Ο εν ενεργεία και επί μακρόν Πρόεδρος της Τουρκίας είναι υποχρεωμένος να ανησυχεί για την επανεκλογή του:

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Για τις γενοκτονίες των… άλλων: Η Τουρκία θα στηρίξει τη μήνυση που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο η Νότια Αφρική κατά του Ισραήλ, για τη Γάζα

Η κρίση νομιμότητας του νεοσουλτάνου και οι συνέπειές της: Οι Αμερικανοί …”σφάζουν” τον Ερντογάν με το βαμβάκι, δεν είναι πια επιλογή του η ένταση με την Ελλάδα…

Ας το πάρουμε απόφαση, η Τουρκία δεν είναι στη Δύση: Ούτε έχει όρεξη ο Ερντογάν να επιστρέψει στο μαντρί, αν ποτέ ήταν εκεί, ούτε να εργαστεί για να έχει καλές σχέσεις μαζί της

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν (Erdogan) θεωρείται σήμερα το επίκεντρο της λήψης των πολιτικών αποφάσεων στην Τουρκία. Ο πρώην Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης από το 1994 έως το 1998 έγινε ο ισχυρός Πρόεδρος που ελέγχει τις τύχες της χώρας.

Ο 69χρονος πολιτικός κυβερνά την Τουρκία από το 2002, όταν ανήλθε στην εξουσία ως ιδρυτής του μετριοπαθούς ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

Έτσι ξεκινά η ανάλυση του δημοσιογράφου Burak Ünveren στη Γερμανική ιστοσελίδα της Deutsche Welle. Αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Διετέλεσε Πρωθυπουργός μέχρι το 2014 και στη συνέχεια μεταπήδησε στην Προεδρία, την οποία ενίσχυσε θεσμικά. Πλέον ελέγχει την Πολιτική, τη Διοίκηση και τη Δικαιοσύνη όσο κανένας άλλος Τούρκος ηγέτης τα τελευταία 100 χρόνια. Ήδη από το 2012 επέκρινε την έννοια τη Διάκριση των Εξουσιών ως «εμπόδιο».

Λόγω της οικονομικής κρίσης και των αυξανόμενων περιορισμών τα τελευταία χρόνια στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Κράτος Δικαίου, δέχεται πιέσεις. Το κόμμα του αυτή τη στιγμή κυβερνά σε συμμαχία με το υπερεθνικιστικό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP).

• Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου (Kemal Kılıçdaroğlu)

Ο Kılıçdaroğlu δεν θεωρήθηκε ποτέ ως ο φέρελπις της αντιπολίτευσης, αλλά τελικά κατόρθωσε να επικρατήσει ως ο κοινός υποψήφιος της «Συμμαχίας των Έξι». Ο 74χρονος πολιτικός θεωρείται πολέμιος της διαφθοράς και ένα από τα παρατσούκλια του είναι «δημοκρατικός θείος». Από το 2007 είναι επικεφαλής του κεμαλικού-κοσμικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP).

Η μεγαλύτερη υπόσχεση που δόθηκε από τον Kılıçdaroğlu και τη Συμμαχία είναι ότι θα μετατρέψουν την Τουρκία σε «ισχυρό κοινοβουλευτικό σύστημα» -δηλαδή ότι θα ακυρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος επέκταση της κυριαρχίας του Erdogan:

Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου, η Ελευθερία της Γνώμης και των ΜΜΕ θα πρέπει να αποκατασταθούν τάχιστα, ενώ η Διάκριση των Εξουσιών θα πρέπει να γίνει και πάλι σεβαστή. Πρόσφατα ο Kılıçdaroğlu δήλωσε στη DW ότι ως Πρόεδρος θα καταργήσει το ποινικό αδίκημα της «προσβολής του Προέδρου» -μια διάταξη που επέτρεψε στον Erdogan να στείλει πολλούς ανθρώπους στο δικαστήριο.

Ο Kılıçdaroğlu υποστηρίζεται στην προεκλογική εκστρατεία και από τους δημοφιλείς Δημάρχους Κωνσταντινούπολης και Άγκυρας, Ekrem Imamoglu και Mansur Yavas, οι οποίοι θα διοριστούν «Αναπληρωτές Πρόεδροι», εφόσον κερδίσει τις εκλογές.

Σύμφωνα με πολλούς σημαντικούς Κούρδους πολιτικούς με επιρροή, ο κουρδικός πληθυσμός που αντιπροσωπεύει το 15-20% του συνολικού εκλογικού σώματος της Τουρκίας θα υποστηρίξει τον Kılıçdaroğlu.

• Muharrem Ince

Άλλοι δύο πολιτικοί διεκδικούν την προεδρία, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, και οι υποψηφιότητές τους έχουν δεχθεί έντονη κριτική, καθώς θεωρείτο βέβαιο ότι η αντιπολίτευση θα κατέβαζε εναντίον του Erdogan κοινό υποψήφιο, για να αυξήσει με αυτόν τον τρόπο τις πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές.

Ο 58χρονος Muharrem Ince ήταν υποψήφιος για την Προεδρία και στις εκλογές του 2018, εκείνη την περίοδο για το CHP. Τότε έχασε από τον Erdogan, παρά το γεγονός ότι έλαβε το τεράστιο 30% των ψήφων.

Στη συνέχεια αποχώρησε από το CHP και ίδρυσε το δικό του μικρό κόμμα, το Κόμμα της Πατρίδας (Memleket Partisi). Πολλοί υποστηρικτές του CHP τον προτρέπουν να μην κατέβει υποψήφιος. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του ίδιου και του Kılıçdaroğlu δεν είχαν μέχρι σήμερα ως αποτέλεσμα την απόσυρση της υποψηφιότητάς του.

Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Ince περιλαμβάνουν την ενίσχυση του Κράτους Δικαίου και της Ελευθερίας των ΜΜΕ, κάτι που, όπως τονίζει, θα οδηγήσει σε ενίσχυση της τουρκικής Οικονομίας και του Τουρισμού.

• Sinan Ogan

Ένας άλλος υποψήφιος που εκφράζει προσωπικές πικρίες είναι ο Sinan Ogan. Ο Ogan είναι το μεγάλο αουτσάιντερ των εκλογών και υποστηρίζεται από μια συμμαχία υπερεθνικιστικών μικροκομμάτων.

Το 2011 μπήκε στο κοινοβούλιο με το MHP, όταν το τελευταίο δεν συμμετείχε ακόμη στην κυβέρνηση του ΑΚΡ. Αποβλήθηκε από το κόμμα του το 2015, αλλά επανεντάχθηκε μετά από δικαστική απόφαση.

Το 2017 ο Ogan εκδιώχθηκε ξανά, κατηγορούμενος ότι «πλήττει σοβαρά την ενότητα του κόμματος», καθώς με τη συμπεριφορά του επέδειξε «σοβαρή έλλειψη πειθαρχίας προς τον Πρόεδρο του κόμματος». Αν και εκείνη την εποχή θεωρείτο πιθανός διάδοχος στην προεδρία του MHP, δεν έχει πλέον ρεαλιστικές πιθανότητες να γίνει Πρόεδρος της χώρας.

Η γραμμή του στην Εξωτερική Πολιτική φαίνεται ξεκάθαρη: Υπόσχεται ότι δεν θα εορτάζεται πλέον η ημέρα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, ενώ ως υπερεθνικιστής τονίζει ότι η Τουρκία θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα τουρκικά κράτη.

• Μπορεί να νικήσει ο Erdogan;

Οι Τούρκοι έχουν βιώσει στο παρελθόν το πώς λίγες μόνο ψήφοι μπορούν να κοστίσουν τη νίκη στις εκλογές:

Το 1994 ο Erdogan ήταν ένας από τους πολλούς υποψήφιους για το αξίωμα του Δημάρχου της Κωνσταντινούπολης. Ενώ οι τέσσερις υποψήφιοι από τα μη ισλαμικά κόμματα έλαβαν 22, 20, 15 και 12% των ψήφων, ο Erdogan έλαβε το 25%, ποσοστό αρκετό για να κερδίσει τις εκλογές.

Φέτος εκφράζεται φόβος από κύκλους της αντιπολίτευσης ότι οι διαφωνίες στο εσωτερικό της είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε οριακή νίκη του Erdogan.

Τίτλος: «Τουρκία – Προεδρικές εκλογές: Ποιος θα διαδεχθεί τον Erdogan;»
Υπότιτλος: «Στα μέσα Μαΐου οι Τούρκοι θα εκλέξουν νέο Πρόεδρο. Ο εν ενεργεία και επί μακρόν Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan είναι υποχρεωμένος να ανησυχεί για την επανεκλογή του. Τρεις υποψήφιοι θα τον αμφισβητήσουν στις 14 Μαΐου»

ΠΗΓΗ: Burak Ünveren στη Γερμανική ιστοσελίδα της Deutsche Welle

Ο Ερντογάν ελίσσεται μεταξύ Μόσχας και Δύσης και …πετυχαίνει τους στόχους του!!! Μετά το “ναι” στη Φινλανδία κάλεσε τον Λαβρόφ στην Άγκυρα…