλεντήσει, πόσο μάλλον να χορέψει, με πολλές από τις προσωπικότητες του διεθνούς γίγνεσθαι. Από την άλλη πλευρά, περιγράφει εύστοχα μια πεποίθηση του Όλαφ Σολτς (Olaf Scholz): Δεν είναι κανείς σε θέση να επιλέγει τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων.

Ο Scholz προσκάλεσε τώρα στη Γερμανία τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdoğan), αμέσως μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές, οι οποίες αμφισβητούνται για τη δημοκρατικότητά τους. Ο Scholz ελπίζει πως θα υπάρξει «νέα ζωντάνια» στη σχέση.

Η λέξη «νέα» ήταν κακή επιλογή σε σχέση με τον Erdoğan, ο οποίος κυβερνά εδώ και χρόνια με ολοένα και πιο αυταρχικό τρόπο. Αλλά και ο Scholz δεν συμβολίζει κάτι το πραγματικά καινούριο: Κινείται στην παράδοση της Realpolitik της γερμανικής Διπλωματίας, και γενικά δεν θέλει να δώσει την εντύπωση ότι κουνά το δάκτυλο στις αναδυόμενες χώρες, τις οποίες χρειάζεται ως εταίρους σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Μόνο που εν προκειμένω υπάρχουν αρκετοί λόγοι για κριτική. Από την απελευθέρωση του τουρκικής καταγωγής Γερμανού δημοσιογράφου Deniz Yücel το 2018, η κατάσταση του τουρκικού Κράτους Δικαίου δεν αποτελεί το επίκεντρο του γερμανικού ενδιαφέροντος.

Όμως τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη χειρότερα από τότε: Ο Erdoğan, ο οποίος προφανώς δεν μπορεί να φανταστεί πλέον τη ζωή του χωρίς την εξουσία, αναμένεται να πολεμήσει κάθε μορφή αντιπολίτευσης ακόμη πιο αμείλικτα απ’ ό,τι μέχρι τώρα. Και δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί κανείς, για παράδειγμα, στις στρατιωτικές του περιπέτειες στη Βόρεια Συρία.

Ταυτόχρονα, η Ευρώπη είναι πεπεισμένη ότι χρειάζεται την Τουρκία –ως στρατηγικό εταίρο στο ΝΑΤΟ και ως χώρα υποδοχής των Σύρων προσφύγων με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Αρκετοί Γερμανοί πολιτικοί πιστεύουν ότι ο Erdoğan είναι σε κάθε περίπτωση ένας αξιόπιστος πυλωρός της Ευρώπης.

Πρόκειται όμως για δύο μέτρα και δύο σταθμά: Οι ίδιοι άνθρωποι εξαίρουν μεν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά αντιδρούν υστερικά στη Μετανάστευση και γι’ αυτό είναι μέσα τους χαρούμενοι, όταν ο αυταρχικός ηγέτης από την Άγκυρα κρατά τους μετανάστες σε απόσταση.

Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο για τη Δύση το να υποστηρίζει αυταρχικούς ηγέτες, αν χρειαστεί ακόμη και δικτάτορες, αρκεί να εγγυώνται τη «σταθερότητα». Αλλά η ΕΕ έχει γίνει εντελώς ευάλωτη στους εκβιασμούς του Erdoğan. Και αυτός γνωρίζει πολύ καλά πώς να αξιοποιεί το συγκεκριμένο πλεονέκτημα (…)

Εντός της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, η αντιμετώπιση τόσο δύσκολων εταίρων διαφέρει κυρίως ως προς το στυλ. Την ώρα που ο Scholz αντιμετωπίζει τις διαφορές με το Πεκίνο, για παράδειγμα, με σαφήνεια αλλά και προσοχή, η Υπουργός Εξωτερικών των Πρασίνων Annalena Baerbock επιλέγει κάποιες φορές και την οξύτητα.

Επέκρινε δικαίως τις τουρκικές αξιώσεις στα ελληνικά νησιά και τη φυλάκιση του μαικήνα του Πολιτισμού Οσμάν Κάβαλα (Osman Kavala) με τόσο ξεκάθαρα λόγια, ώστε κάποια στιγμή ήρθε σε λεκτική αντιπαράθεση με τον Τούρκο ομόλογό της. Τα σημεία σύγκρουσης θα πρέπει να κατονομάζονται. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και ο Scholz, όταν συναντήσει τον Erdoğan.

Ωστόσο, ο Scholz και η Baerbock πράττουν σωστά που δεν αποφεύγουν τον Τούρκο Πρόεδρο. Άλλωστε, οι διαφορές μεταξύ των δύο τους είναι λιγότερες απ’ ό,τι μεταξύ της Baerbock και του κόμματός της.

Ο προερχόμενος από τους Πρασίνους Υπουργός Γεωργίας Cem Özdemir ζητά αλλαγή πορείας έναντι της Άγκυρας και υπενθυμίζει ότι στη Γερμανία ωραιοποιούσαν για πάρα πολύ καιρό τον Putin. Αυτό μπορεί να είναι ηθικά δικαιολογημένο.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (Putin), ο Erdoğan είναι εταίρος στο ΝΑΤΟ, έστω και δυσάρεστος. Και η ανησυχία στη Δύση είναι ότι εάν η αποξένωση του Erdoğan από την Ευρώπη καταλήξει σε κλονισμό των σχέσεων, ο Τούρκος ηγέτης δεν θα στέκεται πλέον κάπου μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αλλά μόνο στο πλευρό του Vladimir Putin.

ΠΗΓΗ: Süddeutsche Zeitung, Nicolas Richter

Στο στόχαστρο του Ερντογάν τα ανεξάρτητα τηλεοπτικά κανάλια: Ψεύτικες κατηγορίες για να φιμώσει τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους