Ο κουραστικός Τούρκος σύμμαχος: Θα μπει τέλος στα είκοσι χρόνια εξουσίας αυτού του «διπρόσωπου Σουλτάνου», ερωτούν με αγωνία οι Γάλλοι…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κίνα και Ρωσία ενδυναμώνουν τις σχέσεις τους: Συγχαρητήρια του Πεκίνου στον Βλαντιμίρ Πούτιν για την ορκωμοσία του

«Δώρο» στον Πούτιν για την πέμπτη θητεία του το σχέδιο δολοφονίας Ζελένσκι: Με drone και πυραύλους το χτύπημα [video]

Πρόθεση «εκφοβισμού» καταλογίζει στη Μόσχα το Παρίσι μετά την κλήση του γάλλου πρέσβη: Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία διαμηνύει το γαλλικό ΥΠΕΞ

Tην άποψη, ότι οι βουλευτικές και προεδρικές εκλογές της 14ης Μαΐου στην Τουρκία, θα μπορούσαν να βάλουν τέλος σε είκοσι χρόνια εξουσίας αυτού του «διπρόσωπου Σουλτάνου», που δεν διστάζει να ποδοπατήσει τους Δυτικούς, εκφράζει ο αρθρογράφος της εφημερίδας Le Figaro ο δημοσιογράφος Patrick Saint-Paul.

Κατά τον ίδιον, η προσοχή του κόσμου στρέφεται στην ελπίδα για επιστροφή στη δημοκρατία στην Τουρκία, ενώ οι δυτικοί, αν και έχουν αποφύγει να υποστηρίξουν ανοιχτά τον έναν ή τον άλλον από τους υποψηφίους, ελπίζουν, ότι ο διάδοχός του θα ανατρέψει την αυταρχική μετατόπιση της χώρας.

Θεωρεί το διακύβευμα μεγάλο, θέτοντας τα ακόλουθα ερωτήματα:

«Ποιες θα ήταν οι γεωπολιτικές συνέπειες μιας εναλλαγής στην Τουρκία, σε μια εποχή που διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, στην οποία είναι αντιμέτωπες οι φιλελεύθερες δημοκρατίες με το δεσποτικό αντί-μοντέλο, που ενσαρκώνουν η Κίνα και η Ρωσία;

Θα μπορούσε τελικά η Δύση να απαλλαγεί από αυτόν τον Σουλτάνο με τα δύο πρόσωπα, αυτόν τον δυσκίνητο σύμμαχο, που περιηγείται επιδέξια ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, για να παίξει έναν ρόλο στη διεθνή σκακιέρα, που ξεπερνά κατά πολύ το πραγματικό βάρος της χώρας του;»

Αναφέρει, ότι οι αισιόδοξες προβλέψεις για την Τουρκία, κατά την πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησης Erdogan, βρέθηκαν αντιμέτωπες με έναν τοίχο πραγματικότητας και ευρωπαϊκών απόψεων σε πολλές χώρες-μέλη, που δεν ήθελαν να επεκτείνουν την κοινότητά τους σε ένα ισλαμικό κράτος και παραθέτει την άποψη που εξέφρασε ο Dominique Moïsi, σε ένα «συναρπαστικό», κατά τον ίδιον,  σημείωμα για το Institut Montaigne, στο οποίο και ανέφερε:

«Όσον αφορά τη σχέση της με την Ευρώπη, είναι δίκαιο να σημειωθεί, ότι οι δυσκολίες δεν οφείλονταν μόνο στην Τουρκία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση – ιδίως η Γαλλία και η Αυστρία – έχουν ενθαρρύνει, με την επιφύλαξη τους, την άνοδο του “πειρασμού της Ανατολής” στην Τουρκία. Γιατί δώσατε υποσχέσεις μακροπρόθεσμης ενσωμάτωσης στους Τούρκους, τις οποίες ξέρατε, ότι δεν μπορούσατε ή δεν θέλατε να τηρήσετε; »

Θεωρεί «δίκαιη και ξεκάθαρη» την παρατήρηση που διατυπώνει ο Dominique Moïsi, ότι «στην πραγματικότητα, η δεύτερη δεκαετία του Erdogan φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό δικαιώσει όλους εκείνους, που είδαν με τη μεγαλύτερη καχυποψία την είσοδο μιας μουσουλμανικής χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση», καθώς μεταξύ του 2013 και σήμερα η Τουρκία έχει γίνει ένας ολοένα και πιο δύσκολος εταίρος.»

Για τον Moïsi,  «ο Erdogan  ονειρευόταν ξεκάθαρα τον εαυτό του ως μια θρησκευτική (όχι κοσμική) εκδοχή του AtaTürk, έχει την πονηριά και την αποφασιστικότητα, αλλά όχι το μεγαλείο, ούτε τα αποτελέσματα».

Στη συνέχεια, αναφέρεται στην ανελεύθερη μετατόπισή του Ταγίπ Ερντογάν (Erdogan), πριν από δέκα χρόνια, προσθέτοντας, ότι ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου αποκάλυψε και τις ρωγμές του συστήματος, την αναποτελεσματικότητα της κάθετης εξουσίας και μια χώρα,   που μετατράπηκε σε οργανωμένη κλεπτοκρατία. Κάνει δε ιδιαίτερη μνεία στην «κατάσταση της οικονομικής εξαθλίωσης».

Ονειρευόμενος τον εαυτό του ως νέο Μωάμεθ τον Πορθητή, ο Erdogan  κολακεύει την εθνικιστική ίνα του λαού του και υπόσχεται να αποκαταστήσει την υπερηφάνειά του,  ανακινώντας τα παλιά όνειρα της αυτοκρατορίας, υπογραμμίζει, παραθέτοντας στη συνέχεια την πολιτική του Τούρκου προέδρου στη Συρία, το Ιράκ, την Ανατολική Μεσόγειο, την Αρμενία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπου, όπως σημειώνει, «ως τρομερός στρατηγός, ανάβει ή πυροδοτεί φωτιές, όπου μπορεί για να επεκτείνει την επιρροή της Τουρκίας».

Επισημαίνει την πολιτική του «στη Λιβύη, στη Μεσόγειο ή στην Κύπρο για να βάλει στα χέρια τους υδρογονάνθρακες», την ανάμειξή του, «στα ρήγματα, που άνοιξαν οι Ρώσοι ή οι δυτικοί σύμμαχοί του», τις ενέργειες του ενάντια στα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, καθώς και την εκμετάλλευση του μεταναστευτικού.

Με μεσότιτλο: «Ο Τούρκος Μακιαβέλι», περιγράφει τη στάση του έναντι του πολέμου στην Ουκρανία, σημειώνοντας, ότι κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να διατηρήσει πάση θυσία κάποια νομιμότητα με τους Δυτικούς, πείθοντάς τους, ότι η στρατηγική του αξία ξεπερνούσε τις προδοσίες του στη Συμμαχία και τις πολλαπλές παραβιάσεις των δημοκρατικών αρχών στη χώρα του.

Οι δυτικοί υπολογίζουν, ότι όλα αυτά είναι καλύτερα από το να επισημοποιηθεί το οριστικό διαζύγιο από την Τουρκία και να τη ρίξουν στην αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά ξεκάθαρα ελπίζουν, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα σηματοδοτήσει την αποχώρηση του Σουλτάνου και θα τους προσφέρει έναν πιο συμβιβαστικό και φιλοδυτικό εταίρο, σημειώνει ο Patrick Saint-Paul.

Ωστόσο θεωρεί, ότι τίποτα δεν εγγυάται, ότι η τουρκική αντιπολίτευση, σε περίπτωση νίκης, θα γυρίσει οριστικά την πλάτη στον Βλαντιμίρ Πολυτιν (Vladimir Poutine).

ΠΗΓΗ: Le Figaro, Patrick Saint-Paul – Erdogan, l’encombrant allié turc

Τι θα άλλαζε μια ήττα του Ταγίπ Ερντογάν για τους Ευρωπαίους; Δεν θα επηρεαστούν ριζικά οι σχέσεις μεταξύ της Ε.Ε. και της κατοχικής Τουρκίας!